Τελικά, το ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά στο Βερολίνο υπήρξε κάτι παραπάνω από ατυχές. Τόσο πολύ, που, ίσως μάλιστα να αποδειχθεί ακόμα και μοιραίο.
Πρώτον, δεν έβγαλε απολύτως τίποτα – αλλά αυτό ήταν δεδομένο ότι θα συμβεί και είχε επισημανθεί πολλές φορές πριν γίνει. Μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι όχι απλώς δεν έβγαλε τίποτα, αλλά και επιβάρυνε τα πράγματα, με έναν πρωθυπουργό καταφανώς σε κόπωση να ευχαριστεί πολλάκις τη γερμανίδα καγκελάριο για το τίποτα…
Δεύτερον, έκατσε πάνω του το σόου του Αδωνη Γεωργιάδη και εξαφάνισε και όσα ψήγματα θετικής προβολής είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει το πρωθυπουργικό γραφείο στηριζόμενο όχι φυσικά στην ουσία αλλά στο γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς έγινε δεκτός στην καγκελαρία – τώρα τι το καλό βλέπουν σε αυτό, εκείνοι ξέρουν...
Τρίτον, ήρθε στο τέλος και η παραίτηση του πρέσβη της Ελλάδας στη Γερμανία κ. Ζωγράφου και δεν έμεινε τίποτα όρθιο.
Δικαίως παραιτήθηκε ο πρέσβης και μπράβο του που είχε το ανάστημα να το πράξει.
Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να κατανοεί ότι αυτή είναι μία πολύ κακή μεθόδευση: ο πρέσβης αντιπροσωπεύει τη χώρα, δεν είναι θέμα ανθρώπου ούτε θέμα προσωπικό. Θα είναι εκεί και αύριο και αν πετάγεται έξω για να μπουν στη θέση του άλλοι (εν προκειμένω δε και κάποια λίαν αμφιβόλου σημασίας και χρησιμότητας πρόσωπα), την επομένη ημέρα απλώς δεν θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του σωστά, δεν θα έχει την ουσιαστική νομιμοποίηση γι αυτό.
Τώρα, πέραν όλων αυτών, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο ένας πρέσβης να μην θέλει να συμβάλει στις αυταπάτες της πολιτικής εξουσίας και να μεταδίδει την πραγματική εικόνα των γεγονότων κι αυτό να ενοχλεί πολύ. Ε, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορεί πάντα να αλλαχθεί και στη θέση του να τοποθετηθεί κάποιος πρόθυμος να τους λέει όχι την πραγματικότητα, αλλά αυτά που θέλουν να ακούνε…
Όμως το να ρίχνουν τις, συνεχείς δε, αποτυχίες τους σε άλλους, προδήλως όχι απλώς δεν τους τιμά, αλλά δείχνει και πολλά…
Το ταξίδι αυτό ίσως σταθεί μοιραίο για τον πρωθυπουργό, όπως μοιραίο στάθηκε ένα αντίστοιχο ταξίδι για τον Γιώργο Παπανδρέου όταν πάλι βρέθηκε στην καγκελαρία και πάλι δεν πήρε τίποτα. Ηρθαν φυσικά μετά ορισμένα πολύ πιο δραματικά γεγονότα και εκείνο το ταξίδι ξεχάστηκε.
Αλλά εκεί, στην τελευταία επίσκεψη στην καγκελαρία ήταν που άρχισε ουσιαστικά η χωρίς επιστροφή πορεία προς την απώλεια της εξουσίας. Δεν έπρεπε να πάνε. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.