Το φάντασμα του εθνομηδενισμού

Από τον ΣΠΥΡΟ ΚΑΡΑΛΗ

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ, να είμαστε πιο ακριβείς, στην πλευρά της πλειοψηφίας κυρίως, επικρατεί σαν γενική εκτίμηση πως η εκλογική μάχη θα κριθεί στο κοινωνικό και ταξικό πεδίο, όχι στα εθνικά ζητήματα.

Αυτά τα θέματα, ακόμη και τώρα που το κόμμα βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικώντας τη διακυβέρνηση, δεν αξιολογούνται, προφανώς διότι παραμένει πρωταγωνιστική σε αυτό το κομματικό τμήμα η δυσανεκτική σχέση που διαμόρφωσε η μεταπολιτευτική Αριστερά με κάθε τι που εμπεριέχει εθνικό προσδιορισμό, είτε αφορά το γεωγραφικό πλαίσιο και τα εξωτερικά θέματα είτε τη μακραίωνη ιστορία του τόπου μαζί με την παράδοση και το ισχυρό πολιτιστικό φορτίο. Λες και οι κοινωνίες μαζί και οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, γεωγραφικό τόπο αναφοράς, κοινούς πολιτισμικούς κώδικες ως συνδετικούς κρίκους.
Αυτή την εκτίμηση, που στην προέκτασή της δεν αφορά παρά απειροελάχιστους στη δοκιμαζόμενη κοινωνία, ελιτίζοντες κυρίως, πλήρωσε και μάλιστα άγρια, η Σουλεϊμάν Σαμπιχά. Η Τσιγγάνα ακτιβίστρια ουσιαστικά συκοφαντήθηκε και καθυβρίστηκε ακριβώς λόγω μιας ανεξήγητα συνεχιζόμενης όσο και ανιστόρητης προσήλωσης στο στείρο ταξισμό άνευ άλλου προσδιοριστικού περιεχομένου, τον ταξισμό ως ιδεολογισμό και ως γνώρισμα που σφράγισε την παρακμή και τη συρρίκνωση του αριστερού χώρου μετά το 1974. Την αποφράδα χρονιά για την Ελληνική Αριστερά, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ευφυώς, απορρόφησε την καθαρά πατριωτική παράδοσή της μαζί με τα συνθήματά της για εθνική ανεξαρτησία -λαϊκή κυριαρχία - κοινωνική δικαιοσύνη, καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ κίνημα λαού και σαρωτικό πλειοψηφικό ρεύμα, στέλνοντας την Αριστερά στο περιθώριο, ως έναν πολιτικό χώρο χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε την υπόθεση της Σαμπιχά εν πολλοίς ως το μικρό εκείνο κόμμα τής προ κρίσης περιόδου και βγαίνει πολλαπλώς εκτεθειμένος, ηθικά και πολιτικά, απ' όλη αυτή την ιστορία, παρά την προσπάθεια να μαζευτούν οι εντυπώσεις με την επιστράτευση του 92χρονου Μανώλη Γλέζου ώστε να ενισχυθεί η εικόνα που επλήγη σφόδρα. Αρκεί όμως η παρουσία του στελέχους της Εθνικής Αντίστασης για να πεισθεί ο κόσμος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι συνιστά την πλειοψηφική πατριωτική δύναμη που σε αυτή την ιστορική συγκυρία απαιτεί ο τόπος; Η απάντηση θα φανεί σύντομα στην κάλπη, γεγονός πάντως παραμένει πως ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις αντοχές όσων προσέρχονται εναποθέτοντας στην Αριστερά τις όποιες ελπίδες για έξοδο από την κρίση και το όραμα για μια Ελλάδα που αξίζει να ζει κανείς.
Η Αριστερά, δυστυχώς, όφειλε ήδη να έχει αντιληφθεί πως για να υπάρξει πρωταγωνιστικά σαν πλειοψηφικό ρεύμα, όχι σαν χοάνη υποδοχής ψήφων διαμαρτυρίας, που σημαίνει ευάλωτη στις εξελίξεις του μεταβατικού σταδίου που διανύουμε, θα έπρεπε πρώτα να είχε φροντίσει να ανακτήσει τη χαμένη ιστορική της διαδρομή και φυσιογνωμία. Να ξαναβρεί την παράδοση της Ελληνικής Αριστεράς, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι ο πατριωτισμός. Επιπλέον και κάτι ακόμη, μιας και αυτές τις μέρες πολλοί κατηγορήθηκαν ως εθνικιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο αριστερός χώρος συνολικότερα έχουν τις δικές τους, πολύ σημαντικές ευθύνες για τη ραγδαία ανάπτυξη των ακροδεξιών μισαλλόδοξων σήμερα στη χώρα. Ακριβώς επειδή απεμπόλησαν από το δημόσιο λόγο για πάρα πολλά χρόνια κάθε εθνική αναφορά, αγνοώντας την πλούσια ιστορική και πολιτιστική παρακαταθήκη του τόπου.


http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=428095