Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένα λίαν περίεργο περιστατικό σκίασε τη χθεσινή επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου στην Αθήνα (τα όσα συνέβησαν στη Βουλή με τη μετάφραση των διαλόγων του με τον πρόεδρο του σώματος Βαγγέλη Μειμαράκη) αν η ίδια η επίσκεψη δεν ήταν έτσι κι αλλιώς αρκετά περίεργη από μόνη της...
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να περιγραφεί μία επίσκεψη κατά την οποία ο Τούρκος υπουργός έρχεται να μας ξεκαθαρίσει ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ μπορεί να γίνει μόνον όταν η χώρα του κρίνει ότι μπορεί και επίσης ότι το Αιγαίο είναι μια «ξεχωριστή υπόθεση» από το Καστελλόριζο, όπως τουλάχιστον προκύπτει ότι συνέβη από το σχετικό ρεπορτάζ. Όταν τον καλούμε να μας πει αυτά, που δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά ότι η Τουρκία έχει… προνομιακό λόγο στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, προφανώς, κάτι δεν πάει καλά…
Κι ενώ ο Τούρκος υπουργός γινόταν δεκτός από τον ομόλογό του Δημήτρη Αβραμόπουλο στο υπουργείο Εξωτερικών, αεροσκάφη της χώρας του προέβαιναν ήδη στις… «πατροπαράδοτες» παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου. Την ίδια ώρα, στις Βρυξέλλες, είχε δοθεί στη δημοσιότητα η πιο δυσμενής, εδώ και χρόνια, έκθεση για την πορεία προόδου της σχέσης ΕΕ – Τουρκίας, ενώ, στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Εβρο, αλλά και στο Αιγαίο, εκτός από τα γλυκά λόγια ουδέν πραγματικό σημάδι είχε υπάρξει που να δείχνει ότι η Τουρκία αλλάζει στο ελάχιστο πολιτική ως προς την (επίσης πατροπαράδοτη πλέον) συστηματική διοχέτευση λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα.
Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι η ελληνική πλευρά άκουσε «εντός έδρας» τον Νταβούτογλου να αναφέρεται στις «διαφορές» των δύο χωρών στο Αιγαίο: ως τώρα, υπήρχε η εντύπωση ότι για την Ελλάδα η διαφορά ήταν μία και αφορούσε στην υπόθεση της υφαλοκρηπίδας. Πρόκειται άραγε για μια θέση που ανήκει στο παρελθόν; Ετσι φαίνεται…
Με όλα αυτά τα δεδομένα, είναι πράγματι απορίας άξιον το γιατί κρίθηκε σκόπιμο αυτή την ώρα των μεγάλων δυσκολιών να κληθεί ο Τούρκος υπουργός στην Αθήνα, αλλά και το αν κρίθηκε επιτυχής για την ελληνική πλευρά η εδώ παρουσία του. Επίσης, απορία προκαλεί η σπουδή για την αναθέρμανση διαδικασιών διερευνητικών επαφών, που επί χρόνια έχουν αποτύχει να φέρουν αποτελέσματα, προφανώς επειδή η Τουρκία δεν κάνει βήμα πίσω σε τίποτα από όσα ζητά να ανατρέψει στο καθεστώς που διέπει πτυχές των σχέσεων των δύο χωρών. Το ίδιο ισχύει και για τα συμβούλια κορυφής των δύο κρατών. Γιατί όλα αυτά; Τι προσφέρουν στην Ελλάδα και πόσο αναγκαία είναι;
Δυστυχώς, σε όλα τα παραπάνω, ένα ακόμα ερώτημα δεν μπορεί παρά να προστεθεί: είναι δόκιμη και χρήσιμη για τη χώρα η, έστω και υπό το βεβαρημένο χρονικά πρόγραμμα, αδυναμία του Τύπου να θέσει ερωτήματα στον κ. Νταβούτογλου όταν επισκέπτεται την Αθήνα; Δεν πρόκειται για καλό σημάδι. Καθόλου μάλιστα…
Τελικά, ήταν αναγκαίο και χρήσιμο να συμβούν όλα αυτά; Δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς το γιατί. Ασφαλώς, η διπλωματία έχει ανάγκη τις αγκαλιές. Όμως, πολλές φορές και υπό κάποιες συνθήκες αυτές μπορεί να αποδειχθούν πνιγηρές. Ειδικά με τον Αχμέτ…
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να περιγραφεί μία επίσκεψη κατά την οποία ο Τούρκος υπουργός έρχεται να μας ξεκαθαρίσει ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ μπορεί να γίνει μόνον όταν η χώρα του κρίνει ότι μπορεί και επίσης ότι το Αιγαίο είναι μια «ξεχωριστή υπόθεση» από το Καστελλόριζο, όπως τουλάχιστον προκύπτει ότι συνέβη από το σχετικό ρεπορτάζ. Όταν τον καλούμε να μας πει αυτά, που δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά ότι η Τουρκία έχει… προνομιακό λόγο στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, προφανώς, κάτι δεν πάει καλά…
Κι ενώ ο Τούρκος υπουργός γινόταν δεκτός από τον ομόλογό του Δημήτρη Αβραμόπουλο στο υπουργείο Εξωτερικών, αεροσκάφη της χώρας του προέβαιναν ήδη στις… «πατροπαράδοτες» παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου. Την ίδια ώρα, στις Βρυξέλλες, είχε δοθεί στη δημοσιότητα η πιο δυσμενής, εδώ και χρόνια, έκθεση για την πορεία προόδου της σχέσης ΕΕ – Τουρκίας, ενώ, στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Εβρο, αλλά και στο Αιγαίο, εκτός από τα γλυκά λόγια ουδέν πραγματικό σημάδι είχε υπάρξει που να δείχνει ότι η Τουρκία αλλάζει στο ελάχιστο πολιτική ως προς την (επίσης πατροπαράδοτη πλέον) συστηματική διοχέτευση λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα.
Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι η ελληνική πλευρά άκουσε «εντός έδρας» τον Νταβούτογλου να αναφέρεται στις «διαφορές» των δύο χωρών στο Αιγαίο: ως τώρα, υπήρχε η εντύπωση ότι για την Ελλάδα η διαφορά ήταν μία και αφορούσε στην υπόθεση της υφαλοκρηπίδας. Πρόκειται άραγε για μια θέση που ανήκει στο παρελθόν; Ετσι φαίνεται…
Με όλα αυτά τα δεδομένα, είναι πράγματι απορίας άξιον το γιατί κρίθηκε σκόπιμο αυτή την ώρα των μεγάλων δυσκολιών να κληθεί ο Τούρκος υπουργός στην Αθήνα, αλλά και το αν κρίθηκε επιτυχής για την ελληνική πλευρά η εδώ παρουσία του. Επίσης, απορία προκαλεί η σπουδή για την αναθέρμανση διαδικασιών διερευνητικών επαφών, που επί χρόνια έχουν αποτύχει να φέρουν αποτελέσματα, προφανώς επειδή η Τουρκία δεν κάνει βήμα πίσω σε τίποτα από όσα ζητά να ανατρέψει στο καθεστώς που διέπει πτυχές των σχέσεων των δύο χωρών. Το ίδιο ισχύει και για τα συμβούλια κορυφής των δύο κρατών. Γιατί όλα αυτά; Τι προσφέρουν στην Ελλάδα και πόσο αναγκαία είναι;
Δυστυχώς, σε όλα τα παραπάνω, ένα ακόμα ερώτημα δεν μπορεί παρά να προστεθεί: είναι δόκιμη και χρήσιμη για τη χώρα η, έστω και υπό το βεβαρημένο χρονικά πρόγραμμα, αδυναμία του Τύπου να θέσει ερωτήματα στον κ. Νταβούτογλου όταν επισκέπτεται την Αθήνα; Δεν πρόκειται για καλό σημάδι. Καθόλου μάλιστα…
Τελικά, ήταν αναγκαίο και χρήσιμο να συμβούν όλα αυτά; Δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς το γιατί. Ασφαλώς, η διπλωματία έχει ανάγκη τις αγκαλιές. Όμως, πολλές φορές και υπό κάποιες συνθήκες αυτές μπορεί να αποδειχθούν πνιγηρές. Ειδικά με τον Αχμέτ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.