Το κλάμα της ΔΗΜΑΡ

Από τον Πολύφημο

Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του ως γραμματέας της ΔΗΜΑΡ, ο Σπύρος Λυκούδης δάκρυσε εξαιτίας της αριστερής στροφής που κάνει το κόμμα του από τη στιγμή που αποφάσισε να μην συμμετέχει στην κυβέρνηση και να δηλώνει παρών σε κάθε κρίσιμη πολιτική στροφή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Ο Σπύρος Λυκούδης και οι σύντροφοί του αισθάνονται πνιγμένοι από την αδιαλλαξία του προέδρου μπροστά στα καλέσματα των “58” του ΔΟΛ και του σημιτικού ΠΑΣΟΚ για μια Ελλάδα σοσιαλιστική - όπως λέει και ο ύμνος.
Ο αγαπημένος τηλεοπτικός πολιτικός δάκρυσε μπροστά στο βάρος της διαφαινόμενης ανυπαρξίας του μοναδικού πολιτικού μορφώματος της πολιτικής ιστορίας της χώρας που εμφανίστηκε μονάχα για να δώσει όνομα σε ένα αηδιαστικό πολιτικό κύμα που προϋπήρχε για τουλάχιστον 20 χρόνια, αλλά κανείς δεν μπορούσε να το προσδιορίσει.
Κάποιοι λαϊκιστές πιστεύουν ότι ο σύντροφος Σπύρος δεν έκλαψε για τα σπίτια χωρίς ρεύμα, τα φονικά μαγκάλια και τα παιδιά που στερούνται ακόμη και το κρέας, αλλά για το ότι η παράταξή του έγινε περισσότερο αριστερή από όσο μπορεί εκείνος να αντέξει. Όμως ακόμη και να θρηνούσε για όλα αυτά, ποιος θα τον πίστευε;
Κανένας δεν θα κλάψει για την ΔΗΜΑΡ κι αυτό είναι γνωστό στους πάντες. Το κόμμα-εφεδρεία που εισήγαγε στον πολιτικό λόγο τις κόκκινες γραμμές όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια κι έκανε μόδα το παρών ως υπεύθυνη πολιτική στάση, βλέπει την παρακαταθήκη της να γίνεται έρμαιο των σημιτικών, της Σώτης Τριανταφύλλου, του Γιάννη Μπέζου και του Νίκου Μπίστη. Βλέπει τον σύντροφο Ψαριανό να περιμένει στους διαδρόμους της βουλής τη σειρά του, μόλις τα πράγματα στραβώσουν και η κυβέρνηση χρειαστεί τον αντι-Συμπιλίδη της.
Μέσα στο κενό που τα αθηναϊκά free press και η ψηφιακή παρέα του Σταύρου Θεοδωράκη προσπαθεί να κρατήσει στην επιφάνεια, μια αμπαλαρισμένη σοβαροφάνεια πασχίζει να καταδείξει ότι ο άνθρωπος που διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης στο “βρώμικο ’89” είναι ο καταλληλότερος να ηγηθεί μιας άλλης πρότασης: Της βαλτωμένης παρουσίας σε μια καταστροφή χωρίς προηγούμενο.
Η αριστερά της ευθύνης συγκυβέρνησε για ένα χρόνο με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και με τους φασίστες του Αντώνη Σαμαρά. Νομιμοποίησε μερικές από τις πιο καταστροφικές πολιτικές, εξελίσσοντας την έννοια “αριστερός” σε αυτή του πολιτικού λαμόγιου. Συνέβαλλε στην καταστροφή και δεν ζήτησε ούτε ένα συγγνώμη, αφότου αποφάσισε να αποχωρήσει. Κανείς τους δεν παραδέχεται ανοιχτά αν η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση ήταν μια σωστή ή λάθος επιλογή. Ούτε ένας δεν εξέφρασε μια ξεκάθαρη άποψη.
Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόμματος θεωρεί ότι η αποχώρηση μετά το μαύρο της ΕΡΤ, ήταν λανθασμένη. Επομένως, πιστεύει ότι το σωστό θα ήταν να συνεχίσουν να συγκυβερνούν με τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Μουρούτη, τον Φαήλο Κρανιδιώτη και τον Λαζαρίδη. Κι αυτό το ονομάζουν υπευθυνότητα.
Παρόλα αυτά, αν η ΔΗΜΑΡ έκανε το έργο της σωστά τότε δεν υπήρχε λόγος να εμφανιστούν οι 58 σημιτικοί για να δείξουν ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έφυγε από την Ιουρασική περίοδο των μπαταχτσήδων. Ακόμη κι αν η πτέρυγα των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού γεμίσει με το μισό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, οι δύο μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις βλέπουν σήμερα εξέχοντα μέλη τους να περιμένουν στην ουρά για το μεσημεριανό συσσίτιο, με θέα της καγκελόπορτες.
Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα. Το ωμό ναζιστικό και το καλλωπισμένο· εκείνο που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με “καλές προθέσεις”. Και τα δύο είναι επικίνδυνα. Γιατί και τα δύο σκοτώνουν. Δεν είναι άκρα, ούτε δικαιολογία άλλων συμπεριφορών. Ανήκουν στο ίδιο φάσμα πολιτικών. Αυτό του αποφασίζουμε και διατάζουμε.
Η ΔΗΜΑΡ πολύ γρήγορα θα αποδεχθεί το ρόλο της, μόνο και μόνο για να διαλυθεί αξιορπεπώς. Το μέλλον της θα πατήσει πάνω στις βάσεις του φασίστα Καρατζαφέρη. Με τους Ψαριανούς της -ως άλλους Γεωργιάδηδες- να την κάνουν για πιο σίγουρα λιμάνια, και τον πρόεδρό της να επιζητεί μια τιμητική συνταξιοδότηση μόλις αποχωρήσει ο Κάρολος Παπούλιας από το θρόνο του.
Όσο γίνονται όλα αυτά, κόσμος θα παγώνει, παιδιά θα στερούνται τα στοιχειώδη, περισσότερες πολιτικές προληπτικής βίας θα επιβάλλονται. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας κεντροαριστεράς που εκτός απ’ τον Ψυχάρη και τις φυλλάδες του, όλοι οι άλλοι αδιαφορούν.
Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Αν βλέπεις τον εχθρό να στηρίζει κάτι, τότε ξέρεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να είναι για το καλό σου. Και η ΔΗΜΑΡ δεν επεδίωξε ποτέ το καλό κανενός άλλου, εκτός του εαυτό της.

Πηγή: polyfimos.blogspot.gr