Ανεπίδοτη επιστολή για την πείνα

Είμαι μισθωτός, δημόσιος υπάλληλος, καθηγητής. Η σύζυγος δασκάλα. Έχουμε τρία παιδιά 10,13 και 15 ετών. Αποφασίσαμε το 2008 να κάνουμε την κίνηση και να αγοράσουμε ένα σπίτι. Πήραμε δάνειο από το Παρακαταθηκών & Δανείων, με σταθερό επιτόκιο κι ας ήταν πιο ακριβό τότε, για να έχουμε μια σχετική σιγουριά, να μπορούμε να οργανώσουμε με σύνεση την ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας. Δεν έχουμε άλλους πόρους πέρα από τους μισθούς μας, δεν κάνουμε ιδιαίτερα, δεν παίρνουμε «μαύρα» από πουθενά, προσπαθούμε να διδάξουμε την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής τόσο στα παιδιά μας, όσο και μέσα στις τάξεις. Ένα αυτοκίνητο έχουμε, κι αυτό το αγοράσαμε μεταχειρισμένο κι ακόμη το ξεπληρώνουμε. Διασκέδαση δεν υπάρχει στον προγραμματισμό μας, πέρα από τις σχολικές διακοπές, που έχουμε την πολυτέλεια να πηγαίνουμε στο σπίτι γονιών και πεθερικών (εκτός Αττικής), 40 m2 το ένα σε παραλιακό μέρος και 27m2 το άλλο σε ορεινό.

Λίγο δύσκολο να βολεύονται επτά άτομα σε τόσο μικρούς χώρους, αλλά τα βολεύουμε και δεν παραπονιόμαστε. 

Θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς που έχουμε έστω και μια τέτοια επιλογή, ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα. Η δόση του σπιτιού είναι 1000€ και καταφέραμε για 2 χρόναι να πληρώνουμε μόνο τόκους, οπότε για έναν χρόνο ακόμη θα είμαστε “ευεργετημένοι”. 

Βέβαια, θα το πληρώσουμε πανάκριβα μετά, αλλά τώρα είναι τα ζόρια, τώρα δεν βγαίνουμε, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να καταφύγουμε σε αυτή τη λύση.

Ως τρίτεκνοι, λόγω του διαφορετικού τρόπου φορολόγησης, είχαμε την τύχη να έχουμε επιστροφή φόρου, ένα ποσό περίπου 3000€ που ήταν απίστευτα μεγάλη βοήθεια για να καλύψουμε τις τρέχουσες ανάγκες του σπιτιού και της οικογενείας. Βγάζαμε σχετικά άνετα περίπου τέσσερις με πέντε μήνες με αυτά τα χρήματα, αν και τα πράγματα ζόριζαν γιατί όλο κάτι έκτακτο εμφανιζόταν, μια κάποια βλάβη στο αυτοκίνητο λόγω παλαιότητας, μια κάτι ξαφνικά φουσκωμένοι λογαριασμοί ρεύματος, χαράτσια, κάτι ιατρικά θέματα και πάει λέγοντας.

Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν. Όχι μόνο δεν πήραμε επιστροφή, μας βγήκε και να πληρώσουμε επιπλέον 2100€. 

Οι μισθοί μας έχουν φάει τέτοιο ψαλίδισμα που πραγματικά δεν θέλω να ξέρω πόσα παίρνω «καθαρά». Εδώ και ένα χρόνο περίπου, δεν περνάει μήνας που να μην συνδράμουν οι γονείς μου από τις συντάξεις ΙΚΑ που παίρνουν. 

Και είναι τα μόνα που έχουν κι αυτοί ως εισόδημα, 1100€ για να περάσουν δύο άτομα και να τσοντάρουν και σε εμάς.

Με το νέο φορολογικό σας, πρόκειται απ΄ ότι μαθαίνω, να καταργήσετε εντελώς το αφορολόγητο των παιδιών, πράγμα που για εμάς θα σημαίνει επιπλέον οικονομική επιβάρυνση, αφού θα κληθούμε να πληρώσουμε περισσότερο φόρο, μάλλον επειδή θεωρείτε πως επειδή αποφασίσουμε να κάνουμε τρία παιδιά, είμαστε και πλούσιοι. 

Πραγματικά φτάνω στο σημείο να μην μπορώ καν να σκεφτώ τι θα κάνουν οι πολύτεκνες οικογένειες.

Ήδη, ο μικρός μου, με ρωτάει μεταξύ σοβαρού κι αστείου: “δηλαδή μπαμπά, αν δεν είχατε εμένα θα πληρώνατε λιγότερα;”

Προσπαθώ να του απαντάω με χιούμορ και να αλλάζω κουβέντα και να μην πανικοβληθώ για την πιθανότητα του να δημιουργηθούν τίποτα ανατριχιαστικοί συνειρμοί στο μυαλό του.

Για να μην αναφερθώ σε περιπτώσεις οικογενειών με παιδιά που γνωρίζω και που και οι δύο γονείς είναι άνεργοι, ή δουλεύει μεν ο ένας, αλλά τα έσοδα δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά για μια οικογένεια.

Μιλάμε για δράματα κύριοι, και είναι εδώ, δίπλα μας, δεν είναι ταινία στην τηλεόραση, ούτε ντοκιμαντέρ του Lonely Planet

Επιπρόσθετα, κάθε μέρα, πρέπει να προσπαθώ να ισορροπήσω πάνω από 450 μαθητές και πάνω από 50 καθηγητές στο σχολείο μου, που ο καθένας έρχεται με τα δυσβάσταχτα προσωπικά του φορτία να καθρεπτίζονται στα μάτια του.

Ανέχεια, διαλυμένες οικογένειες και σχέσεις, οικονομικά αδιέξοδα, αρρώστιες, ΠΕΙΝΑ.

Ναι πείνα.

Τώρα, εδώ στην Ελλάδα, το 2012.

Κάθε μέρα με αυτά παλεύω, αυτά βλέπω, αυτά προσπαθώ να διαχειριστώ.

Κάθε μέρα

Από το πρωί μέχρι το μεσημέρι.

Και μετά, πρέπει να προσπαθήσω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να πάω σπίτι, να προσπαθήσω να διαχειριστώ και τα δικά μου φορτία.

Να είμαι ο βράχος της οικογένειας, εκείνος που θα δώσει λύσεις, που θα λύσει τα προβλήματα.

Με τι;

Πως;

Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια, από πράξεις όμως, νοιώθω πως στέγνωσα πια. 

Κουράστηκα.

Οι αντοχές μου ελαχιστοποιήθηκαν πολύ, οι αντιδράσεις μου μπορεί να έιναι πιο νωθρές, αλλά ακόμη δεν παραιτούμαι

Ίσως να είναι και ασυναίσθητη οικονομία δυνάμεων, δεν ξέρω

Και έρχομαι και ρωτάω τώρα εγώ, όλους όσους κόπτονται για την προσπάθεια που καταβάλουν εξ΄ ονόματος του «λαού», για να διορθωθεί η κατάσταση, να ανακάμψει η οικονομία, να ξαναγίνει τάχα μου αξιόπιστη η χώρα:

Πόσο θα αντέξω;

Πόσο θα αντέξουμε;

Όχι μόνο εγώ, όχι μόνο η δική μου οικογένεια, αλλά και οι γύρω μας, οι φίλοι, οι γνωστοί, όλοι εκείνοι που γνωρίζουμε και που όλοι βρίσκονται στην ίδια με εμάς κατάσταση και ψυχολογία.

Εκείνο που μας κάνει έξω φρενών όμως, είναι πως δεν συμμετείχαμε στη δημιουργία αυτής της κατάστασης κύριοι να πάρει ο διάολος!

Εσείς όμως το κάνατε

Όπως επίσης και το οτι δεν τα φάγαμε μαζί, δεν κλέψαμε, δεν πήραμε «μαύρα», δεν καταπατήσαμε, δεν βγάλαμε αδήλωτο χρήμα «έξω», δεν κοροϊδέψαμε κανέναν. Τουλάχιστον αυτοί που γνωρίζω εγώ.

Εσείς όμως το κάνατε

Ακόμη κι αν ιδεολογικά κάποιοι συνειδητά είμαστε αντίθετοι με ότι εκπροσωπείτε και ότι υποστηρίζατε, παίξαμε το παιγνίδι πάνω στο fair play, με προμετωπίδα την αξιοπρέπειά μας κι ας ξέραμε πως δεν υπήρχε περίπτωση να «κερδίσουμε»

Εσείς σιγά μην το κάνατε

Αλλά το παιγνίδι έχει φτάσει στα όριά του κύριοι, πλέον μιλάμε για επιβίωση.

Κι είμαι ένα «κλικ» μακριά από την έκρηξη …

Και μην αυταπατάστε κύριοι.

Δεν θέλω ούτε την «συμπόνοια» σας, ούτε τον «οίκτο» σας, ούτε την «κατανόησή» σας, ούτε το χαμηλωμένο βλέμμα σας, ούτε την δήθεν «μετάνοιά» σας, ούτε το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, δεν θέλω να με αγγίζετε, δεν θέλω να ανασαίνετε δίπλα μου, δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σας, δεν θέλω καν να είστε στον τόπο που ζω.

Και μην ακούσω τίποτα ανούσιες βλακείες πως εσείς είστε οι «εργοδότες» μου και δεν μπορώ να σας κρίνω, επειδή ούτε αυτό είστε.

Ο ξεφτιλισμένος –όπως τον καταντήσατε-μισθός μου, βγαίνει από τους φόρους των συμπολιτών μου και αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να λογίζονται σαν «εργοδότες» μου.

Κι έχω την αίσθηση πως οι περισσότεροι, ανεξάρτητα πολιτικών θέσεων και προσωπικών διαφορών, θα μου αναγνώριζαν –τουλάχιστον- την δουλειά που ρίχνω για να είμαι «εντάξει» απέναντί τους και απέναντι στα παιδιά τους.

Για την δικιά σας άποψη και κριτική, απλά αδιαφορώ, όπως κι εσείς αδιαφορείτε αν θα ζήσουμε ή αν θα μας πεθάνετε.

Βέβαια, μπορείτε να προσποιείστε ότι δεν καταλαβαίνετε ή ακόμη χειρότερα, να μην έχετε καν ιδέα για το τι μιλάω

Αν είχατε τουλάχιστον τα κότσια, ας περπατούσατε στους δρόμους να δείτε πως περπατάει ο κόσμος σαν χαμένος, πως οδηγάει σαν να μην υπάρχει αύριο, τι συζητά, τι λέει, πως περνάει…

Στην τελική βέβαια, αναμενόμενο είναι.

Ποτέ ο χορτάτος δεν κατάλαβε τον πεινασμένο ή τουλάχιστον, ήταν προς το συμφέρον του να κάνει πως δεν τον καταλαβαίνει

Έτσι, ετούτο εδώ το κείμενο και ο συντάκτης του, δεν τρέφουν αυταπάτες, ούτε ελπίζουν και ούτε περιμένουν κάτι «καλό» από εσάς και το σινάφι σας.

Από στάχτες στα μάτια πήξαμε, χρόνια τώρα.

Αυτό που επιθυμεί να πετύχει ετούτο το κείμενο, σε ετούτη τη γωνιά στο αχανές διαδίκτυο, είναι να βγάλει από τα εσώψυχα του συντάκτη ένα «ουφ», να το καταγράψει για να μην το ξεχάσει, σαν μια ηθική υποχρέωση εκφρασμένη σε ανεπίδοτη επιστολή, να λειτουργήσει σαν μήνυμα ναυαγού στο μπουκάλι, σαν μια απλή υπενθύμιση από έναν ψευδώνυμο bloger, μια μαρτυρία-  παρακαταθήκη που ίσως κάποιος στο μέλλον βρει ψάχνοντας τα αρχεία του ιντερνετ για να δεί τι γινόταν «τότε» στην Ελλάδα.

Ίσως, αν τελικά τα καταφέρουν, αναγνώστες να είναι και τα ίδια τα παιδιά μου ή και τα παιδιά τους

Ας μάθουν λοιπόν πως περνάμε δύσκολα και ξέρουμε πως έρχονται και δυσκολότερα και ανησυχούμε κυρίως για ότι δεν θα μπορέσουμε να τους προσφέρουμε

Ας μάθουν πως η επιβίωση είναι μια πάρα πολύ ιδιαίτερη κατάσταση γι΄ αυτόν που την βιώνει και θέλει καθαρό μυαλό επειδή μπορεί και ρίχνει ηθικούς φραγμούς, δυναμιτίζει κοινωνίες, αναδομεί την ιεραρχία των αξιών του ατόμου, αλλάζει συμπεριφορές, τρόπους σκέψης, τρόπους δράσης, επηρεάζει την κρίση, το επίπεδο ανοχής και κατανόησης, εξαλείφει την υπομονή σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, αλλάζει την ίδια την διαδικασία λήψης αποφάσεων…

Πολλοί λοιπόν πολίτες της χώρας έχουν ήδη φτάσει σε εκείνο το χωροχρονικό σημείο  που βιώνουν ως πραγματικότητα την καθημερινή μάχη για επιβίωση και κάποιοι σαν κι εμένα έχουν κάτι παράξενα γουργουρητά στο στομάχι τους τελευταία κι όλο μας πλησιάζουν οι κλαγγές της «μάχης» και προσπαθούμε να προετοιμαστούμε όπως –όπως.

Κυρίως όμως, ας μάθουν πως είναι ύστατη πράξη αξιοπρέπειας και μόνη ελπίδα, το να μην πέσει κανείς μας αμαχητί …

http://ixnilasies.blogspot.gr/