Eκβιασμοί με φόντο κάλπες

Το Ποντίκι Το ενδοκυβερνητικό τραύμα εξαιτίας του αντιρατσιστικού είναι αρκετά βαθύ και δύσκολα επουλώνεται. Η αναζήτηση μιας νέας ισορροπίας – καθώς η παλιά είναι δύσκολο να επανέλθει – κατεβάζει τους εταίρους της τρικομματικής στην αρένα, με στόχο οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης να θέσουν τους όρους τους στο νέο συμβόλαιο που θα διέπει την κυβερνητική συγκατοίκησή τους. Η μεταξύ τους επαναδιαπραγμάτευση του ενδοκυβερνητικού «μνημονίου συνεργασίας και κατανόησης» προφανώς δεν μπορεί να είναι ανέφελη και ήδη εξελίσσεται σε ανταλλαγή εκβιασμών, που φτάνουν έως την... απειλή για εκλογές. Στο αντιρατσιστικό ήδη αναζητείται από πολλές πλευρές ένας «έντιμος συμβιβασμός», αλλά είναι προφανές ότι κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αφήσει πληγές. Επιπλέον, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και πλέον, σύμφωνα με πληροφορίες, η σύγκρουση για το αντιρατσιστικό δεν πρόκειται να είναι η τελευταία, καθώς από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και, εν μέρει, της ΔΗΜΑΡ τίθενται προς τη Ν.Δ. και τον πρωθυπουργό ζητήματα διαχείρισης των κρίσιμων θεμάτων κυβερνητικής πολιτικής. Οι «μικροί» πληρώνουν Ο μέχρι σήμερα απολογισμός – ο οποίος αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων – λέει ότι, κατά την εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, το κόστος καταλογίζεται κυρίως στους δύο μικρότερους κυβερνητικούς εταίρους Βενιζέλο και Κουβέλη, ενώ η Ν.Δ. και ο Σαμαράς μένουν σχετικά αλώβητοι από τη φθορά της κυβέρνησης παρά τον πρωτεύοντα ρόλο τους. Μπροστά μας υπάρχουν όμως και άλλα κρίσιμα ζητήματα, πλην του αντιρατσιστικού, που αναμένεται να προκαλέσουν πολιτικό κόστος και τριβές, με κορυφαίο αυτό των απολύσεων από το Δημόσιο. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ – που ήδη έχουν θέσει ζήτημα «συντονισμού του κυβερνητικού έργου» – φέρονται αποφασισμένοι να μην πάνε ακόμη μια φορά σαν πρόβατα επί σφαγήν. Οι απολύσεις θα γίνουν βεβαίως, αλλά ο καυγάς για το «πάπλωμα» του πολιτικού κόστους βρίσκεται προ των πυλών. Και όλα αυτά συμβαίνουν – και θα συμβούν – παράλληλα με τις εξελισσόμενες πολιτικές ανακατατάξεις, τις προσπάθειες διεύρυνσης της επιρροής των κομμάτων σε γειτονικά «οικόπεδα», την επιδίωξη πολιτικών μετεγγραφών – φαινόμενα τα οποία ούτως ή άλλως παραπέμπουν σε προετοιμασία για εκλογές. 1 Η Ν.Δ., έχοντας το πάνω χέρι στην κυβέρνηση και έχοντας μέχρι σήμερα εγκλωβίσει το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ στη διακυβέρνηση, αισθάνεται αρκετά ισχυρή ώστε να απειλήσει με εκλογές. Το δημοσκοπικό της προβάδισμα – ή, έστω, η σχεδόν ισοπαλία με τον ΣΥΡΙΖΑ – τους τελευταίους μήνες ελάχιστα απειλήθηκε. Οι δύο εταίροι της, όμως, με εκλογική επίδοση κοντά στο 20% πριν από έναν χρόνο, τώρα δημοσκοπικά βρίσκονται κάτω από το 10%, με πολύ στενά περιθώρια ανάκαμψης. Αυτά τα δεδομένα, εκτιμούν στο Μαξίμου και τη Ρηγίλλης, καθιστούν εύλογο τον εκβιασμό Σαμαρά ότι, αν διαταραχθεί περαιτέρω η κυβερνητική σταθερότητα, «θα πάμε σε εκλογές», με αποτέλεσμα εξαιρετικά δυσάρεστο για Βενιζέλο και Κουβέλη. 2 Οι του ΠΑΣΟΚ υπενθυμίζουν πλαγίως στη Ν.Δ. ότι οι δικοί τους βουλευτές είναι αυτοί που έκαναν και διατηρούν πρωθυπουργό τον Σαμαρά και ότι, αν γίνουν τώρα εκλογές, είναι αμφίβολο το τι θα πράξει η σιωπηλή αλλά ευρεία κοινωνική μειοψηφία που στέκεται στην αναμονή της «γκρίζας ψήφου», αλλά και η ακόμη μεγαλύτερη που δεν απαντά καν στις δημοσκοπήσεις. Επιπλέον, υπενθυμίζουν ότι ένα φαινόμενο ανάλογο των προηγούμενων εκλογών, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεπετιέται μέσα σε έναν μήνα από το δημοσκοπικό 7% στο 17% και ύστερα στο 27% δεν είναι απίθανο να επαναληφθεί, καθώς οι σημερινές δημοσκοπήσεις γίνονται σε εκλογικά «νεκρή» περίοδο. Θεωρούν, συνεπώς, ότι ο εκβιασμός μιας προσφυγής στην κάλπη δεν θα ακουστεί αδιάφορα στον Σαμαρά, για τον οποίο πιστεύουν ότι μπλοφάρει στη δική του όμοια απειλή. Αν λοιπόν δείτε τον Βενιζέλο να αναφωνεί «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των... άλλων φίλων», μην εκπλαγείτε. 3 Στη ΔΗΜΑΡ σαφώς προτάσσουν την ανάγκη να μη διαταραχθεί η κυβερνητική ηρεμία για δύο λόγους: • Αφ’ ενός πιστεύουν ότι έχουν κατοχυρώσει τον ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας και το προφίλ της συνετής «κυβερνώσας Αριστεράς». Και ότι αυτό το χαρακτηριστικό τους είναι κυβερνητικά αξιοποιήσιμο, όποιος και αν νικήσει στις εκλογές. •  Αφ’ ετέρου πιστεύουν ότι, αν και αξίζει να επενδύσουν μακροπρόθεσμα στην «υπαρξιακή» κρίση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι και προς θάνατον μια προσφυγή στις κάλπες, η οποία θα κατακρημνίσει το άλλοτε κραταιό κόμμα και θα επιταχύνει, όπως ελπίζουν, την αποσύνθεσή του και την υποκατάστασή του στον χώρο της Κεντροαριστεράς από τη ΔΗΜΑΡ. Συνεπώς είναι διατεθειμένοι, προκειμένου να διαπραγματευθούν το στάτους τους στη συγκυβέρνηση, να παίξουν χωρίς... φόβο και πάθος ακόμη και το χαρτί των εκλογών. Σκληρό πόκερ Προφανώς η καταφυγή των τριών εταίρων σε εκβιασμούς μεταξύ τους δεν παραπέμπει τόσο σε συνεργασία και συγκυβέρνηση, όσο σε κλειστό πεντάφυλλο πόκερ. Η εικόνα αυτή συμπληρώνεται από σκληρούς ανταγωνισμούς μεταξύ τους: •  Μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της «διπλής διεύρυνσης» προς τα δεξιά και το Κέντρο, με το φλερτ που αναπτύσσει ο Σαμαράς με αποχωρούντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. •  Μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για την κυριαρχία στην Κεντροαριστερά. •  Μεταξύ των τριών για την «εξαργύρωση» της παραμονής στο ευρώ. Όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, ωστόσο, εκτυλίσσεται σε ένα ζοφερό κοινωνικό τοπίο που διαρκώς επιδεινώνεται και δεν επιδέχεται μακιγιάζ, με το παραμύθι περί ανάκαμψης να μην έχει αντίκρισμα, να βάλλεται από όλες τις εκθέσεις διεθνών και εγχώριων οργανισμών και να έχει ημερομηνία λήξης. Όπως μάλιστα προειδοποιούν ακόμη και στελέχη της Ν.Δ., αν το κλίμα τεχνητής «αισιοδοξίας» δεν καταλήξει σχετικά σύντομα σε εκλογές, θα αποδομηθεί πλήρως και θα γυρίσει στην κυβέρνηση ως μπούμερανγκ. Ως εκ τούτου, ας μην αποκλείσουμε αυτό που σήμερα έχει τη μορφή εκβιασμού μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων συντόμως να καταλήξει αναγκαστική και αναπόφευκτη επιλογή. Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν μη τι άλλο, η συζήτηση άρχισε. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι, όταν αρχίζει η συζήτηση περί εκλογών, τελειώνει μόνο με κάλπες... http://www.topontiki.gr/article/53789/Ekbiasmoi-me-fonto-kalpes