Δυστυχώς, καταστάσεις που ήταν ξεχασμένες από χρόνια κάνουν την εμφάνιση με μεγαλύτερη ένταση και μεγαλύτερη συχνότητα
Περίμενα πως το δράμα που προέκυψε από τον θάνατο μιας ανήλικης, λόγω αναθυμιάσεων από το μαγκάλι, θα προξενούσε μεγαλύτερη συγκίνηση και σε περισσότερο κόσμο από αυτόν του περίγυρου της γειτονιάς. Και όπου τα ΜΜΕ ανέδειξαν το περιστατικό, το έπραξαν με τον συνήθη ανθρωποφαγικό τρόπο και την υποκριτική συμπόνοια.
Δυστυχώς, καταστάσεις που ήταν ξεχασμένες από χρόνια κάνουν την εμφάνιση με ολονέν και μεγαλύτερη ένταση, με ολονέν και μεγαλύτερη συχνότητα. Εικόνα, που να θερμαίνεται κατοικία με μαγκάλι, στον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης, σίγουρα δεν θα περίμενε κανείς να δει.
Φαίνεται δε, πως παρά την τραγική κατάσταση που βίωνε η οικογένεια -επί μήνες χωρίς ρεύμα, και χωρίς θέρμανση- δεν υπήρξε πρόθεση επιστροφής στη Σερβία, τόπο καταγωγής των δύο γυναικών, ίσως επειδή εκεί τα πράγματα να είναι χειρότερα.
Η αλήθεια είναι, πως πάντα αναρωτιέμαι, χωρίς να έχω την απάντηση, εάν είναι δυνατόν κάποιος άστεγος, κάποιος υποσιτιζόμενος να μη έχει κάποιον συγγενή, σε κάποιο χωριό, που να του διαθέσει έστω την αποθήκη του να κοιμάται κι ένα πιάτο φαγητό. Φαίνεται πως υπάρχουν πολλές άλλες παράμετροι, που αυτό το αποτρέπουν.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που αν συνέβαινε κάποιο έγκλημα ή κάποια ληστεία -σαν κι αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στον τόπο μας- που στο στόμα μας ερχόταν η φράση «γίναμε Σικάγο». Αλλά και με πόση απορία ακούγαμε για περιστατικά που συνέβαιναν σε μεγαλουπόλεις, όπου βρισκόταν ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο κάποιος ημιθανής, και κανείς από τους περαστικούς δεν έσκυβε να προσφέρει βοήθεια. Λογίζαμε -και είναι- ως απάνθρωπη αυτήν συμπεριφορά, της αδιαφορίας για τον πόνο του συνανθρώπου.
Να λοιπόν, που το γευτήκαμε κι αυτό. Κι ενώ στο Σικάγο δεν πέφτουν οι πυροβολισμοί όπως στον μεσοπόλεμο, πέφτουν εδώ και μάλιστα σε πολυσύχναστα μέρη. Οι δε ξαπλωμένοι και ανήμποροι στα πεζοδρόμια αποτελούν μόνιμη διακόσμηση, που δεν ενοχλεί την επιλεκτική ευαισθησία μας.
Άραγε, το Μνημόνιο είναι αυτό που εκτίναξε τον φιλοτομαρισμό μας στα ύψη; Άραγε, η αντίληψη να βολευτώ εγώ κι οι άλλοι «ας κόψουν το λαιμό τους», είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης; Μήπως είναι βαθύτερα τα αίτια; Μήπως η αντικοινωνική μας συμπεριφορά συμβαίνει επί μακρά σειρά ετών, και η κρίση την έφερε στην επιφάνεια; Το ρουσφέτι, η διαφθορά υπαλλήλων, η αγένεια, η μη συμμόρφωση στους κανόνες, έκαναν τώρα την εμφάνισή τους; Όχι, βέβαια!
Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα με ειλικρίνεια, πρέπει να αναλογισθούμε ποια είναι η παιδεία μας, στην οποία συμβάλλει η εκπαίδευση, που αποσκοπεί στη μόρφωση του ανθρώπου καθώς και στη διάπλασή του, δηλαδή στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς και στην ανάπτυξη του ήθους του. Η παιδεία -την οποία λησμονήσαμε, αφού όλα τα αιτήματα των κάποτε λειτουργών εκπαιδευτικών, είναι συντεχνιακά- αποβλέπει στην ψυχική καλλιέργεια του ανθρώπου. Η οποία υπάρχει σε πολλούς που στερούνται τίτλους σπουδών, και απουσιάζει σε πολλούς τιτλούχους.
Την ανθρωπιά μας χάσαμε. Για την οποία σε κανένα σχολείο δεν γίνεται λόγος, κι ας μιλά το Σύνταγμα για διαμόρφωση ήθους. Κι αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Η αήθης συμπεριφορά πολιτικών και συνδικαλιστών, αντί να εγείρει κοινωνική κατακραυγή, γίνεται μίμηση. Και σιγά-σιγά γίνεται βίωμα.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι πάψαμε να ζούμε ως μέλη κοινωνίας. Κι ας έλεγε ο Αριστοτέλης, πως εκτός κοινωνίας ζουν μόνον τα θηρία κι οι θεοί. Εμείς παριστάνουμε τους θεούς, για να κρύψουμε ότι μεταλλασσόμαστε σε θηρία. Τι πρέπει να γίνει; Να αντιστρέψουμε αυτό που διαπίστωσε ο Τολστόι: «Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του». Εκεί είναι το πρόβλημά μας. Τα Μνημόνια και η οικονομική κρίση είναι τα παρεπόμενα.
Ο Μακεδών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.