Γραφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Με τα σημερινά δεδομένα ο συγκεντρωτικός και υπερενισχυμένος χαρακτήρας της προεδρίας στη Γαλλία, αλλά και το γεγονός του ταυτόχρονου έλεγχου από την ίδια πλειοψηφία της Βουλής και της Γερουσίας, από πλεονέκτημα γίνεται υποθήκη: Αν η πολιτική φθορά του Ολάντ δεν είναι αντιστρέψιμη πώς θα μπορέσει να εξαντλήσει την τετραετή θητεία που του απομένει;
Σε θεσμικό επίπεδο η Γαλλία προβάλλει να είναι η αντίστιξη της Ιταλίας. Πανίσχυρος Πρόεδρος που εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία και σε ό,τι αφορά τον Ολάντ είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά ελέγχει και τη Βουλή και τη Γερουσία.
Πριν καν κλείσει ένας χρόνος από την εκλογή του ο Ολάντ καταρρέει δημοσκοπικά, καθώς μόνον το 18% των ερωτηθέντων εμπιστεύεται τις ηγετικές του ικανότητες, ενώ αν σήμερα γίνονταν προεδρικές εκλογές θα τις κέρδιζε ο Σαρκοζί, με τον σημερινό πρόεδρο να προηγείται ελαφρά της Λεπέν.
Η εικόνα είναι καταστροφική: Υψηλό ποσοστό ανεργίας, έλλειμμα πάνω από το 3% και ταυτόχρονα σωρεία σκανδάλων.
Η Γαλλία είναι μια κοινωνική και πολιτική έκρηξη σε αναμονή, με τη σιωπηλή εγκατάλειψη της προεκλογικής Ατζέντας του Ολάντ για την Ευρωζώνη να προβάλει ως μη διαχειρίσιμη.
Ο Σαρκοζί ηττήθηκε πριν από ένα χρόνο εξαιτίας της επιλογής του τον Ιούνιο του 2010 να προσδεθεί στο άρμα της Μέρκελ και να δεσμευθεί σε πρωτοφανείς στα πολιτικά χρονικά της Γαλλίας δημοσιονομικές περικοπές. Ως χαριστική βολή στις αρχές του 2012 ήλθε η απώλεια της βαθμολογίας ΑΑΑ για την πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας, στο όνομα της οποίας είχε επιχειρηθεί να νομιμοποιηθούν οι περικοπές.
Σε πολύ χειρότερη θέση βρίσκεται σήμερα ο Ολάντ, που είχε προεκλογικά δεσμευθεί να διεκδικήσει μια στρατηγική Ανάπτυξης στην Ευρωζώνη που θα ισορροπούσε τη δημοσιονομική λιτότητα, καθώς είναι φανερό ότι δεν κατόρθωσε να περιφρουρήσει ούτε καν την επίφαση ισοτιμίας που είχε κατοχυρώσει ο προκάτοχός του Σαρκοζί απέναντι στη Μέρκελ.
Σήμερα η Γαλλία έχει στοχοποιηθεί από τον Σόιμπλε ως δύστροπος και δυσπροσάρμοστος εταίρος στη λήψη των αναπόφευκτων σκληρών μέτρων για τη μείωση των ελλειμμάτων και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, με την Πολωνία να προβάλει πλέον ως πιο σημαντικός και κοντινός εταίρος για τη Γερμανία.
Το πρόβλημα του Ολάντ δεν είναι απλά και μόνο να αποφύγει μια κοινωνική έκρηξη και πολιτική κρίση, αλλά κυρίως ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί τους παράπλευρους αποσταθεροποιητικούς κραδασμούς των εξελίξεων στην Ιταλία και την Ισπανία. Ετσι με τα σημερινά δεδομένα ο συγκεντρωτικός και υπερενισχυμένος χαρακτήρας της προεδρίας στη Γαλλία, αλλά και το γεγονός του ταυτόχρονου έλεγχου από την ίδια την πλειοψηφία της Βουλής και της Γερουσίας από πλεονέκτημα γίνεται υποθήκη: Αν η πολιτική φθορά του Ολάντ δεν είναι αντιστρέψιμη πώς θα μπορέσει να εξαντλήσει την τετραετή θητεία που του απομένει;
Από το προσεχές Φθινόπωρο και μετά θα τίθεται το ερώτημα αν η χώρα θα γνωρίσει ένα κύμα κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής παρόμοιο με αυτό που κλυδώνισε την κυβέρνηση Σιράκ-Ζιπέ τους τρεις τελευταίους μήνες του 1995, όταν και τότε είχαν εγκαταλειφθεί οι κοινωνικού χαρακτήρα προεκλογικές δεσμεύσεις για μια περιοριστική πολιτική στο όνομα του Μάαστριχτ.
Ποιος θα εισπράξει την πρόωρη φθορά του Ολάντ; Ένας επανακάμπτων Σαρκοζί επικεφαλής της Κεντροδεξιάς ή η Λεπέν με μια πλατφόρμα ανοικτής αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Ενα είναι βέβαιο, ότι με δεδομένη την ραγδαία εσωτερική φθορά του, το τελευταίο που θα ήθελε ο Ολάντ θα ήταν η πίεση των αγορών και η περαιτέρω υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης.
Εκ των πραγμάτων, δηλαδή, το Παρίσι εξαρτάται πλέον σε αυξημένο βαθμό από την καλή θέληση του Βερολίνου και το τελευταίο που μπορούμε να περιμένουμε από τον Ολάντ είναι πρωτοβουλίες στην Ευρωζώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.