Προαναγγελία σύγκρουσης

Του Γιώργου Καπόπουλου

Η Μέρκελ ζητά συμβιβασμό και μέση γραμμή πλεύσης μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013, ενώ την ίδια στιγμή ο Ολάντ και ο Ραχόι ζητούν συνολική λύση εδώ και τώρα, δηλαδή στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου.

Η πλειοδοσία της Μαδρίτης και του Παρισιού είναι θετική για την Αθήνα, καθώς οι δύο ηγέτες στη χθεσινή συνάντησή τους στη γαλλική πρωτεύουσα τάχθηκαν ευθέως και χωρίς περιφράσεις υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και ζήτησαν ταυτόχρονα να αποφασισθεί στη Σύνοδο η έναρξη της πορείας προς την τραπεζική ένωση, κάτι που τη στιγμή αυτή προσλαμβάνεται ως casus belli από το Βερολίνο.

Η ρευστότητα στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς είναι πρωτοφανής, καθώς τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία, κρατούν ταυτόχρονα ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με το Βερολίνο και την ίδια στιγμή δείχνουν να διαμορφώνουν ήδη το Μέτωπο του Νότου, το οποίο η Μέρκελ προσπαθεί να αποτρέψει:

Πριν από λίγες ημέρες, η Γαλλία, η Γερμανία και η Πολωνία, στην τριμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών τους, δήλωσαν ότι επεξεργάζονται ρεαλιστική πρόταση για την τραπεζική ένωση, μια διατύπωση που άφηνε να εννοηθεί ότι θα γίνουν εκπτώσεις σε όφελος της Γερμανίας.

Η καθυστέρηση της προσφυγής της Ισπανίας στον Μόνιμο Μηχανισμό άφηνε την εντύπωση μιας ανίερης συμμαχίας Μαδρίτης-Βερολίνου, η πραγματικότητα είναι όμως από ό,τι φάνηκε πως πρόκειται απλά για συγκυριακή σύμπλευση της Μέρκελ με τον Ραχόι.

Οι Ντράγκι και Μόντι, που εμφανίσθηκαν αρχικά ως Γερμανοί με ιταλικό διαβατήριο, πρωταγωνίστησαν τους τελευταίους μήνες στην πλαγιοκόπηση-απομόνωση του Βερολίνου.

Τι θα συμβεί στη Σύνοδο Κορυφής δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, καθώς η διεύρυνση της ατζέντας με πρωτοβουλία του Βερολίνου -που στην πράξη αθέτησε την υπογραφή του στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου- αντί να δώσει μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών στη Μέρκελ, ώθησε τους μεγάλους εταίρους της Ευρωζώνης σε ένα διπλό παιχνίδι συνεννόησης και ταυτόχρονα αντιπαράθεσης με τη γερμανική πλευρά.

Ενα είναι βέβαιο: Από τη Σύνοδο πρέπει να προκύψουν χειροπιαστά αποτελέσματα που θα καθησυχάσουν τις αγορές, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα χάσει κάθε αξία η βαρύγδουπη διαβεβαίωση του Ντράγκι ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται -«whatever it takes»- για να σώσει το ευρώ και μια νέα επίθεση θα σαρώσει την Ιταλία και θα κλυδωνίσει τη Γαλλία.

Στη Σύνοδο Κορυφής, και ειδικότερα στην Ομάδα των «17» της Ευρωζώνης, η Γερμανία δεν θα βρεθεί μόνη της, όπως ο Βάιντεμαν στην τελευταία Σύνοδο του Δ.Σ. της ΕΚΤ, αλλά το πολύ να έχει διασφαλίσει τη στήριξη της Ολλανδίας, της Φινλανδίας και ίσως της Αυστρίας.

Ετη φωτός μας χωρίζουν από την εποχή που πριν από κάθε κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής, μια διμερής γαλλογερμανική Συνάντηση Κορυφής παρήγαγε όχι μόνον έναν διμερή συμβιβασμό, αλλά καθόριζε και την ατζέντα της Συνόδου.

Στην πίεση για ριζική στροφή της Γερμανίας και όχι σε λύσεις-ημίμετρα επανήλθε χθες το ΔΝΤ, στην ετήσια έκθεσή του για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπου επαναλαμβάνει ότι η θωράκιση της Ευρωζώνης παραμένει δραματικά ανεπαρκής και το μέλλον του κοινού νομίσματος αβέβαιο, για να καταλήξει στη σκληρή διαπίστωση ότι η κρίση χρέους της Ευρωζώνης παραμένει η κύρια απειλή για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα.

Αβέβαιη έκβαση
Τι θα συμβεί στη Σύνοδο Κορυφής δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, καθώς η διεύρυνση της ατζέντας με πρωτοβουλία του Βερολίνου -που στην πράξη αθέτησε την υπογραφή του στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου- αντί να δώσει μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών στη Μέρκελ, ώθησε τους μεγάλους εταίρους της Ευρωζώνης σε ένα διπλό παιχνίδι

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112934314