«Στις υγρές μας παλάμες»

Όπως ξεκίνησε έτσι και καταλήγει αυτό το καλοκαίρι. Άρχισε με κατολισθήσεις και κλείνει με έναν επαπειλούμενο πόλεμο, όμοιον με εκείνους που είδαμε αρκετέ φορές τα τελευταία χρόνια, όπου ο επιτιθέμενος παριστάνει πως δεν επιτίθεται, κι είναι πολλοί που τον πιστεύουν. Μπλέχτηκε το καλοκαίρι ανάμεσα στις υποσχέσεις του και την πραγματικότητα, όπως ακριβώς οι σκέψεις των ανθρώπων.

Τι είναι ακριβώς εκείνοι που συγκρούονται στην Αίγυπτο; Τι είναι ακριβώς εκείνοι που αναμετρώνται στη Συρία: Ποια άκρη βγαίνει από αυτό το κουβάρι του κόσμου, που κάθε μέρα και κάθε φορά εμφανίζεται όλο και πιο μπερδεμένο; Στην ίδια σύγχυση μας καταδικάζουν ακόμα κι όταν έχουμε να διαχειριστούμε πράγματα πιο σαφή και καταμερισμένα, όπως η κρίση και η καταστροφή που συντελείται στη δική μας μικρή γωνία. Η ουσία είναι πως η κάθοδος του κόσμου προς αυτό που ονομάζουμε μεσαίωνα συνεχίζεται και τα αναχώματα που στήνουμε δεν επαρκούν για να ανασχέσουν τα κύματα των επιθέσεων.

Οι άνθρωποι όλο και πιο δύσκολα μπορούν να αφομοιώσουν μια ορθολογική ερμηνεία των γεγονότων και να οδηγηθούν σε μια ριζοσπαστική ενεργοποίηση. Έχοντας αλωθεί από έναν μεταμοντέρνο ατομισμό, έχοντας αριθμήσει αλλεπάλληλες ήττες προσδοκιών, έχοντας βιώσει απομόνωση και απώλειες, έχοντας, εν τέλει, ενσωματώσει την αίσθηση αδυναμίας, εντρυφούν στους συλλογισμούς της ματαιότητας, ό,τι κι αν κάνεις νικάνε οι άλλοι, συνεπώς καλύτερα μην κάνεις τίποτα.

Και το ακόμα χειρότερο είναι πως το αίσθημα αυτό διαδίδεται μεταξύ εκείνων που θα έπρεπε να είναι πρωτοπόροι. Έρπει μια απογοήτευση, τις περισσότερες φορές ανομολόγητη, που εκδηλώνεται άλλοτε ως παθητικότητα, άλλοτε ως τάση συμβιβασμού με το εμφανιζόμενο «εφικτό», άλλοτε ως αδιάκοπη επαναστατική φασαρία κλπ., μια ογκούμενη δυσφορία προς το λαό που δεν καταλαβαίνει και δεν εξεγείρεται, μια διαδοχή δυσφορίας και ευφορίας, ανάλογα με τα τρέχοντα γεγονότα, μια έλλειψη ψύχραιμης αξιολόγησης του παρόντος και του μέλλοντος.

Είθισται, όταν ξεκινάμε για τη νέα χειμερινή περίοδο, να κάνουμε σχέδια και ευχές, με την ελπίδα πως κάποια θα εκπληρωθούν. Το θέμα είναι ωστόσο να πατήσουμε στέρεα στο έδαφος για να εκτινάξουμε τις προσδοκίες μας, όσο κι αν το έδαφος δεν είναι στέρεο εξ αιτίας ποικίλων αμαρτιών. Ας ξαναενώσουμε, καταρχήν, το νήμα που διακόπηκε λόγω θέρους (όσο και να είναι ελλιπές ένα καλοκαίρι δεν παύει να είναι καλοκαίρι και να ορίζει μια διακοπή), και ας αποφασίσουμε να κάνουμε όσα δεν έχουμε κάνει ως τώρα. Ξέροντας τις δυσκολίες, ή μάλλον σπουδάζοντας τις δυσκολίες, και ξαναοργανώνοντας τις αναγκαιότητες, τις δικές μας και της εποχής, εξασκώντας την υπομονή μας και ανανεώνοντας τις αποφάσεις μας.
Όταν κάποτε απαγγέλλαμε στίχους πως το μέλλον έχει πολλή ξηρασία ίσως δεν φανταζόμαστε το μέγεθος της ξηρότητας, αλλά οι παλάμες μας παραμένουν υγρές και διεκδικούν να μεταδώσουν δροσιά.

 Θανάσης Σκαμνάκης

http://www.inprecor.gr/index.php/archives/240621#sthash.tZmetlAd.dpuf