Μετά την Κύπρο ποιος; Σίγουρα κάποιος, όπως μας προανήγγειλαν ο επικεφαλής του Eurogroup Ντάιζελμπλουμ, η εκπρόσωπος του επιτρόπου Μπαρνιέ και ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας Κατάινεν.
Η απάντηση δεν βρίσκεται στη λίστα του Ντάιζελμπλουμ, όπου απαριθμήθηκαν στη σειρά η Σλοβενία, η Μάλτα και το Λουξεμβούργο, καθώς η στοχοποίηση αυτή εντάσσεται στον προγραμματισμό για αποστράγγιση των καταθέσεων σε όφελος της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας και της Φινλανδίας.
Δυστυχώς για τους Μέρκελ - Σόιμπλε όλα δείχνουν ότι ο επόμενος σταθμός της κρίσης εμπιστοσύνης, που πυροδότησε η ολική καταστροφή της Κύπρου, μοιάζει να είναι η Ιταλία, η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης.
Στην Ιταλία υπάρχει στον ορίζοντα αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από τη νεοεκλεγείσα Βουλή, δύσκολη εκλογή διαδόχου του απερχόμενου προέδρου Ναπολιτάνο στις αρχές Μαΐου και πολύ πιθανόν νέα προσφυγή στις κάλπες εντός του Ιουνίου, με βέβαιο αποτέλεσμα τη διόγκωση του ποσοστού του Μπέπε Γκρίλο άνω του 30% και ενίσχυση του Μπερλουσκόνι.
Με άλλα λόγια, στην καλύτερη των περιπτώσεων η περιοριστική πολιτική Μόντι θα παγώσει και στη χειρότερη -για το Βερολίνο βέβαια- θα χαλαρώσει.
Στο επόμενο τρίμηνο η Ρώμη παρουσιάζει όλες τις προϋποθέσεις όχι απλά και μόνον για να αυξηθεί το κόστος του δημόσιου δανεισμού αλλά και να υπάρξει φυγή καταθέσεων προς τα χαμηλά έως μηδενικά επιτόκια του Βορρά, χωρίς όμως κίνδυνο «κουρέματος».
Η Ιταλία αναδεικνύεται για ακόμη μία -για τρίτη για την ακρίβεια- φορά ως ο αστάθμητος παράγων για τη γερμανική στρατηγική όπως και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους του 20ού αιώνα.
Σε αντίθεση με την Κύπρο, τη Μάλτα και τη Σλοβενία, που δεν έχουν άλλη λύση παρά να αποδεχθούν τον... ακρωτηριασμό για να αποφύγουν τον «αιφνίδιο θάνατο» την επόμενη μέρα, η Ιταλία είναι η μόνη χώρα που έχει βιώσιμη επόμενη μέρα εκτός Ευρωζώνης, η μόνη χώρα που μπορεί να απειλήσει με εθελούσια έξοδο από το κοινό νόμισμα και όχι να εκβιάζεται με την απειλή αποπομπής.
Η Ιταλία θα κάνει την τεράστια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην ελεγχόμενη κρίση, τον περιορισμό ζημιών και την ασύντακτη και ανεξέλεγκτη κατάρρευση της Ευρωζώνης στο σύνολό της, με τον Βορρά να εισπράττει σημαντικό μέρος του κόστους.
Η πολιτική αστάθεια στη Ρώμη, αν το Βερολίνο θέλει να αποφύγει ανεξέλεγκτες παρενέργειες, αντιμετωπίζεται μόνον με πάγωμα της επιθετικής σκλήρυνσης που δοκιμάσθηκε στην Κύπρο αλλά και με παροχή εγγυήσεων σταθεροποίησης σε μια χώρα που θα αποκλίνει από τις γερμανικές προδιαγραφές και θα έχει την οπερετική-καρναβαλική λαϊκιστική ρητορική των Γκρίλο - Μπερλουσκόνι.
Το μικρό γερμανόφωνο Λουξεμβούργο, που για να διαφοροποιηθεί από τον ισχυρό του γείτονα επέλεξε τα γαλλικά ως επίσημη γλώσσα, είναι η περίπτωση που δίνει το μέτρο των πραγματικών επιθετικών προθέσεων του Βερολίνου, ακόμη και σε συμβολική διάσταση: Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το Μεγάλο Δουκάτο ως παράδειγμα για τη θεσμική ισοτιμία των χωρών-μελών στην Ε.Ε., αλλά ποτέ όμως δεν ακούσαμε ότι το Λουξεμβούργο τρεις φορές μέσα σε λιγότερο από εκατό χρόνια πλήρωσε σκληρά τον γερμανικό επεκτατισμό με σκληρή κατοχή το 1870, το 1914 και το 1940.
Το Λουξεμβούργο ζει από τον τραπεζικό τομέα, που αν συρρικνωθεί θα υποχρεωθεί να φυτοζωήσει με μόνο πόρο τη λειτουργία κάποιων ευρωπαϊκών θεσμών. Δεν έχει ούτε παραλίες, ούτε προσδοκά έσοδα από την ενέργεια όπως η Κύπρος.
Ιταλική εξαίρεση
Σε αντίθεση με την Κύπρο, τη Μάλτα και τη Σλοβενία, που δεν έχουν άλλη λύση παρά να αποδεχθούν τον ακρωτηριασμό για να αποφύγουν τον αιφνίδιο θάνατο την επόμενη μέρα, η Ιταλία είναι η μόνη χώρα που έχει βιώσιμη επόμενη μέρα εκτός Ευρωζώνης, η μόνη χωρα που μπορεί να απειλήσει με εθελούσια έξοδο από το κοινό νόμισμα.
Σε αντίθεση με την Κύπρο, τη Μάλτα και τη Σλοβενία, που δεν έχουν άλλη λύση παρά να αποδεχθούν τον ακρωτηριασμό για να αποφύγουν τον αιφνίδιο θάνατο την επόμενη μέρα, η Ιταλία είναι η μόνη χώρα που έχει βιώσιμη επόμενη μέρα εκτός Ευρωζώνης, η μόνη χωρα που μπορεί να απειλήσει με εθελούσια έξοδο από το κοινό νόμισμα.
Γιώργος Καπόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.