Δίνουν γη και ύδωρ για λίγη πολιτική ελεημοσύνη

Δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει με την αυτονόητη διαπίστωση που μας επιτρέπει η παράφραση της γνωστής παροιμίας: Οι… μεταξωτές ΑΟΖ προϋποθέτουν επιδέξιες (και όχι… διαθέσιμες) κυβερνήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, είναι φανερό ότι ουδεμία επιδεξιότητα διαθέτουν αυτήν την περίοδο η τρικομματική κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα και η χώρα.
Αντιθέτως, ειδικά η κυβέρνηση συνεργασίας των Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στέκονται με το… χέρι ανοιχτό, αναμένοντας οικονομική και πολιτική ελεημοσύνη, και ως εκ τούτου με μηδενικά περιθώρια διαπραγμάτευσης ακόμη και για ζητήματα πολύ μικρότερης σημασίας από αυτά που συνεπάγονται τα μεγάλα ενεργειακά παιχνίδια με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, τις «προαπαιτούμενες» διευθετήσεις των ελληνοτουρκικών εκκρεμοτήτων ή τον προσανατολισμό του δικτύου φυσικού αερίου της χώρας με την πώληση της ΔΕΠΑ.
Δεν είναι περίεργο ότι όλα αυτά τα ζητήματα, τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις περιόδους της «ισχυρής Ελλάδας», εμφανίζονται σήμερα ώριμα προς «διευθέτηση».
Είναι φυσικό και αναμενόμενο, σε στιγμές δυσκολίας και αδυναμίας (σαν αυτή που διανύουμε), να κλιμακώνονται οι πιέσεις και να δρομολογούνται εξελίξεις. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, είναι η στιγμή που οι ενδιαφερόμενοι έχουν την ευκαιρία να μας πάρουν και τα… σώβρακα.
Η διαδικασία, μάλιστα, έχει αρχίσει με τη βοήθεια αυτών που σήμερα κυβερνούν τη χώρα, επιβεβαιώνοντας τις πολυάριθμες προειδοποιήσεις που κατά καιρούς έχει απευθύνει το «Π» για τις δυσάρεστες και επικίνδυνες επιπτώσεις που μπορεί να δημιουργήσει για την Ελλάδα η κατάσταση χρεοκοπίας και διεθνούς οικονομικού και πολιτικού ελέγχου, στον οποίο έχει περιέλθει από την άνοιξη του 2010.
Ας δούμε όμως βήμα – βήμα πώς η χώρα μας, τους τελευταίους μήνες, διολισθαίνει σταθερά προς την απεμπόληση του δικαιώματος ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στην ανατολική Μεσόγειο, έχοντας ήδη φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι αυτής της διολίσθησης: να αποδέχεται ότι το Καστελόριζο, κρίσιμο στρατηγικό σημείο για τον ορισμό της ΑΟΖ, είναι… «ανύπαρκτο» για την Ελλάδα.

Η προσαρμογή…
Κατ’ αρχάς δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η απόφαση για την έρευνα των θαλάσσιων περιοχών νότια της Κρήτης και στο Ιόνιο (το Αιγαίο και η ανατολική Μεσόγειος εξαιρέθηκαν) λήφθηκε από την κυβέρνηση Παπαδήμου, αφού προηγουμένως είχαν κανονιστεί τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις.
Δεν αποτελεί, προφανώς, σύμπτωση το ότι οι χάρτες με τις περιοχές των ερευνών δημοσιεύθηκαν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση της δημιουργίας του ΤΑΙΠΕΔ (του ταμείου για την αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου).

Κάτι που επίσης δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο είναι ότι τη στιγμή της μέγιστης ελληνικής αδυναμίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικότερα η κυβέρνηση Σαμαρά, «πούλησε» ελπίδα προβάλλοντας τις δυνατότητες αξιοποίησης των ελληνικών ενεργειακών πόρων (οι οποίοι ενδεχομένως υπάρχουν), χωρίς όμως να έχει εκπονήσει μια στρατηγική για την επίτευξη του στόχου.
Οι στεντόρειες φωνές περί ανακήρυξης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης άρχισαν να… γλυκαίνουν όταν τα πραγματικά αφεντικά της περιοχής απέστειλαν τις οδηγίες τους για τον χειρισμό μιας υπόθεσης τόσο λεπτής, σε μια εύθραυστη περιοχή του κόσμου, στην οποία κάθε παρέκκλιση από τις επιθυμίες τους μπορεί να έχει εξαιρετικά δυσάρεστες συνέπειες.
Άλλωστε, όπως θα δείτε με λεπτομέρειες και στη σελίδα 18 του σημερινού φύλλου του «Π», ολόκληρη η ευρύτερη γειτονιά μας, είτε με πτώσεις αυταρχικών καθεστώτων ή δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων είτε ακόμη και με πολέμους, αναδιατάσσεται ώστε να γίνει απρόσκοπτα το μοίρασμα των χαρτιών της ενεργειακής τράπουλας – από τον έλεγχο κοιτασμάτων έως τους δρόμους από τους οποίους θα διακινούνται τα στρατηγικά κρίσιμα ενεργειακά προϊόντα.

…και η συμμόρφωση
Όπως έχει γράψει το «Π», η ελληνική κυβέρνηση έχει λάβει το τελευταίο διάστημα δύο σαφή μηνύματα από την Ουάσιγκτον:
● Πρώτον, να μην εκδώσει χάρτες με την ελληνική ΑΟΖ, διότι στην περίπτωση αυτή θα έχει να αντιμετωπίσει την τουρκική στρατιωτική πίεση.
● Δεύτερον, να μην εντάξει το ελληνικό δίκτυο φυσικού αερίου στα ρωσικά συμφέροντα, δηλαδή να μην πουλήσει τη ΔΕΠΑ στους Ρώσους.
Απ’ ό,τι δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, η ελληνική κυβέρνηση κατανόησε τις αμερικανικές οδηγίες. Η ΔΕΠΑ εξακολουθεί να είναι η πολλά υποσχόμενη νύφη των αποκρατικοποιήσεων, η οποία ωστόσο εξακολουθεί να παραμένει στο ράφι, παρά τα δισεκατομμύρια που προσφέρουν οι Ρώσοι.
Συμμόρφωση προς τις αμερικανικές οδηγίες δείχνει η κυβέρνηση και στο ζήτημα της ΑΟΖ (αναλυτικά στο επόμενο δισέλιδο), καθώς σπεύδει να συζητήσει τις τουρκικές απόψεις για την «ειδική περίπτωση» του Καστελόριζου.
Συνοψίζοντας δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπόψη τη φράση που διατύπωσε ο Αντώνης Σαμαράς λέγοντας ότι, αν αντέξουμε μέχρι τον Ιούνιο, από τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε.
Χωρίς να έχουν ακόμη ανοίξει όλα τα χαρτιά που παίζουν στο τραπέζι και καθώς οι αριθμοί στην οικονομία απαγορεύουν κάθε πρόβλεψη απογείωσης, είναι βάσιμη η υποψία ότι ο πρωθυπουργός έχει πειστεί για τις… ευεργετικές συνέπειες της συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων της χώρας. Μόνο που, σε τέτοιου είδους μεγάλα παιχνίδια, η απογείωση από τη συντριβή απέχει ελάχιστα…

• Πηγή: Εφημερίδα «Το Ποντίκι», το είδαμε στο http://www.inprecor.gr/
• Σύνδεσμος: Πατήστε για το αρχικό άρθρο