Προϊδεάζοντας για το τι ακολουθεί (ή παίζοντας με τη φωτιά)

Στο τέλος Φεβρουαρίου λήγουν εκατοντάδες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Μετά τη λήξη και της τρίμηνης μετενέργειάς τους οι εργοδότες πέραν απ' το βέβαιο κόψιμο του επιδόματος γάμου (10% του βασικού μισθού) και το "πάγωμα των ωριμάνσεων" (που είναι σίγουρο ότι θα είναι μόνιμο μέτρο, αφού ήδη άρχισε η κουβέντα για κατάργησή του) θα μπορούν να κατεβάσουν αν το επιθυμούν (πραγματικά δυσκολεύομαι να σκεφτώ εργοδότη που δεν το επιθυμεί) το μισθό ενός εργαζόμενου στο ύψος της Γενικής Συλλογικής. 
Με απλά λόγια αν υποθέσουμε ότι μετά από 25 χρόνια προϋπηρεσίας εργαζόμενος λάμβανε μισθό (καθαρό) περί τα 1500 ευρώ, αυτομάτως (μέσω ατομικής σύμβασης) ο μισθός του μπορεί να κατακρημνισθεί στα 600 ευρώ. Μπορεί εύκολα κανείς να καταλάβει τι σημαίνει αυτό

α) για τις οικογένειες των εργαζομένων που θα προστεθούν στο μακρύ κατάλογο των εξαθλιομένων. Την ώρα που η κυβέρνηση θα βρίσκεται σε φορομπηχτικό κρεσέντο απαιτώντας κι άλλο αίμα με περισσότερα χαράτσια (που βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού), ο μισθός του δεν θα φτάνει να καλύπτει ούτε τις βασικές ανάγκες μιας οικογένειας. 
Πώς άραγε προσδοκά να εισπράξει τα δυσβάσκτα χαράτσια από άφραγκους πολίτες στα όρια της ανέχειας; Παράλληλα θα αδυνατεί πλήρως να εξυπηρετήσει τα στεγαστικά ή άλλα δάνεια, ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με τους οικονομικούς τρομοκράτες της τρόϊκας, θα έχει αρχίσει ήδη κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. (Σχετική προαναγγελία είχαμε σήμερα δια στοματος Χατζηδάκη). Πανηγύρι.

β) γι' αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε οικονομική αλυσίδα στην ρημαγμένη ήδη ελληνική οικονομία. 
Ποιός θα τροφοδοτήσει αυτή την αλυσίδα; 
Οι ενάμισι και πλέον εκατομύρια άνεργοι; 
Οι εξαντλημένοι ήδη δημόσιοι υπάλληλοι; 
Οι εξαθλιωμένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι; 
Οι τελειωμένοι έμποροι που βλέπουν τα μαγαζιά τους να ρημάζουν; 
Ποιός θα ξοδέψει, ποιός θα καταναλώσει; 
Ποιός θα κινήσει την αγορά όπως λένε;
Επιπλέον μέσα σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης για το μεγαλύτερο κομμάτι των θυμωμένων πολιτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης, είναι δυνατόν ποτέ να διατηρηθεί η περιλάλητη κοινωνική συνοχή; Πως θα δημιουργηθεί κατάλληλο περιβάλλον που θα ευνοήσει την ανάπτυξη για να έρθει επιτέλους η ανάκαμψη, που βιαστικά βλέπει να 'ρχεται ο υπουργός οικονομίας, παραμυθιάζοντας τους  ανυποψίαστους; Τα ερωτήματα είναι φυσικά είναι ακαδημαϊκά γι' αυτό κι οι απαντήσεις είναι αυτονόητες.
Μόνο στο Μαξίμου μοιάζουν να έχουν το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας, δίνοντας την εντύπωση ότι παίζουν κάποιο νοσηρό παιχνίδι με τις αντοχές των πολιτών. 
Παίζουν δηλαδή με τη βενζίνη, αγνοώντας ότι μπορεί να μην άφησαν χρήματα πολλά στον κόσμο, αλλά ένα κουτί σπίρτα κοστίζει μόλις λίγα λεπτά...  Κι ότι από μια ασήμαντη αφορμή κάποιος μπορεί να πετάξει ένα σπίρτο....
 "Tότε, πουλί το σερπετό, ποιός ξέρει πού θα φτάσει"


Υ.Γ. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης έχουμε συνηθίσει από τον κάθε απερίγραπτο οικονομολόγο να λέει την άποψή του για το ελληνικό πρόβλημα και τη λύση του. Έτσι σήμερα κάποιος Ινδός οικονομολόγος πρότεινε να πουλήσουμε τρία μεγάλα νησιά για να ρεφάρουμε. Επειδή έχουμε μπουχτήσει απ' την παπαριά του καθενός θα ήθελα, απαντώντας στον απίθανο Ινδό να του πω πως θα ήταν καλύτερα να δει πως θα βελτιώσει τα μεροκάματα των εργατών, Ινδών συμπολιτών του που αμοίβονται με 50 ρουπίες (περίπου 0.80 του ευρώ) την ημέρα και ν' αφήσει να το παλέψουμε μόνοι μας. Όταν θελήσουμε να φτιάξουμε τέτοιου τύπου οικονομικό θαύμα σαν το Ινδικό (μιλάμε για καπιταλιστική κατασπάραξη των εργατών σε μεσαιωνικά κάτεργα), θα τον καλέσουμε.

Δημήτρης Κωνσταντίνου