Τι μελαγχολική εικόνα! Και τόσο εξοργιστική... Λείψανα του παρελθόντος με βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας, αρχηγίσκοι και κομματίδια εσωτερικού χώρου, επαγγελματίες της τουριστικής Κεντροαριστεράς και νέοι άνθρωποι -κόπιες των παλιών ή μάλλον περισσότερο άοσμοι και στεγνοί από αυτούς- να μαλώνουν γύρω από ένα κόμμα που βρίσκεται ημιθανές στην εντατική. Ο πολιτικός αυτισμός και το απύθμενο θράσος στην κορύφωσή τους...
Ανθρώπινο, θα πεις. Και υπαρξιακά αναγκαίο. Η συμμετοχή ακόμη και σε ταραχώδη μνημόσυνα, όπως το προχθεσινό στον «ελαιώνα» του ΠΑΣΟΚ, δίνουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχεις, ότι διεκδικείς ρόλο, ότι δεν σου γύρισε την πλάτη η κοινωνία κι ας φθέγγεται εκείνη για το αντίθετο. Ισως να αισθάνονται ότι τους αδίκησε η μοίρα και δεν βλέπουν ότι τους μίλησε αλλιώς η ιστορία. Και δη, όχι με τον τρόπο που εννοεί ο Ρασούλης σ' εκείνο το μνημειώδες τραγούδι.
Θα ήταν άδικιο να μηδενιστεί η προσφορά ορισμένων εξ αυτών. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ριζοτομικό, ανέδειξε νέες δυνάμεις, έκλεισε χάσματα και δημιούργησε συνθήκες -και ελπίδες- δημιουργικής ανατροπής. Αλλά ενεπλάκη νωρίς στη μοίρα της σοσιαλδημοκρατίας. Εγινε καθεστώς και, μεταλλαγμένο, παρουσίασε όλα τα συμπτώματα πρόωρα γερασμένου, ιογενούς οργανισμού. Σε πολλές περιπτώσεις, από τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, θύμιζε συνονθύλευμα μετρίων και ανικάνων, που συντηρούσε όλα τα παλιά παθογενή, ενώ ταυτόχρονα συσσώρευε καινούργια. Κάτι σπίθες σε ορισμένα πεδία εξαφανίστηκαν οριστικά όταν μεταλλάχτηκε προκλητικά από τους χειρουργούς του ψευδώνυμου εκσυγχρονισμού. Και ολοκλήρωσε τον κύκλο του καταστροφικά για τη χώρα και το ίδιο με τον τραγικό Γ. Παπανδρέου και το Μνημόνιο.
Εκείνος ο συκοφαντημένος Τσοβόλας, πεφυσιωμένος κάποια στιγμή και αλαζών, αλλά έντιμος και με αξιοπρόσεκτη προσφορά στο υπουργείο Οικονομικών, πήρε των ομματιών του και παράτησε την πολιτική κλείνοντας το κόμμα που είχε ιδρύσει. Είχε αποδεχθεί αυτό που αρνούνται οι σημερινοί. Οτι δεν έχει νόημα να σκουπίζεις καθημερινά τη σκόνη που απλώνεται στα άδεια ράφια, τη στιγμή που δεν περνάει πελάτης την πόρτα. Οτι δεν έχεις κάτι να πεις. Οτι το μαγαζί πτώχευσε. Οτι, τέλος πάντων, έτσι το βλέπει η κοινωνία.
Καλά. Για τον θρασύτατο Σημίτη που προθερμαίνεται στα κουλουάρ των μήντια, και τον οποίο η δράκα των δικών του θεωρεί... εθνικό κεφάλαιο, δεν αξίζει να ειπωθεί οτιδήποτε. Στη μνήμη του τόπου θα μείνει εσαεί ένας λογιστής περιορισμένων δυνατοτήτων, που είχε καταφέρει να πείσει τους ανυποψίαστους ότι αποτελεί κάτι μεταξύ θεόσταλτου δώρου και μεσσία. Το ίδιο με το κατά Πάγκαλο «σημιταριό» που μας ζάλισε επί μήνες με τους «58» και το φιάσκο τους.
Ομως το πιο μελαγχολικό και τραγικό συνάμα -πέρα από τις πομφόλυγες του Χρυσοχοΐδη που ανακάλυψε ξαφνικά τον Ανδρέα και τη Μελίνα, τους οποίους είχε φροντίσει από χρόνια να τους βάλει στο αρχείο- είναι ο λόγος των νέων, και νεαρών, στελεχών του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Τους ακούς και βγάζεις το καπέλο σου στους αφορεσμένους παλιούς με τον ξύλινο λόγο. Ο δικός τους μοιάζει με τον θόρυβο δεκάρας όταν πέφτει στο μωσαϊκό. Ενα απελπιστικό τίποτε, που καμώνεται τον καμπόσο, πασπαλισμένο με ρητορείες περί «νέας εποχής».
Οσα διαμείφθηκαν τις μέρες αυτές στη Συνδιάσκεψη της «Ελιάς» -ύβρεις, απειλές, υπαινιγμοί, καταγγελίες- αποτελούν υλικό για ανακύκλωση. Οπως και οι αντιμαχίες, οι κουβέντες για πιθανή επανάκαμψη του Γ. Παπανδρέου, για νέο κόμμα μετά τις ευρωεκλογές και φυσικά για την ανασύνθεση της περιώνυμης Κεντροαριστεράς. Βαρετά και αξιοδάκρυτα, οξειδωμένα και άχρηστα. Ενδιαφέρουν μονάχα τους επαγγελματίες των ρόλων, που ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Επιμένουν πεισματικά να ταλαιπωρούν την κοινωνία με ίντριγκες και μυστικούς πολέμους, με λιπόθυμες κουβέντες και άνοστα, ξαναζεσταμένα φαγητά συσκευασμένα από τα πρόθυμα μήντια.
Η θηριώδης προβολή και ο πρόσκαιρος θόρυβος που δημιουργεί, τους κάνει να νομίζουν ότι η κοινωνία κρέμεται από τα χείλη τους. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι μιλάνε στο κενό. Οτι ο κόσμος πάει γι' άλλα. Και τους το δείχνει με κάθε τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.