Προαπαιτούμενο, το νέο ρουσφέτι

REUTERS/JOHN KOLESIDIS

Αρκετές από τις ρυθμίσεις του πολυνομοσχεδίου δεν είναι τίποτα περισσότερο από ικανοποίηση πελατειακών αναγκών, είτε συλλογικής κυβερνητικής χρήσης είτε μεμονωμένων υπουργικών υποσχέσεων.

Το μοντέλο είναι περίπου γνωστό. Επειτα από λίγες ημέρες δύσκολων διαπραγματεύσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων θα τεθούν σε κίνδυνο τα πάντα, θα οδηγηθούμε σε ένα πολυνομοσχέδιο, στο οποίο θα εισχωρήσουν διάφορες ρυθμίσεις -πολλές από αυτές θεμελιακές-, που θα προωθηθεί ως επείγον.

Πάντα κάποιο Eurogroup περιμένει να εγκρίνει κάποια δόση κι εμείς βιαζόμαστε. Η μέθοδος έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και προς τα εκεί πηγαίνουμε και τώρα. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία είναι ικανή να κλονίσει ακόμη και τον πλέον φανατικό υποστηρικτή των μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες να γίνουν.

Στο «τσουβάλι» του πολυνομοσχεδίου ρίχνονται χωρίς διαλογή άπειρες ρυθμίσεις οι οποίες παίρνουν τη σφραγίδα του προαπαιτούμενου της τρόικας, αλλά αν ψάξεις λίγο θα διαπιστώσεις ότι αρκετές από αυτές δεν είναι τίποτα περισσότερο από ικανοποίηση πελατειακών αναγκών, είτε συλλογικής κυβερνητικής χρήσης είτε μεμονωμένων υπουργικών υποσχέσεων, σε ολιγομελείς αλλά ισχυρές ομάδες πίεσης. Προ κρίσης, το ισχυρό όπλο που είχαν στα χέρια τους επί δεκαετίες οι υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κάθε φορά κόμματος ήταν οι διορισμοί των ημετέρων και οι ρυθμίσεις θεμάτων που ικανοποιούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Ωστόσο, η αντικειμενική οικονομική στενότητα του χρεοκοπημένου κράτους οδήγησε σε αναθεώρηση των παραδοσιακών μεθόδων πολιτικής επιβίωσης, μετατρέποντας την πρόσληψη στο Δημόσιο σε χαριστική «μη απόλυση», αλλά το θέμα δεν σταμάτησε εκεί. Αλλωστε, η εφευρετικότητα της πολιτικής εξουσίας στην εξεύρεση μεθόδων αυτοσυντήρησης δεν έχει υποστεί τα ίδια πλήγματα με το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ελληνα τα τελευταία χρόνια.

Ετσι, στην εποχή της τρόικας, το νέο πολιτικό όπλο λέγεται «προαπαιτούμενο», το οποίο μάλιστα είναι ιδιαίτερα ισχυρό, αφού μπορεί με μεγάλη ευκολία να μετατρέψει ένα «ρουσφέτι» σε θέμα εθνικής ανάγκης και να το περάσει από τη Βουλή με ταχύτατες διαδικασίες, χωρίς πολλή και ενοχλητική συζήτηση. Ετσι, στο σύνηθες κύκλωμα -ψηφοφόρος, υποστηρικτής, ομάδα πίεσης, πολιτικός- το οποίο έχει βαρύνει το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο σε όλους τους τομείς με πλήθος εμβαλωματικών ρυθμίσεων έχει προστεθεί πλέον ένας ακόμη κρίκος: η τρόικα. Η οποία κρατά ηθελημένα παθητική στάση, καθώς ακούει πολλά να ρυθμίζονται στο όνομά της χωρίς να αντιδρά.

Συναινεί σιωπώντας, αλλά αν βρεις την ευκαιρία να μιλήσεις με εκπροσώπους της θα διαπιστώσεις ότι πάρα πολλές ρυθμίσεις που της έχουν αποδοθεί είναι πρακτικά υπουργικές πρωτοβουλίες. Αντίθετα, πλήθος αλλαγών που έχουν ζητηθεί -και πρέπει να γίνουν- παραμένουν προς  επίλυση από υπουργούς που δείχνουν ότι πιάνουν πράγματι δουλειά μόνο όταν η τρόικα κάνει βόλτα στα υπουργεία. Αν τουλάχιστον έκανε τις ανακοινώσεις η ίδια η τρόικα, θα γνωρίζαμε τι ακριβώς συμβαίνει. Θα καταλαβαίναμε, αν μη τι άλλο, αν ο εχθρός είναι εκτός ή εντός των τειχών.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/finance/story/671102