Ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων πρότεινε την παράδοση της Ελληνικής δημόσιας περιουσίας στο ευρωμηχανισμό διάσωσης ESM για την περίπτωση που η χώρα δεν θα καταφέρει να εξυπηρετήσει τις δανειακές τις υποχρεώσεις – κάτι που είναι περισσότερο από σίγουρο δεδομένου ότι με την ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας το χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται.
«Όταν μία επιχείρηση κηρύττει πτώχευση» δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Συνδέσμου, Ούλριχ Γκρίλλο «αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιστωτές παραιτούνται από τις αξιώσεις τους, τουλάχιστον μέχρι ο διαχειριστής της πτώχευσης να εξετάσει τα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης και να αποφασίσει σχετικώς».
Η ταύτιση μιας χώρας με μια επιχείρηση και ακόμη χειρότερα με ένα νοικοκυριό είναι φυσικά μια λογική ακροβασία, η οποία χρησιμοποιείται σε όλες τις χώρες που βρίσκονται στην παγίδα του χρέους. Όπως συνέβη στην Αργεντινή, πριν από περίπου μια δεκαετία, τη λογική αυτή αναλαμβάνουν να προωθήσουν στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα έμμισθοι κήρυκες του συστήματος οι οποίοι συνήθως εμφανίζονται με την ιδιότητα δημοσιογράφου σε νυχτερινά δελτία ειδήσεων και τις ναυαρχίδες του αστικού Τύπου. Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους που πληρώνονται άμεσα ή έμμεσα από τους πιστωτές της χώρας και τα τραπεζικά ιδρύματα που αυτοί ελέγχουν.
Προφανώς μια χώρα δεν αντιμετωπίζεται ποτέ σαν επιχείρηση και αυτό το γνωρίζουν ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών και διεθνούς δικαίου. Με βάση το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει η έννοια της «εκκαθάρισης» καθώς το κυρίαρχο κράτος απολαμβάνει ασυλίας – η δε κυβέρνηση έχει πρώτα υποχρέωση έναντι των πολιτών της και στη συνέχεια απέναντι στους πιστωτές. Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (μαζί με τα νεοφασιστικά και «κεντροαριστερά» δεκανίκια του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ) δεν σεβάστηκαν ποτέ αυτή την αρχή δεν αναιρεί την ισχύ της.
Ας δεχθούμε όμως έστω και για λίγο την προπαγανδιστική λογική των Γερμανών βιομηχάνων και των δημοσιογραφούντων υπαλλήλων τους στην Ελλάδα.
Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση θα δεχόταν ποτέ να αγοράζει ελαττωματικά προϊόντα, τα οποία τις επιβάλλονται με πολιτικές πιέσεις, όπως συνέβη λόγου χάρη με τα γερμανικά υποβρύχια;
Αν η Ελλάδα ήταν μια επιχείρηση θα δεχόταν τους ληστρικούς όρους δανειοδότησης που επιβάλλει το Βερολίνο την τελευταία τριετία – αλλάζοντας μάλιστα το νομικό καθεστώς των παλαιότερων δανείων (από το ελληνικό στο βρετανικό δίκαιο);
Αν Η Ελλάδα ήταν επιχείρηση θα έμεναν ατιμώρητα τα στελέχη της όταν θα γινόταν γνωστό ότι χρηματίζονταν από γερμανικές εταιρείες όπως η Siemens;
Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση θα δεχόταν να τοποθετηθούν στελέχη των πιστωτών της στα γραφεία της, πριν από την επίσημη πτώχευση, όπως κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους επιτρόπους στα υπουργεία;
Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση θα δεχόταν ποτέ να ενταχθεί σε μια λεόντειο ένωση όπως η ευρωζώνη, η οποία από τη σύστασή της δημιουργεί ελλείμματα και χρέη στους μικρότερους εταίρους ενώ προσφέρει πλεονάσματα στους ισχυρότερους, χωρίς μάλιστα να διαθέτει ένα κεντρικό μηχανισμό για την κάλυψη αυτών των ελλειμμάτων και την ισορροπία του νέου νέου εταιρικού σχήματος.
Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση υπό πτώχευση δεν θα έπρεπε να ανατεθεί σε μια ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή ο έλεγχος (audit) των χαρακτηριστικών του χρέους; Δέχεται το Βερολίνο και η ελληνική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου τη δημιουργία μιας επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου ή φοβούνται ότι με αυτό τον τρόπο η πλειονότητα των βουλευτών και των υπουργών τους κινδυνεύει να καταλήξει στη φυλακή το επόμενο πρωί;
Και μια ακόμη διαφορά: Η Ελλάδα δεν είναι επιχείρηση και αν περιμένετε τους υπαλλήλους της να μαζέψουν τα πράγματά τους σε χαρτόκουτες και να φύγουν με δάκρυα στα μάτια είστε γελασμένοι. Σας περιμένουν στην γωνία για να τιμωρήσουν το οικονομικό Ράιχ και τους δοσίλογους υπαλλήλους του.
Άρης Χατζηστεφάνου
Πηγή: http://info-war.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.