Η εκποίηση της χώρας

Του Γιάννη Σιδέρη

Παρωχημένο ίσως το κείμενο αυτό, αλλά είναι κυρίαρχοι οι μύθοι που ακόμη κυοφορούνται και κυκλοφορούν για τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας. Ενίοτε ο καθένας πλάθει και τον δικό του. Περίοπτη θέση στην κλίμακα ευθύνης, κατέχουν οι «δημοσιογραφίσκοι», που «ήξεραν και δεν μιλούσαν», κατά πως φαντάζονται ορισμένοι -και εκ των αναγνωστών μας.

Βέβαια πέραν των δημοσιογραφίσκων, υπήρχαν και δημοσιογράφοι ολκής, όπως για παράδειγμα, ο Γιάννης Μαρίνος, του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» που μονομανιακά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά ουδείς – και πρώτοι οι πολιτικοί φυσικά- ασχολείτο με τις επισημάνσεις του. Άλλωστε, είχε «ταμπελωθεί» ως δεξιός νεοφιλελεύθερος, και άλλα, που η εύκολη κατηγοριοποίηση στην Ελλάδα, επιβάλλει. Την ίδια ώρα το φιλοθεάμον κοινό, ευωχείτο με τις φραστικές κλοτσοπατινάδες των πολιτικών στα τηλεπαραθύρια…

Υπήρξε, όμως, στη χορεία των διανοητών ένα εξαίρετο πνεύμα, μια μοναχική φωνή, που από το …1991(!) είχε διαβλέψει την επερχόμενη χρεοκοπία και την εκποίηση της χώρας! Όμως ουδείς, μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης, είχε εγκύψει να μελετήσει τις επισημάνσεις του. Μόνο για κάποιο άλλο βιβλίο του που αφορούσε και τα ελληνοτουρκικά, η Αριστερά και ο εύκολος φιλειρηνισμός, είχαν εξακοντίσει εναντίον του κατηγορίες περί πολεμοκαπηλίας!

Πρόκειται για τον διανοητή Παναγιώτη Κονδύλη που στην εισαγωγή του βιβλίου του «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού», έγραφε, μεταξύ άλλων, για τη χώρα μας, σε μια κραυγή αυτογνωσίας:

«… Τα κόμματα –ως οργανισμοί με τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα και με πρωταρχικό τους μέλημα την κατάληψη του κράτους και το μοίρασμα των ανώτερων κρατικών θέσεων στα μάλλον ανυπόμονα στελέχη τους- υποχρεώθηκαν να συναγωνίζονται το ένα το άλλο, στην υιοθέτηση και στην προάσπιση των οποιωνδήποτε αιτημάτων απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονταν (….) καθώς οι πελατειακές ανάγκες έπρεπε τώρα να ικανοποιηθούν σε καταναλωτικό επίπεδο ανώτερο από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η συγκεκριμένη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, η οποία ήταν εξ’ αρχής αντιοικονομική, κατάντησε να αποτελέσει το βασικό εμπόδιο στην εθνική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη –κάτι παραπάνω μάλιστα: έγινε ο αγωγός της εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική της διαιώνιση, δηλαδή τη δυνατότητά της να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου. Ακόμα και η απλούστερη σκέψη φανερώνει ότι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προπαντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει, και για να τα εισάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον στους δανειοδότες της. Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας. Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα της διανομής των βαρών και της ιεράρχησης των στερήσεων».

Αυτά από το 1991 , όπου ο Π. Κονδύλης είχε προβλέψει την επερχόμενη, νομοτελειακή εκποίηση της χώρας… Φυσικά στην κριτική του δεν αφήνει αλώβητη την Αριστερά. Γράφει: «Ιδιαίτερα ιλαροτραγική παρουσιάζεται η θέση της «αριστεράς» (σ.σ. δικά του αυτά όπως και τα ακόλουθα τα εισαγωγικά, δικές μας οι υπογραμμίσεις), η οποία, όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά» αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός» – υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο «λαός» να ζητά την εκποίηση αυτήν. Υπάρχει ωστόσο κι ένας ακόμη λόγος, για τον οποίο μια τόσο απλή αλήθεια θάβεται πεισματικά κάτω από μύριες όσες εκλογικευτικές επινοήσεις. Ένας λαός, ο οποίος κάτω από την βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γης, αρνείται να βάλει με τον νου του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό, όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώνει περισσότερο».

Αυτά τα ολίγα, ενδεικτικώς, από τον Παναγιώτη Κονδύλη το ’91, ως απάντηση στις εύκολες κατηγορίες και κατηγοριοποιήσεις. Δυστυχώς ο ίδιος έφυγε νωρίς από κοντά μας. θα χρειαζόμασταν την … «τροχιοδεικτική» σκέψη του τέτοιους καιρούς…

Πηγή: http://www.aixmi.gr