Το ότι τελειώνει βεβαίως μια εποχή δεν σημαίνει ότι έρχεται μια άλλη καλύτερη. Συνήθως χειρότερες έρχονται.
Στην Ελλάδα, την εποχή που τελείωσε πριν μερικά χρόνια με γενικευμένες εξεγέρσεις, την διαδέχτηκε η παρούσα, πολύ χειρότερη σε όρους ζωής και πολιτικής, πολύ πιο μαύρη, πολύ πιο κοντά στον μεσαίωνα από ποτέ. Η επερχόμενη εποχή όμως φοβάμαι ότι θα είναι ακόμη χειρότερη.
Διότι η ανθρωπότητα, πόσω μάλλον η ελληνική κοινωνία είναι ακόμη πολύ μακριά από την συνειδητότητα παρ’ όλη την επανάσταση που έχει λάβει χώρα στις συνειδήσεις ενός μεγάλου ποσοστού μελών της τα τελευταία χρόνια της οικονομικής ανέχειας.
Η κρίσιμη μάζα όμως, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δεν αποτελεί ακόμη ορμητικό ρεύμα κι έτσι δεν είναι ικανή να αλλάξει τη ρότα, να αμφισβητήσει εκ βάθρων το σύστημα.
Μια κοινωνία όπως η ελληνική, η οποία αντιπροσωπεύεται και εκφράζεται από μία πολιτική παλέτα, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, προσκολλημένη απόλυτα στο πιο παρωχημένο και αποδεδειγμένα καταστροφικό σύστημα, αυτό του καταναλωτισμού και των αγορών, το οποίον ακολουθεί πράττοντας την μέγιστη των ύβρεων όλος ο δυτικός “πολιτισμός”, δεν είναι δυνατό να οδηγηθεί σύντομα προς κάποιο φωτεινό μονοπάτι.
Φυσικά οι ιδιοτελείς που ονομάζονται παραδοσιακά δεξιοί, ακροδεξιοί και τώρα σε νέα βερσιόν απολιτίκ αλλά φυσικά εμπλουτίζουν σε μεγάλο ποσοστό πλέον και τον χώρο της αριστεράς δεν είναι εύκολο να απαρνηθούν το είναι τους τον τεχνητό εαυτό τους και να εξελιχθούν προς την συνειδητότητα διότι εκτός από συναισθηματικά ανάπηροι οι περισσότεροι είναι και ανίκανοι πλέον να σκεφτούν διότι έχουν τυφλωθεί και ευνουχιστεί εκπαιδευόμενοι και εξειδικευόμενοι ως γρανάζια του συστήματος που ενσαρκώνουν.
Οι άλλοι, οι πιο ανιδιοτελείς και πιο ανήσυχοι είναι στην πλειονότητά τους κι αυτοί, δυστυχώς, πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Διότι έχουν να κάνουν update τουλάχιστον από την εποχή του Λένιν, άλλοι δε βρίσκονται ακόμη στην εποχή του Μαρξ. Ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, τα τελευταία πενήντα των οποίων ως σίφουνας και ως ερπύστρια πάνω από την ζωή στον πλανήτη, η σύγχρονη αριστερά μιλάει ακόμη με όρους χρηματοοικονομικούς, θεωρεί δηλαδή το σύστημα αυτό ως πραγματικότητα, δεν το αμφισβητεί και δεν έχει να προτείνει τίποτε περισσότερο από μια δικαιότερη μοιρασιά του πλούτου δηλαδή του παραγόμενου χρήματος, ψελλίζοντας μονάχα κάτι περί “περιβάλλοντος”, περί αειφόρου ανάπτυξης και λοιπά οπισθοδρομικά και άψυχα κι αυτά, έτσι, διότι το επιβάλλει η εποχή.
Αν πεις π.χ. σε έναν “αριστερό” ότι η ανακύκλωση είναι μια άχρηστη και περιβαλλοντικά επιβαρυντική διαδικασία διότι δαπανά-σπαταλά ενέργεια δηλαδή φυσικούς πόρους για να μετατρέψει άχρηστα αντικείμενα σε άλλα άχρηστα αντικείμενα και ότι η μόνη επιλογή για την ανθρωπότητα είναι η μη παραγωγή άλλων απορριμμάτων πλέον, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο με την αλλαγή τρόπου ζωής και την στροφή προς τον αντικαταναλωτισμό, την μη αγορά και χρήση συσκευασιών, την διατροφή με φυσικές τροφές και όχι με επεξεργασμένα και μαζικά παρασκευασμένα τρόφιμα, τότε ο αριστερός αυτός σε κοιτάζει λοξά και σε κατατάσσει στους αναχωρητές τουλάχιστον, στους μη ρεαλιστές, διότι απλά θεωρεί ρεαλισμό το σύστημα το τεχνητό κι όχι το αυθύπαρκτο. Για τους άλλους, τους ιδιοτελείς, είπα εξαρχής, δεν σηκώνει ούτε να σκεφτούμε οτιδήποτε αφού ενσαρκώνουν την κατάντια της ανθρωπότητας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε όλα τα θέματα, στα οποία η φυσική ζωή προσφέρει μια πολύ πιο προχωρημένη οπτική από ό,τι η καταναλωτική διαβίωση.
Ένας άνθρωπος που βρίσκεται κοντά στο κέντρο του, που είναι γειωμένος και συνειδητό φυσικό ον δεν μπορεί παρά να απελπίζεται όταν διαπιστώνει πως είναι αναγκασμένος να ζει ανάμεσα σε συστημικούς καταναλωτές όλου του πολιτικού φάσματος, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν συναισθάνονται ούτε σκέφτονται, ούτε καν γνωρίζουν οι περισσότεροι από αυτούς την φυσική τους υπόσταση, τους φυσικούς πόρους και τις συνέπειες της καθημερινής τους διαβίωσης στο ίδιο τους το Είναι.
Δυστυχώς λοιπόν, παρόλο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούνται αυτή την καταλυτική εποχή, είναι σχεδόν απίθανο να δούμε καλύτερες και ανθρωπινότερες, φυσικότερες μέρες στο διάστημα του βραχέως φυσικού μας βίου. Τουλάχιστον θα φύγουμε από τη ζωή, όσοι από εμάς έχουν νιώσει και έχουν αλλάξει ρότα συρρικνώνοντας μέχρις εξαφανίσεως το περιβαλλοντικό τους ίχνος επί της γης, με την ψευδαίσθηση ότι θα έχουν γίνει οδηγοί για κάποιους άλλους ανθρώπους στο εγγύς και απώτερο μέλλον.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.