Κρίση ηγεμονίας και πατροκτονία

Του Νίκου Ξυδάκη

Η παρόξυνση της δράσης της Χρυσής Αυγής τις περασμένες εβδομάδες, καθώς και η επιχείρηση εξάρθρωσης του εγκληματικού της πυρήνα, είναι το δεύτερο «ατύχημα» που δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτικού συστήματος μετά το καλοκαιρινό «ατύχημα» της ΕΡΤ. Είναι γενετικά διαφορετικά γεγονότα, αλλά και τα δύο ήταν απρόβλεπτα και έδρασαν, δρουν ακόμη, σαν παράδοξοι ελκυστές επί ενός συστήματος εξόχως ασταθούς και εύθραυστου. Ιδιαίτερα ο φόνος του Παύλου Φύσσα σημασιοδοτήθηκε διεθνώς, από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ως σημείο μηδέν, ως κόκκινη γραμμή, για τις εξελίξεις στην ασταθή Ελλάδα. Η ξεχωριστή σημασία δόθηκε όχι μόνο από τον διεθνή Τύπο, αλλά και με σκληρές δηλώσεις από επίσημα χείλη και με κυβερνητικά διαβήματα. Αίφνης, η Ελλάδα, εκτός από πτωχευμένη, κινδύνευε να χαρακτηριστεί και νεοναζιστικός παρίας. Αλλά και στο εσωτερικό, μετά τον πρωτοφανώς δημόσιο φόνο στο Κερατσίνι, το κλίμα μετετράπη άρδην. Η δημοκρατική κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ότι η απάντηση στις εγκληματικές ροπές των νεοναζιστών πρέπει να είναι και πολιτική, εκτός από δικαστική. Πολύ περισσότερο που ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του πληθυσμού, στις δημοσκοπικές καταγραφές, δεν πιστεύει ότι η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση. Οι εξελίξεις άρα, εκτός και εντός συνόρων, αναγκάζουν την κυβέρνηση να κινηθεί δυναμικά, και ίσως βιαστικά, κατά του εγκληματικού πυρήνα των νεοναζιστών. Οι κινήσεις προς το παρόν διεξάγονται στο πεδίο των αστυνομικών ερευνών και κυρίως στο πεδίο της Δικαιοσύνης. Πρόκειται για επιχειρησιακή αντιμετώπιση των έκνομων δράσεων, από τους μηχανισμούς ασφαλείας και πληροφοριών. Οι πολιτικές απαντήσεις επί της ουσίας παραμένουν υποτονικές. Η θεωρία των δύο άκρων εξακολουθεί να υποστηρίζεται, παρότι τώρα οι συνετότεροι ορθώς εξαιρούν την αξιωματική αντιπολίτευση από το αριστερό άκρο. Είναι φανερό όμως ότι το πολιτικό σύστημα ισορροπεί ασταθώς· η μακρά οικονομική και κοινωνική κρίση έχει οδηγήσει σε κρίση ηγεμονίας και σε κρίση νομιμοποίησης, με ορατό αποτέλεσμα ένα λανθάνον κενό εξουσίας. Η σύλληψη, λ.χ., των ηγετών της Χ.Α. συνέβη μόνο μετά την προηγηθείσα απομάκρυνση εννέα ανώτατων αξιωματούχων της ΕΛ.ΑΣ. και της ΕΥΠ. Αυτό το ορατό κενό, αυτή η διάχυτη αίσθηση ότι υπάρχουν εν δράσει αυτονομημένοι θύλακοι, μη υπηρετούντες το κράτος, προκαλεί επιπλέον ανασφάλεια στον ήδη φοβισμένο και ταλαιπωρημένο υλικά πολίτη. Η μακρά και επώδυνη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που άρχισε την άνοιξη του 2010, θα συνεχιστεί. Η κρίση ηγεμονίας εντός της συντηρητικής παρατάξεως αλλά και εντός της καθόλου ηγεσίας της χώρας, το κατεστραμμένο Κέντρο, η στρατηγική αμηχανία της παλαιάς Κεντροαριστεράς, τα δυσβάστακτα φορτία για την καινοφανή Αριστερά, ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, όλα οδηγούν αφεύκτως προς ένα σημείο θραύσεως, ένα σημείο υπερθέρμανσης. Ενα ρήγμα. Και προς την ποθητή επανεκκίνηση: με πόνο και ιδρώτα, με ρήξεις και τομές, με μεταρρυθμίσεις βαθιές, ουσιαστικές, άλλες από αυτές που επιβάλλει η τρόικα. «Δεν θα ξεφύγουμε από την παγίδα μιας μακρόχρονης τελμάτωσης χωρίς πατροκτονία», λέει ο μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης Τάσος Γιαννίτσης στο τελευταίο του βιβλίο. Αυτή την πατροκτονία αφουγκράζεται τώρα το παλαιό νοσογόνο σύστημα της διαπλοκής και του παρασιτισμού, αυτήν που υποσχέθηκε βαυκαλιστικά η ανταγωνιστική και εν μέρει αυτονομημένη Ακροδεξιά. Αφουγκραζόμαστε. http://www.kathimerini.gr/