Το όριο της λιτότητας είναι ο... Καιάδας!

Δημήτρης Μηλάκας Υπάρχει ένα όριο στις πολιτικές αυστηρής και σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, η οποία τελικά τινάζει στον αέρα τεράστια κομμάτια των κοινωνιών: οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές πρέπει να συντηρήσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους. Κάτι τέτοιο προφανώς είναι αδύνατο, αν – πειθαρχώντας σε σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες – οι κυβερνήσεις «πρέπει» να περικόψουν μισθούς και συντάξεις, να εξασφαλίσουν την ελαστικοποίηση της εργασίας (κάνοντας τον εργαζόμενο λάστιχο), να δημιουργήσουν την απαραίτητη δεξαμενή με φθηνό εργατικό δυναμικό (πολλαπλασιάζοντας την ανεργία), να ξηλώσουν το κοινωνικό κράτος (πετώντας στον Καιάδα τα φτωχά κομμάτια του πληθυσμού που θα πάψουν να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και παιδείας). Ίσως δεν είναι ακόμη φανερό, αλλά αυτό το όριο έχει προ πολλού ξεπεραστεί στην ευρωζώνη και ειδικά στο τμήμα της που αποτελούν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Σ’ αυτές τις χώρες, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, είναι ολοφάνερο πια ότι η κρίση στην οικονομία έχει προ πολλού επεκταθεί στη σφαίρα της κοινωνίας και – κυρίως – της πολιτικής. Ο ασφαλέστερος δείκτης για να «μετρήσει» κανείς τον βαθμό «μόλυνσης» του πολιτικού συστήματος από την οικονομική κρίση είναι οι δείκτες της ανεργίας. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τα ποσοστά της ανεργίας ξεκινούν από το 11% (Ιταλία) και καταλήγουν στο σχεδόν 28% της Ελλάδας και της Ισπανίας. Αν συνυπολογιστεί ότι στη Γερμανία και τις χώρες που συνορεύουν με αυτήν (Αυστρία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία) η ανεργία είναι κάτω από 6%, γίνεται σαφές ένα διπλό και ίσως ανυπέρβλητο πρόβλημα: ● Πρώτον δεν υπάρχει μια ευρωζώνη. ● Η (φτωχή) περιφέρεια είναι πολιτικά υπόχρεη και δεμένη στον (γερμανικό) πυρήνα. Το εν λόγω πρόβλημα δεν έχουν καταφέρει να το αντιμετωπίσουν μια σειρά από πολιτικές (κυβερνητικές) δυνάμεις. Όπως γράφει ο Peter Spiegel στους F.T., «αδιαμφισβήτητα η πολιτική καταστροφή που άφησε η κρίση στο πέρασμά της είναι ήδη μακρά και ευρεία. ● Στην Ιρλανδία το Fiana Fail, το πάλαι ποτέ ισχυρό κόμμα της χώρας, αποδεκατίστηκε όταν αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε ένα πακέτο στήριξης 67,5 δισ. ευρώ. ● Η δυναστεία Παπανδρέου στην Ελλάδα, ύστερα από τρεις δεκαετίες στην εξουσία, διαλύθηκε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. ● Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία γελοιοποιήθηκε δημοσίως από τους ομολόγους του και με συνοπτικές διαδικασίες απολύθηκε μετά από ένα όχι και τόσο διακριτικό νεύμα μεταξύ Βερολίνου και Βρυξελλών». Βάσιμα, λοιπόν, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι και η σημερινή ελληνική τρικομματική κυβέρνηση θα πληρώσει το βαρύτατο κόστος που συνεπάγεται η υποταγή της στους γερμανικούς κανόνες (προσαρμογής). Βλέπετε στις δυτικές δημοκρατίες οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να εκλέγονται (δηλαδή να χρειάζονται την υποστήριξη των ψηφοφόρων) παρά το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις (Παπαδήμου - Μόντι) ο πειρασμός της παράκαμψης της λαϊκής βούλησης επικράτησε... Υπ’ αυτήν την έννοια η δημοκρατία είναι ο τελικός στόχος των πολιτικών επιλογών που κινούνται εις βάρος της κοινωνίας. Αυτό το όριο καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να το υπερβεί επί μακρό χρονικό διάστημα, όποιο – τρικομματικό ή τεχνοκρατικό – προσωπείο κι αν φορέσει... http://www.topontiki.gr/article/52286/To-orio-tis-litotitas-einai-o-Kaiadas