Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος;

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

«Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος», λέει το μαθηματικό θεώρημα όπως το έχει αποτυπώσει ο λαός, έναν λαό που οι πολιτικοί της εξουσίας ελάχιστες φορές τον θυμούνται τον έρμο, μια από τις οποίες είναι όταν επαιτούν την ψήφο του. Αλλά όταν πια τον έχουν από κάτω, διαχειρίζονται αυτή την ψήφο εξαπατώντας τον, ακόμα και εξανδραποδίζοντάς τον, όπως τώρα, κακή ώρα, με την έμπνευση Μανιτάκη, να εκδιώξει από την εργασία τους στο δημόσιο όσους δικαιώθηκαν προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη, για παράνομη μεταχείριση από τον εργοδότη τους, το κράτος εν προκειμένω. Το οποίο υποτίθεται ότι τους προστατεύει, είναι ο εγγυητής του νόμου τον οποίο το ίδιο θέσπισε.

Έρχεται όμως αυτή η έμπνευση του προοδευτικού υπουργού και πολυδιαφημισμένου συνταγματολόγου, που διέψευσε και τη φήμη του, και τον ρόλο του κράτους. Και μαζί μ' αυτά-μικρής σημασίας πια, αλλά όπως και να το κάνουμε, υπάρχει κι αυτή-διέψευσε και την πλείστες όσες φορές διατυπωθείσα... αισιοδοξία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ότι παρακάτω δεν έχει για τη χώρα, από τη στιγμή που έφτασε στον πάτο. Ε λοιπόν, έχει: τον απόπατο. Είναι η μόνη λογική απόληξη, από τη στιγμή που θα σπάσει ο πάτος.

Και ο πάτος σπάει, ασχέτως ποια δυσνόητη ή αμφίσημη διατύπωση βρεθεί για τη διάταξη που θα επί της ουσίας θα καταργεί το Σύνταγμα. Διότι, την ώρα που μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι του δημοσίου οδηγούνται προς τη σφαγή κατά παράβαση, όχι μόνο του ισχύοντος νομικού πλαισίου και των κανόνων που ίσχυαν κατά την πρόσληψή τους, αλλά και δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες δικαίωναν τις προσφυγές τους, δεν υφίσταται μόνο θέμα κοινωνικό ή πολιτικό, αλλά κυρίως συνταγματικό.

Το Σύνταγμα δεν είναι επινόηση κάποιου ρομαντικού, ή επαναστάτη περασμένων εποχών, κάποιου διεστραμμένου εμπνευστή ενός πολυπλόκαμου γραφειοκρατικού μηχανισμού που θα παρέλυε το κράτος. Αποτελεί κατάκτηση των λαών από τον 18ο και 19ο αιώνα, με την οποία έθεταν οριστικό τέλος στη φεουδαρχία και την απολυταρχία, και άνοιγαν τους ορίζοντες για την ανάταξη της ανθρωπότητας. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν, οι αφελείς...

Η φυγή προς τα πίσω, έτσι όπως την ορίζουν οι νέοι «νεοταξίτες» του Βερολίνου και οι σύμμαχοί τους, ανεβάζει ταχύτητα. Και μοιάζουν να χάνουν τη σημασία τους οι έριδες εγχώριων πολιτικών και δημοσιογράφων γύρω από το είδος του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, αν είναι ή δεν είναι κατοχικό, είναι ή δεν είναι αποικιοκρατικό, είναι ή δεν είναι δημοκρατικό. Ο δήθεν αποφασιστικός πρωθυπουργός μας, ο οποίος-πριν γίνει πρωθυπουργός-είχε με ασφάλεια προβλέψει τα δεινά που θα επέφερε στην Ελλάδα η ατιμωτική σύμβαση υποταγής στους δανειστές της, με πιονέρο τον συνταγματολόγο υπουργό του δίνει μια τελευταία κλωτσιά στο Σύνταγμα, και διαλύει κάθε αμφιβολία για την πίστη στην αποστολή του. Συμπεριλαμβανομένου του όρκου που έδωσε ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του. Το στέλνει στο διάβολο, στα εσώτερα των μυθικών Ταρτάρων.

Ενδεχομένως, ίσως ισχυριστεί κάποιος, δεν είναι αυτός ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά ο αντ' αυτού, και για την ακρίβεια ο υπεράνω αυτού, υπεράνω και του Κάρολου Παπούλια, ο Τέταρτος της Τρόικας, ο σημερινός «απόλυτος άρχων», ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος δεν περιορίζεται από τους νόμους και το Σύνταγμα της Πολιτείας, αλλά κυβερνά με βαυαρική εντολή, εντολοδόχος αξιωματούχος ανώτερος του χερ Φούχτελ, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ακόμη χειρότερα.

Ψιθυριστά, βουλευτές τινές του εταιρικού κυβερνητικού σχήματος προβάλλουν τη δικαιολογία, ότι δεν υπάρχει Σύνταγμα πλέον, από την ημέρα που υπεράνω του Συντάγματος η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου (και όσες την ακολούθησαν) έθεσαν τα μνημόνια υπεράνω των νόμων και του καταστατικού χάρτη της χώρας. Αυτοί έτσι το βλέπουν, διότι πίσω από αυτή την πρόφαση καλύπτουν την υποταγή τους πίσω από την άθλια πράξη του «οικογενειακώ δικαίω» κάποτε αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Δεν το βλέπουν όμως έτσι οι πολίτες και δεν πρέπει να-συνεχίσει να-το βλέπει έτσι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο πρώτος πολίτης της χώρας. Ο πρώτος εγγυητής της τήρησης του Συντάγματος.

http://opinion24.gr