Κοντά στο νήμα

«Πως επιτρέψαμε να χρησιμοποιηθεί με τέτοιον κυνικό τρόπο και να δοθεί σαν λάφυρο μία ολόκληρη χώρα, από έναν ανόητο Εφιάλτη;» αναρωτιέται εύλογα κανείς. «Γιατί επιμένουμε στο σφάλμα, προελκύοντας τους γύπες του υπόλοιπου πλανήτη;».

«Γιατί συνεχίζουμε να επιδιώκουμε απατηλούς σκοπούς και να καλλιεργούμε ανέφικτες ή καταστροφικές συνθήκες; Γιατί αφήνουμε την κοινωνία έρμαιο ανάμεσα στις συμπληγάδες της απόλυτης αβεβαιότητας για το παρόν και των μηδενικών προοπτικών για το μέλλον; Γιατί θυσιάζουμε άσκοπα και χωρίς καθόλου τύψεις μία ολόκληρη γενιά;».

«Πως καταφέραμε να μετατρέψουμε μία σχετικά ήπια κρίση δημοσίου χρέους, σε μία κρίση ανέλπιδης, συνολικής υπερχρέωσης; Πως ανεχόμαστε ένα κράτος που θέλει να διατηρεί στο απυρόβλητο όλα του τα προνόμια, συμπεριλαμβανομένης της διαπλοκής και της διαφθοράς, ακόμη και αν πρέπει να συνεργάζεται με τους θύτες, απομυζώντας μαζί τους τον υγιή πρόσφατα ιδιωτικό τομέα;».

«Πόσον καιρό θα διαρκέσει ακόμη το “κάθε πέρυσι και καλύτερα”, όσον αφορά την οικονομία, την πολιτική, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τους θεσμούς γενικότερα και ολόκληρη την κοινωνία; Τέλος, τι επιδιώκουμε αλήθεια κρατώντας ερμητικά κλειστό το καπάκι της κατσαρόλας που βράζει βίαια, χωρίς καμία απολύτως προοπτική εκτόνωσης;»

Ο άνθρωπος, η κοινωνία κατ’ επέκταση, έχει ανάγκη να πιστεύει σε κάτι, έστω και αν είναι εσφαλμένο. Επιθυμεί να βλέπει κάποια προοπτική, έστω και αν αυτή είναι ψευδαίσθηση. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να συνδέεται με κάτι, έστω και αν την πραγματικότητα αυτό το κάτι τον καταστρέφει περισσότερο, παρά τον προάγει, τον θλίβει παρά τον χαροποιεί.

Πάντοτε υπάρχει όμως ένα κόκκινο νήμα, το οποίο οριοθετεί όλες αυτές τις ανάγκες του ανθρώπου και της κοινωνίας – ένα νήμα που, εάν παρ’ ελπίδα κοπεί, δεν επιδιορθώνεται πλέον με τίποτα.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή: https://www.facebook.com/viliardos?hc_location=stream