Το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο υπερασπιστή της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ.
Υπό τον τίτλο "Έχει δίκιο η Ρεπούση", η εφημερίδα Αυγή, πολιτική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να υιοθετήσει τις απόψεις της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ και να υπερασπίσει όχι το δικαίωμά της να διατυπώνει "προσωπικές απόψεις" αλλά την ουσία των θέσεών της για το χορό του Ζαλόγγου και, προφανώς, τη γενοκτονία των Ποντίων.
Παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κράτησε αποστάσεις, βουλευτές του κόμματος (Π.Τατσόπουλος κ.ά) τάχθηκαν υπέρ των θέσεων της κυρίας Ρεπούση και, τώρα, η Αυγή επιβεβαιώνει την ιδεολογική συγγένεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο άρθρα της Αυγής τα ανέβασε στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ καλώντας τους επικριτές της να τα διαβάσουν!
Διαβάστε το άρθρο της Αυγής:
Έχει δίκιο η Μαρία Ρεπούση. Και μάλιστα είναι θύμα επίθεσης για να προετοιμαστεί ένα έδαφος συμψηφισμών.
Έχει δίκιο γιατί επιμένει ότι η πολιτική και τα κόμματα πρέπει να μην παρεμβαίνουν στην ιστορική έρευνα. Αν μείνουμε στη παράδοση της πολιτικής σκοπιμότητας της Ιστορίας, μόνον την προπαγάνδα και τη λογοκρισία θα ενδυναμώσουμε και όχι την αυτογνωσία. Να τη στηρίζουν και να παρακολουθούν, να αξιοποιούν τα συμπεράσματά της πρέπει.
Έχει δίκιο που αντιτίθεται στην ποινικοποίηση των απόψεων των ιστορικών.
Η έλξη της ποινικοποίησης απόψεων αλλά και η ανάγκη τιμωρίας, πρόληψης της βίας είναι πάντα παρούσες. Γι' αυτό πρέπει πάντα να διατηρείται το όριο ανάμεσα στην ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και στην ορθά ποινικοποιημένη παρότρυνση σε πράξεις βίας είτε την πολιτική δράση που προωθεί τον ρατσισμό και τη βία.
Έχει δίκιο που, σε αυτό το πνεύμα, αρνείται να μετατρέψει σε δήλωση "πιστεύω" τις γνώμες - και τη δική της - για ιστορικά θέματα. Η γνώση δεν είναι θέμα πίστης, είναι αντικείμενο, στόχος της έρευνας με αντίλογο και επιχειρήματα που πείθουν για το αληθές ή μη. Και το δικαίωμα στην έρευνα δεν είναι βεβαίως προνόμιο μόνον των ιστορικών και όλων των επιστημόνων, αλλά κάθε πολίτη. Που μπορεί και πρέπει να μπορεί ελεύθερα να σχηματίζει τη δική του γνώμη - ναι, ακόμη και για τον ... χορό του Ζαλόγγου! Για τα γεγονότα τα "βολικά" και μη, για τα καλά και τα στραβά ακόμη και των ηρώων μας.
Έχει δίκιο λέγοντας ότι η ιστορική έρευνα δεν ερευνά μόνον τα γεγονότα, μελετά και τους μύθους για τα γεγονότα. Μύθους -εθνικούς ή άλλους- που συγκροτούν ταυτότητες συλλογικές, διηγήσεις, ενεργοποιούν τους ανθρώπους σε συλλογικές δράσεις. Και βεβαίως η έρευνα, η επιστήμη αμφισβητεί. Αν δεχθούμε ότι απαγορεύεται η αμφισβήτηση όσων έγραψαν οι προηγούμενοι, οδηγούμαστε όλοι μαζί στη "τύφλωση".
Η επίθεση που δέχθηκε η Μαρία Ρεπούση δεν αφορά κυριολεκτικά, αλλά εμμέσως την αντιμετώπιση του ρατσισμού. Η επίθεση επαναφέρει τον πολιτικό μύθο του μειωμένου πατριωτισμού της Αριστεράς ή τμημάτων της ή των διανοουμένων. Με στόχο, όμως, να προκληθεί νέο μπέρδεμα και σύγχυση, να γίνει συμψηφισμός των ναζιστικών εγκλημάτων, των απολογητών τους με το δικαίωμα στην ελεύθερη επιστημονική έρευνα!
Έτσι αυξάνονται οι διαιρέσεις και ίσως δεν γίνει τίποτα τελικά με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Έχει δίκιο γιατί επιμένει ότι η πολιτική και τα κόμματα πρέπει να μην παρεμβαίνουν στην ιστορική έρευνα. Αν μείνουμε στη παράδοση της πολιτικής σκοπιμότητας της Ιστορίας, μόνον την προπαγάνδα και τη λογοκρισία θα ενδυναμώσουμε και όχι την αυτογνωσία. Να τη στηρίζουν και να παρακολουθούν, να αξιοποιούν τα συμπεράσματά της πρέπει.
Έχει δίκιο που αντιτίθεται στην ποινικοποίηση των απόψεων των ιστορικών.
Η έλξη της ποινικοποίησης απόψεων αλλά και η ανάγκη τιμωρίας, πρόληψης της βίας είναι πάντα παρούσες. Γι' αυτό πρέπει πάντα να διατηρείται το όριο ανάμεσα στην ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και στην ορθά ποινικοποιημένη παρότρυνση σε πράξεις βίας είτε την πολιτική δράση που προωθεί τον ρατσισμό και τη βία.
Έχει δίκιο που, σε αυτό το πνεύμα, αρνείται να μετατρέψει σε δήλωση "πιστεύω" τις γνώμες - και τη δική της - για ιστορικά θέματα. Η γνώση δεν είναι θέμα πίστης, είναι αντικείμενο, στόχος της έρευνας με αντίλογο και επιχειρήματα που πείθουν για το αληθές ή μη. Και το δικαίωμα στην έρευνα δεν είναι βεβαίως προνόμιο μόνον των ιστορικών και όλων των επιστημόνων, αλλά κάθε πολίτη. Που μπορεί και πρέπει να μπορεί ελεύθερα να σχηματίζει τη δική του γνώμη - ναι, ακόμη και για τον ... χορό του Ζαλόγγου! Για τα γεγονότα τα "βολικά" και μη, για τα καλά και τα στραβά ακόμη και των ηρώων μας.
Έχει δίκιο λέγοντας ότι η ιστορική έρευνα δεν ερευνά μόνον τα γεγονότα, μελετά και τους μύθους για τα γεγονότα. Μύθους -εθνικούς ή άλλους- που συγκροτούν ταυτότητες συλλογικές, διηγήσεις, ενεργοποιούν τους ανθρώπους σε συλλογικές δράσεις. Και βεβαίως η έρευνα, η επιστήμη αμφισβητεί. Αν δεχθούμε ότι απαγορεύεται η αμφισβήτηση όσων έγραψαν οι προηγούμενοι, οδηγούμαστε όλοι μαζί στη "τύφλωση".
Η επίθεση που δέχθηκε η Μαρία Ρεπούση δεν αφορά κυριολεκτικά, αλλά εμμέσως την αντιμετώπιση του ρατσισμού. Η επίθεση επαναφέρει τον πολιτικό μύθο του μειωμένου πατριωτισμού της Αριστεράς ή τμημάτων της ή των διανοουμένων. Με στόχο, όμως, να προκληθεί νέο μπέρδεμα και σύγχυση, να γίνει συμψηφισμός των ναζιστικών εγκλημάτων, των απολογητών τους με το δικαίωμα στην ελεύθερη επιστημονική έρευνα!
Έτσι αυξάνονται οι διαιρέσεις και ίσως δεν γίνει τίποτα τελικά με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Εξάλλου, σε προχθεσινό άρθρο, υπό τον τίλο "Η Ρεπούση και το πούσι", η "Αυγή" επισημαίνει:
Χρόνια και χρόνια έτρεφαν τους Έλληνες οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι της εθνικής μνήμης, οι και εθνικόφρονες αποκαλούμενοι, με ένα αχταρμά από αλήθειες, μισές αλήθειες, θολές κατασκευές και πεντακάθαρα ψέματα - λες και φοβόμαστε ως έθνος την Ιστορία μας. Και κάθε προσπάθεια συζήτησης, αν, για παράδειγμα, υπήρξε όντως κρυφό σχολειό ή αν όντως άρχισε η ελληνική επανάσταση με τους παπάδες και τους προύχοντες να σηκώνουν το λάβαρο της ελευθερίας ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, επέσυρε και διασυρμό αλλά και πολύ πιο σοβαρές τιμωρίες.
Κι αφού κλήθηκε η εγκεκριμένη υπό του Κράτους Ιστορία της Ελλάδας να υπηρετήσει το συμφέρον της εθνικοφροσύνης, φυσικό κι επόμενο ήταν να φτάσουμε και στη νεότερη μυθολογία, στον εμφύλιο και στα χρόνια μετά απ' αυτόν. Μαθαίναμε τότε πώς οι κομμουνιστές ανακάλυψαν ειδικές χρήσεις για τα κονσερβοκούτια, πώς η πατρίς γέννησε ερυθρούς μητραλοίες και κατσαπλιάδες και πώς υφάνθηκε ο ιστός της αράχνης περί το σώμα της Ελλάδας. Με στοιχεία, μαρτυρίες, περιφερόμενους εθνοδιδασκάλους, πρόθυμους ιστορικούς. Κανονικό και καλοπληρωμένο εθνικό στρατό - επί της Ιστορίας και της αθάνατης δάφνης.
Και ποιος ο λόγος να τα σκαλίζουμε τώρα όλα αυτά; Μα αυτοί τα σκαλίζουν. Είναι εκπληκτικό πως ακόμα και σήμερα πάλλεται κάτω από την ευρωπαϊκή αβρότητα και τη δημοκρατική επιδερμίδα η εθνικόφρων καρδιά τους. Πόσο έτοιμοι και πρόθυμοι είναι να λιντσάρουν με μανία τη Ρεπούση για το Ζάλογγο, τον Ζίζεκ για τα Γκουλάγκ και τον Τσίπρα για τον Στάλιν. Και όχι μόνο οι οξυδερκείς και αντικειμενικοί ιστορικοί της χιτλερικής σχολής, αλλά και στελέχη της Ν.Δ., κυβερνητικοί παράγοντες, βουλευτές, δημοσιογράφοι, δεσποτάδες - ένας νέος εθνικός στρατός Ιστορίας υπό διαμόρφωση.
Ειδικά η περίπτωση της Ρεπούση δείχνει τη ραγδαία πρόοδο της εθνικοφροσύνης μέσα σε λίγα χρόνια. Το βιβλίο της Ιστορίας που την έκανε κόκκινο πανί εξετάστηκε, κρίθηκε και εγκρίθηκε επί κυβέρνησης Ν.Δ. - με πρωθυπουργό τον Καραμανλή. Η εθνικοφροσύνη τότε είχε θεωρηθεί όχι μόνο σκουριασμένη, αλλά και επιζήμια - ο έρωτας του μεσαίου χώρου επέβαλε κάποια ανοχή. Σήμερα όμως, λίγο η εθνική ταπείνωση των Μνημονίων, λίγο οι ναζί στα δεξιά τους, λίγο τα ακροδεξιά τους μυαλά, καθιστούν αναγκαία την επιστροφή στις ρίζες. Ζάλογγο και συνωστισμός εναντίον Μέρκελ - κάπως έτσι.
Επιγραμματικά: Δώστε στο έθνος τη Ρεπούση, να ξεχάσει το εθνικό μας πούσι...
Κι αφού κλήθηκε η εγκεκριμένη υπό του Κράτους Ιστορία της Ελλάδας να υπηρετήσει το συμφέρον της εθνικοφροσύνης, φυσικό κι επόμενο ήταν να φτάσουμε και στη νεότερη μυθολογία, στον εμφύλιο και στα χρόνια μετά απ' αυτόν. Μαθαίναμε τότε πώς οι κομμουνιστές ανακάλυψαν ειδικές χρήσεις για τα κονσερβοκούτια, πώς η πατρίς γέννησε ερυθρούς μητραλοίες και κατσαπλιάδες και πώς υφάνθηκε ο ιστός της αράχνης περί το σώμα της Ελλάδας. Με στοιχεία, μαρτυρίες, περιφερόμενους εθνοδιδασκάλους, πρόθυμους ιστορικούς. Κανονικό και καλοπληρωμένο εθνικό στρατό - επί της Ιστορίας και της αθάνατης δάφνης.
Και ποιος ο λόγος να τα σκαλίζουμε τώρα όλα αυτά; Μα αυτοί τα σκαλίζουν. Είναι εκπληκτικό πως ακόμα και σήμερα πάλλεται κάτω από την ευρωπαϊκή αβρότητα και τη δημοκρατική επιδερμίδα η εθνικόφρων καρδιά τους. Πόσο έτοιμοι και πρόθυμοι είναι να λιντσάρουν με μανία τη Ρεπούση για το Ζάλογγο, τον Ζίζεκ για τα Γκουλάγκ και τον Τσίπρα για τον Στάλιν. Και όχι μόνο οι οξυδερκείς και αντικειμενικοί ιστορικοί της χιτλερικής σχολής, αλλά και στελέχη της Ν.Δ., κυβερνητικοί παράγοντες, βουλευτές, δημοσιογράφοι, δεσποτάδες - ένας νέος εθνικός στρατός Ιστορίας υπό διαμόρφωση.
Ειδικά η περίπτωση της Ρεπούση δείχνει τη ραγδαία πρόοδο της εθνικοφροσύνης μέσα σε λίγα χρόνια. Το βιβλίο της Ιστορίας που την έκανε κόκκινο πανί εξετάστηκε, κρίθηκε και εγκρίθηκε επί κυβέρνησης Ν.Δ. - με πρωθυπουργό τον Καραμανλή. Η εθνικοφροσύνη τότε είχε θεωρηθεί όχι μόνο σκουριασμένη, αλλά και επιζήμια - ο έρωτας του μεσαίου χώρου επέβαλε κάποια ανοχή. Σήμερα όμως, λίγο η εθνική ταπείνωση των Μνημονίων, λίγο οι ναζί στα δεξιά τους, λίγο τα ακροδεξιά τους μυαλά, καθιστούν αναγκαία την επιστροφή στις ρίζες. Ζάλογγο και συνωστισμός εναντίον Μέρκελ - κάπως έτσι.
Επιγραμματικά: Δώστε στο έθνος τη Ρεπούση, να ξεχάσει το εθνικό μας πούσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.