Δημήτρης Μηλάκας
Ακούγοντας τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών χθες στη Βουλή δύσκολα κανείς μπορεί να αποφύγει δυσάρεστες σκέψεις. Η ελληνική καταστροφή, προφανώς, δεν έχει περιοριστεί στη σφαίρα της οικονομίας. Η οικονομική καταστροφή ανακυκλώνεται απρόσκοπτα και απροκάλυπτα στο πολιτικό σκηνικό.
Από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις προσέφεραν τόσο εύκολα το ιδεολογικό τους υπόβαθρο και τις κοινωνικές τους αναφορές στους βωμούς των αγορών, η σύγχυση ήταν το αναμενόμενο επακόλουθο. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μπροστάρης των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Η Αριστερά της Ευθύνης το πρόθυμο άλλοθι μια κυβέρνησης - μαριονέτας των εποπτών. Η Λαϊκή Δεξιά το καιροσκοπικό εκκρεμές με στόχο την καρέκλα της εξουσίας.
Από την άλλη, ο κόσμος. Η ελληνική κοινωνία με τα ευρωπαϊκά ρεκόρ στην ανεργία, τη φτώχεια, την απογοήτευση ακούει, αλλά κυρίως βιώνει την καταστροφή. Μια καταστροφή την οποία δεν μπορούν να αναστρέψουν αυτοί που την προκάλεσαν.
Απέναντι στον καταγεγραμμένο πολιτικό ζόφο, οι άναρθρες κραυγές του φασισμού δυναμώνουν. Και δυναμώνουν ακόμη περισσότερο όσο η εναλλακτική πρόταση δεν μπορεί ακόμη να διατυπωθεί δυνατά και με σαφήνεια.
Το αδιέξοδο δεν είναι ελληνικό. Το παράδειγμα των ιταλικών εκλογών περιγράφει εύγλωττα τη σύγχυση. Αυτό που μπορεί να ακολουθήσει (σε οικονομικό επίπεδο) στην Ισπανία αλλά και την Πορτογαλία ζωγραφίζει τη διαίρεση. Η Ευρωπαική Ενωση, ειδικότερα η Ευρωζώνη, δεν είναι πια «ένα σώμα». Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, αλλά τώρα είναι φανερές οι δύο ταχύτητες, οι δύο κόσμοι. Βορράς και Νότος. Πλούσιοι και φτωχοί.
Η επανένωση αυτού του ευρωπαϊκού κόσμου είναι φανερό ότι απαιτεί πολιτικές και όχι λογιστικές αποφάσεις. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι κυβερνούν οι λογιστές. Μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες, ομάδες δράσης, επόπτες. Σαν αυτούς που απροκάλυπτα καθοδηγούν την τρικομματική ελληνική κυβέρνηση.
Η επιστροφή της πολιτικής στο επίκεντρο είναι πανευρωπαϊκό αίτημα. Και ο τρόπος αυτής της επιστροφής αποτελεί παγκόσμιο ερώτημα, το οποίο προφανώς δεν μπορεί να απαντήσει το διαλυμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις προσέφεραν τόσο εύκολα το ιδεολογικό τους υπόβαθρο και τις κοινωνικές τους αναφορές στους βωμούς των αγορών, η σύγχυση ήταν το αναμενόμενο επακόλουθο. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μπροστάρης των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Η Αριστερά της Ευθύνης το πρόθυμο άλλοθι μια κυβέρνησης - μαριονέτας των εποπτών. Η Λαϊκή Δεξιά το καιροσκοπικό εκκρεμές με στόχο την καρέκλα της εξουσίας.
Από την άλλη, ο κόσμος. Η ελληνική κοινωνία με τα ευρωπαϊκά ρεκόρ στην ανεργία, τη φτώχεια, την απογοήτευση ακούει, αλλά κυρίως βιώνει την καταστροφή. Μια καταστροφή την οποία δεν μπορούν να αναστρέψουν αυτοί που την προκάλεσαν.
Απέναντι στον καταγεγραμμένο πολιτικό ζόφο, οι άναρθρες κραυγές του φασισμού δυναμώνουν. Και δυναμώνουν ακόμη περισσότερο όσο η εναλλακτική πρόταση δεν μπορεί ακόμη να διατυπωθεί δυνατά και με σαφήνεια.
Το αδιέξοδο δεν είναι ελληνικό. Το παράδειγμα των ιταλικών εκλογών περιγράφει εύγλωττα τη σύγχυση. Αυτό που μπορεί να ακολουθήσει (σε οικονομικό επίπεδο) στην Ισπανία αλλά και την Πορτογαλία ζωγραφίζει τη διαίρεση. Η Ευρωπαική Ενωση, ειδικότερα η Ευρωζώνη, δεν είναι πια «ένα σώμα». Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, αλλά τώρα είναι φανερές οι δύο ταχύτητες, οι δύο κόσμοι. Βορράς και Νότος. Πλούσιοι και φτωχοί.
Η επανένωση αυτού του ευρωπαϊκού κόσμου είναι φανερό ότι απαιτεί πολιτικές και όχι λογιστικές αποφάσεις. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι κυβερνούν οι λογιστές. Μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες, ομάδες δράσης, επόπτες. Σαν αυτούς που απροκάλυπτα καθοδηγούν την τρικομματική ελληνική κυβέρνηση.
Η επιστροφή της πολιτικής στο επίκεντρο είναι πανευρωπαϊκό αίτημα. Και ο τρόπος αυτής της επιστροφής αποτελεί παγκόσμιο ερώτημα, το οποίο προφανώς δεν μπορεί να απαντήσει το διαλυμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.