Αρχίζει το μεγάλο φινάλε - Μια διαφορετική εκδοχή για την προγραμματική συμφωνία Σαμαρά - Βενιζέλου

Δεν διαφωνώ σε τίποτα με την προγραμματική συμφωνία των 43 σημείων που συνέταξαν χθές οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος. Θεωρώ όμως ότι δεν έχει καμμία απολύτως αξία. Και δεν έχει αξία, διότι είναι ένα ευχολόγιο το οποίο περιέχει όσα πράγματι πρέπει να γίνουν, όσα οι πολίτες ζητούν από το πολιτικό σύστημα, όσα οι Ευρωπαίοι εταίροι ζητούν από την Ελλάδα και τελικά, όσα οι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν κάνουν και ούτε πρόκειται να κάνουν.

Αυτό που συνέβη είναι το εξής: οι συγκυβερνώντες κατάλαβαν ότι οι πολίτες δεν έχουν άλλα λεφτά για να πληρώνουν φόρους. Άν θέλουν λοιπόν να μειώσουν το έλλειμμα, το μόνο που τους μένει είναι να μειώσουν το μέγεθος του δημοσίου τομέα. Αυτό ούτε καν θα το επιχειρήσουν. Βρίσκονται λοιπόν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, με τους εταίρους να απειλούν διακοπή της χρηματοδότησης (οπότε δεν θα πληρωθούν οι Δημόσιοι υπάλληλοι), με τους πολίτες να μην έχουν λεφτά για φόρους και με το σύνολο του πολιτικού συστήματος να μην δέχεται ούτε καν συζήτηση για μεταρρυθμίσεις. Τι κάνουν σε αυτή την περίπτωση; Βγάζουν έναν δεκάρικο λόγο (μια νέα προγραμματική συμφωνία στη συγκεκριμένη περίπτωση) και ετοιμάζονται για το μεγάλο φινάλε όπου θα αποχωρήσουν με ελαφρά πηδηματάκια για να σκάσει η μπόμπα της πτώχευσης στον επόμενο, δηλαδή τον "πολλά υποσχόμενο" ΣΥΡΙΖΑ.

Ας τα δούμε πιο αναλυτικά:

Λένε οι δυο αρχηγοί στην προγραμματική τους συμφωνία ότι πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και ότι πρέπει να αλλάξει η σχέση κράτους και οικονομίας. Και εμείς το λέμε. Και η τρόικα το λέει. Όλος ο κόσμος το λέει. Όμως αυτοί που τώρα το ανακοινώνουν, δεν το έκαναν μέχρι σήμερα και ούτε πρόκειται να το κάνουν. Ή μάλλον κάνουν κάτι χειρότερο. Αλλάζουν τη σχέση κράτους – οικονομίας προς το χειρότερο. Αυξάνουν τους φόρους, μειώνουν τις επενδύσεις, συντηρούν τη γραφειοκρατία.

Λένε στην προγραμματική συμφωνία ότι πρέπει να ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας για να γίνει ανταγωνιστικός και για να φέρει ανάπτυξη και απασχόληση. Αυτό που κάνανε όμως όλοι μαζί μέχρι σήμερα, και το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου και οι προηγούμενοι, είναι ότι διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα για να επιβιώσει ο δημόσιος. Η ελληνική οικονομία είχε δυο πόδια: Τον ανάπηρο δημόσιο τομέα και τον στρεβλά αναπτυγμένο ιδιωτικό. Και προκειμένου  να μειώσουν το δημόσιο έλλειμμα, διέλυσαν εκ βάθρων τον ιδιωτικό και δεν εξυγίαναν τον δημόσιο. Έτσι μείναμε τώρα με δυο ανάπηρα πόδια.

Λένε ότι θα φτιάξουν «μέτωπο ευθύνης». Καλά θα κάνουν αλλά με ποιούς; Όταν δεν μένει χρήμα για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών στα νοικοκυριά εξαιτίας των φόρων, όταν οι επιχειρήσεις κλείνουν και οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, όταν η «μεσαία τάξη» (λές και υπάρχει αριστοκρατία στην Ελλάδα) έχει καταστραφεί ολοσχερώς, με ποιούς ακριβώς τα δυο κόμματα εξουσίας θα φτιάξουν το μέτωπο ευθύνης;

Το ευχολόγιο αυτό που τιτλοφορείται η Νέα Προγραμματική Συμφωνία, λέει όλα όσα πρέπει να γίνουν και δεν θα γίνουν. Γιατί λοιπόν το συνέταξαν τώρα; Σε ποιούς απευθύνονται;

Απευθύνονται καταρχήν στην τρόικα θέλοντας να επισημοποιήσουν ένα κείμενο αρχών το οποίο βασικά λέει ότι εμείς οι δυο μέχρι εδώ μπορούμε να πάμε και άλλα μέτρα δεν μπορούμε να πάρουμε. Με το κείμενο αυτό εμφανίζονται ώς δεσμευόμενοι από τη συμφωνία την οποία ανακοίνωσαν στο λαό, ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα και μετατρέπουν τις προφορικές δηλώσεις τους σε επίσημο κείμενο για να γίνει πιο σαφές το μήνυμα προς τους εταίρους που πιέζουν για επιπλέον μέτρα. Παράλληλα λένε στην τρόικα ότι είναι διατεθιμένοι να κάνουν μεταρρυθμίσεις (είς βάθος χρόνου) και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «κανονικό κράτος» ( αυτόν τον όρο χρησιμοποιούν). Όλα αυτά βεβαίως είναι υποσχέσεις που δίδονται αλλά δεν θα τηρηθούν, όπως είχαν δοθεί και από το πρώτο μνημόνιο και δεν τηρήθηκαν. Μεταρρυθμίσεις το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν κάνει και δεν πρόκειται να κάνει διότι είναι αντίθετες προς την επιβίωση του. Οι Έλληνες πολιτικοί στηρίζονται στο ρουσφέτι και στην πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους. Οι μεταρρυθμίσεις διαλύουν την πελατειακή σχέση και καταργούν το ρουσφέτι. Χωρίς αυτά, οι υπάρχοντες Έλληνες πολιτικοί είναι άχρηστοι για τους πολίτες. Χωρίς αυτά, δεν θα υπάρχει ούτε ΝΔ, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΣΥΡΙΖΑ (που υπόσχεται περισσότερα από όλους έχοντας μετατρέψει το προσωπικό ρουσφέτι σε εθνικό ρουσφέτι). Μεταρρυθμίσεις από τη Βουλή των Ελλήνων δεν πρόκειται να περάσουν, αλλά η λέξη μεταρρύθμιση δεν θα λείπει πλέον από κανένα επίσημο έγγραφο. Η λογική των Ελλήνων πολιτικών είναι: «Θα μιλάμε διαρκώς για μεταρρύθμιση, αλλά δεν είμαστε και τρελοί να την κάνουμε». Ελπίζουν βεβαίως ότι οι εταίροι θα τα πιστέψουν όλα αυτά και θα συνεχίσουν να μας δίνουν τις δόσεις για να πληρώνονται μισθοί του δημοσίου. Θα δούμε. Το παιχνίδι δεν είναι τόσο εύκολο.

Η ουσία όμως αυτής της προγραμματικής συμφωνίας, είναι μία: να απευθυνθούν οι δυο πολιτικοί στους ψηφοφόρους και να τους διαβεβαιώσουν ότι το κοινό μέτωπο των δυο κομμάτων δεν θα σπάσει, ότι αυτοί οι δυο θα επιδιώξουν να παραμείνουμε στηνΕυρωζώνη αλλά χωρίς νέα μέτρα, ότι θα ξεκινήσουν μια διαπραγμάτευση με τους εταίρους και ότι το αντίπαλο στρατόπεδο, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται λαγούς με πετραχίλια λέει ψέμματα διότι Plan B χωρίς θυσίες δεν υπάρχει.

Μου θυμίζουν τον Κωστάκη Καραμανλή στην τελευταία του παράσταση πρίν τις εκλογές του 2009 που είχε εμφανισθεί επί σκηνής και είχε πεί την αλήθει, ότι δηλαδή η χώρα είναι έτοιμη να πτωχεύσει, ότι λεφτά δεν υπάρχουν, ότι απαιτούνται μεταρρυθμίσεις κλπ κλπ. Ο λαός ψήφισε τον άλλον, τον Γιωργάκη που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν. Πολλοί φοβάμαι ότι το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου ξεκινά την τελευταία του παράσταση και έγραψε αυτή την προγραμματική συμφωνία περισσότερο  για την υστεροφημία του, παρά για να την εφαρμόσει.

Γρηγόρης Νικολόπουλος

nikolopoulos@reporter.gr

Πηγή:www.reporter.gr

Πηγή:www.reporter.gr