Πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι, λέει το γνωστό λαϊκό γνωμικό. Άμα, για παράδειγμα, είσαι κολλητός με τον Βλαστό, τότε -δεν μπορεί- θα έχεις κάποιες παρτίδες με τον κόσμο της νύχτας, των μπράβων και του οργανωμένου εγκλήματος. Εάν, από την άλλη, κάνεις καθημερινά παρέα με παπάδες και μητροπολίτες, τότε ασφαλώς δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι η εκκλησία και η θρησκεία σού είναι αδιάφορα πράγματα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην περίπτωση που τα έχεις κάνει πλακάκια με τους Χρυσαυγίτες -καλύτερο είναι να μην προσπαθήσεις να πείσεις ότι συμπαθείς τους μετανάστες και δη τους έγχρωμους στο δέρμα.
Στη διεθνή πολιτική σκηνή, τώρα, το παράδειγμα με την Αγκελα Μέρκελ τα λέει όλα. Καθώς η Γερμανίδα καγκελάριος έχει ταυτιστεί, στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων, με την πιο σκληρή και απάνθρωπη εκδοχή της λιτότητας, με τις περικοπές των συντάξεων, την κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας, με την εκτίναξη της ανεργίας και με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό εκείνων που ψάχνουν τροφή και ρούχα στα σκουπίδια, όσοι (μη Γερμανοί) πολιτικοί δηλώνουν ότι συμφωνούν μαζί της και, πολύ περισσότερο, ότι την θαυμάζουν (ή, τουλάχιστον, οι περισσότεροι από αυτούς) είναι σαν να υπογράφουν τη... θανατική τους καταδίκη. Διότι μάλλον ξεχνούν ότι οι δικοί τους ψηφοφόροι δεν είναι Γερμανοί, οι οποίοι εξακολουθούν να δείχνουν εμπιστοσύνη στην καγκελάριό τους επειδή νομίζουν, οι άμοιροι, ότι τους διασφαλίζει την ες αεί ευημερία τους.
Αλλά και η ίδια η Μέρκελ, όταν αποφασίζει να στηρίξει ενεργά κάποιον, είναι πολύ πιθανότερο να τον «κάψει», παρά να αυξήσει τις μετοχές του. Αυτό έκανε με τον Σαρκοζί, οδηγώντας τον να πιστέψει ότι με τις κοινές εμφανίσεις και τους επαίνους θα γινόταν κι αυτός «σιδερένιος» -όταν δε προσπάθησε να το μαζέψει, ήταν πολύ αργά. Το πέτυχε και με τον Μόντι, χαρακτηρίζοντάς τον (όπως και ο Σόιμπλε) ως την ιδανική επιλογή για τους Ιταλούς -κι αυτοί, ως απάντηση, τον καταβαράθρωσαν στην τέταρτη θέση, με ποσοστό της τάξης του 10%, όταν τα τρία πρώτα κόμματα συγκέντρωσαν πάνω από 25%. Το πιθανότερο, μάλιστα, είναι ότι ο Σαρκοζί και ο Μόντι δεν θα είναι οι τελευταίες περιπτώσεις σε αυτή την κατηγορία...
Μένει, τώρα, να αποδειχθεί εάν συμβαίνει και το αντίστροφο: κατά πόσο, δηλαδή, μπορούν να εκτιναχθούν η δημοτικότητα και τα ποσοστά ενός πολιτικού, εάν τον κακολογήσει η Μέρκελ. Για την ώρα, βεβαίως, η δοκιμή αυτή θα γίνει με αφορμή τις δηλώσεις του αντιπάλου της για την καγκελαρία, του Σοσιαλδημοκράτη Πέερ Στάινμπρουκ. Χαρακτηρίζοντας «κλόουν» τον Μπέπε Γκρίλο και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μάλλον κάνει εκατομμύρια Ιταλούς να εύχονται να πάθει στραπάτσο στις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, προκειμένου να γελάσουν με την καρδιά τους. Εάν, μάλιστα, το ίδιο πάθαινε και η Μέρκελ, τότε το γέλιο θα ήταν ξεκαρδιστικό -αλλά, είπαμε, η Γερμανία ζει, προς το παρόν, σε άλλο πλανήτη. Όταν προσγειωθεί, το ξανασυζητάμε...
Γιώργος Παυλόπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να προσγειωθεί ανώμαλα και με πάταγο και γρήγορα. Αυτή τη φορά όμως πρέπει να χωρισθεί στα τέσσαρα και όχι στα δύο και με καμμία δυνατότητα επανένωσης. Ο Σόρος καμμιά πορτοκαλί ΜΚΟ δεν έχει να ρίξει εκεί μέσα;