Γιώργος Παυλόπουλος
Με τους ακριβείς αριθμούς είναι εύκολο να τα χάσει κανείς. Όμως, οι πάντες συμφωνούν ότι η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την επόμενη διετία (2014 και 2015) ένα χρηματοδοτικό κενό ύψους 11-15 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, τόσα χρήματα θα της λείπουν για να εξυπηρετήσει το χρέος της προς τους πάσης φύσης ξένους δανειστές, θεσμικούς και ιδιώτες. Επιπλέον, με βάση τα σημερινά δεδομένα και εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις -δηλαδή, νέα μέτρα- υπάρχει και ένα δημοσιονομικό κενό που πρέπει να προστεθεί στο παραπάνω ποσό. Έτσι, στο τέλος, ο λογαριασμός ανεβαίνει -ίσως και πολύ, εάν σημειωθούν «ατυχήματα», όπως για παράδειγμα έκτακτες ανάγκες ενίσχυσης τραπεζών που απειλούνται από τα διαρκώς αυξανόμενα «κόκκινα χρέη».
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι πιθανές διέξοδοι που προτείνουν οι κυρίαρχοι οικονομικοί κύκλοι είναι τρεις συν μία: Πρώτον, ένα νέο δάνειο από τους πιστωτές της χώρας. Δεύτερον, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και, άρα, η μείωση του ποσού των δόσεων. Τρίτον, μια νέα έφοδος στα εισοδήματα και τις περιουσίες (μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις, «κούρεμα» καταθέσεων κ.λπ.). Ή, τέλος, ένας συνδυασμός των παραπάνω -κάτι που, στην πραγματικότητα, είναι και το πιθανότερο.
Ασφαλώς, τα πράγματα θα άλλαζαν ριζικά εφόσον αποφασιζόταν ή επιβαλλόταν μια γενναία και πραγματική απομείωση (δηλαδή διαγραφή) του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ωστόσο, αυτή η περίπτωση έχει αποκλειστεί κατηγορηματικά τόσο από το Βερολίνο και την ΕΚΤ (άρα από τους Ευρωπαίους) όσο και από το ΔΝΤ (άρα από τους Αμερικανούς). Κατά συνέπεια, μένουμε στα προαναφερθέντα σενάρια. Με άλλα λόγια, είτε επιμήκυνση, είτε δανεικά, αλλά πάντοτε με τη συνοδεία νέων μέτρων, όπως άλλωστε προβλέπει κατηγορηματικά το πρόγραμμα του «μεγάλου συνασπισμού» της Γερμανίας.
Ετσι, όμως, το πολιτικό παιγνίδι καθίσταται άγριο και απρόβλεπτο. Αφενός, διότι η υφιστάμενη ελληνική κυβέρνηση είναι σχεδόν απίθανο να αντέξει τις αναταράξεις από ένα νέο πακέτο μέτρων -εξάλλου, η... παράδοση μετά το 2010 θέλει κάθε κυβέρνηση να περνά ένα Μνημόνιο και μετά να δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη. Αφετέρου, επειδή εάν όντως δεν αντέξει, ο δρόμος της ομαλής, δημοκρατικής εναλλαγής (μέσω εκλογών) είναι περίπου βέβαιο ότι αυτή τη φορά θα οδηγήσει σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ -ο οποίος, με βάση τις δεσμεύσεις του, όχι απλώς δεν δέχεται νέο Μνημόνιο (έχει δεν έχει υπογραφεί), αλλά θα αμφισβητήσει και τα προηγούμενα.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή, για τους εμπνευστές και υπέρμαχους της συνταγής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, οι οποίοι (εάν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι αποκλείουν κάθε σκέψη για εκτροπή...) αναζητούν εναγωνίως διέξοδο. Μια τέτοια, ας πούμε, θα μπορούσε να είναι η πολύ μικρή συμμετοχή στις επικείμενες ευρωεκλογές, που θα τους επέτρεπε να υποβαθμίσουν τη σημασία της διαγραφόμενης συντριβής τους και να κερδίσουν (λίγο, πάντως) χρόνο. Η προσπάθεια να δοθεί στην αναμέτρηση αυτή χαρακτήρας «ανένδοτου» κατά της Χρυσής Αυγής ίσως αποτελέσει μια ακόμη επιλογή, αν και αμφίβολης αξίας. Μια γενναιόδωρη κίνηση από τους Γερμανούς θα τους δημιουργούσε επίσης ελπίδες -μόνο που η Μέρκελ δεν... ψήνεται.
Μ' αυτά και μ' αυτά, έχουν αρχίσει να σκέφτονται μήπως είναι καλύτερα να αφήσουν τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους (ή και να τα επιταχύνουν), με την προσμονή ότι η επόμενη κυβέρνηση θα συνθηκολογήσει και θα ξεφτιλιστεί πολύ γρήγορα. Όμως, έτσι, έστω και προσωρινά, το μπαλάκι θα φύγει από το γήπεδό τους. Και τότε, ποιος ξέρει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.