Καυτό φθινόπωρο ο φόβος του Μαξίμου

Η χθεσινή συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον επι­κεφαλής του Eurogroup και πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήταν η πρώτη από τις τρεις πολύ σημαντικές συνα­ντήσεις που βρίσκονται στο καλεντάρι του έως το Σάββατο.

Προφανώς ο υψηλός επισκέπτης του Μεγάρου Μαξίμου δεν ήταν αυ­τός που θα έφερνε κακές ειδήσεις στον οικοδεσπότη του. Κλασικός ισορροπιστής – εκ της θέσεως και των καθηκόντων του – εξ άλλου, ο Γιούνκερ ήταν αυτός που τις τελευταίες μέρες με τις δηλώσεις του επιχει­ρούσε να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ της γερμανικής σκληρής στάσης ένα­ντι της Ελλάδας και των ανησυχιών της ελληνικής κυβέρνησης για την τύχη του αιτήματός της περί επιμή­κυνσης.

Επομένως η θέση του Γιούνκερ ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν μεν διαχειρίσιμη (πάσα στη Μέρκελ), αλλά θα έπρεπε να απο­φευχθεί διότι θα είχε ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος (πάσα στον Σαμαρά) ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ώστε να αποφορτίσει το δύ­σκολο κλίμα που επικρατεί στη Γερμανία εν όψει της συνάντησης της καγκελαρίου με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Η Γερμανία δεν φαίνεται να απο­κλείει ρητώς την προοπτική της επι­μήκυνσης, αλλά θα το παραχωρήσει με σκληρούς όρους, ενώ δεν είναι διατεθειμένη για ένα ουσιαστικότε­ρο «δώρο» προς την κυβέρνηση Σα­μαρά, καθώς, όπως είπε και ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε σε συνέντευξή του στο ΑΜΠΕ μετά την προπαρασκευαστική συνάντησή του με τον Αβραμόπουλο, «είναι σαφές ότι από τη δική μας πλευρά αποκλεί­εται χαλάρωση επί της ουσίας των συμφωνηθεισών μεταρρυθμίσεων».

Τα... βαφτίσια

Στην Αθήνα το κλίμα δεν δικαιολο­γεί «τρελή» αισιοδοξία, καθώς όλοι γνωρίζουν πως παραχωρήσεις επί της ουσίας είναι σχεδόν αδύνατον να γίνουν. Συνεπώς οι συγκυβερνώντες πολιτικοί αρχηγοί από τη μια χαμηλώνουν τον πήχη των προσδοκιών και από την άλλη προσπαθούν πάση θυσία να βαφτί­σουν την επιμήκυνση... «διαπραγ­μάτευση», ώστε να εξυπηρετήσουν ταυ­τοχρόνως   διαφορετικούς - εσωτερικούς κυρίως - πολιτικούς στόχους:

♦   Να δικαιολογή­σουν τα πολύ σκλη­ρά μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ, τα οποία θα έχουν αναπόφευκτο αποτέλεσμα να διαιωνίσουν την ύφε­ση, να στεγνώσουν ακόμη περισσό­τερο την αγορά, να περικόψουν πά­λι οριζοντίως μισθούς και συντάξεις, να δώσουν αποφασιστική ώθηση στο ξεπούλημα του δημόσιου πλού­του, να εντείνουν το πρόβλημα της ανεργίας και να στείλουν στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλ­λήλους μέσω μιας «μασκαρεμένης» εφεδρείας.

♦  Να προετοιμάσουν το συμπληρω­ματικό πακέτο μέτρων - απροσδιό­ριστου ακόμη ύψους - το οποίο θα προκύψει αμέσως μετά την οριστικο­ποίηση του υπό διαμόρφωση πακέ­του των 11,5 δισ.

♦  Να δώσουν ένα στοιχειώδες νόη­μα και περιεχόμενο στην ήδη κατα­στρατηγημένη συμφωνία συγκρότη­σης της τρικομματικής συγκυβέρνησης.

♦  Να προσφέρουν - ειδικά οι πρό­εδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ - στους εαυτούς τους μια αξιοπρεπή δικαιολογία για τη συνέχιση της παρα­μονής τους στο κυβερνητικό σχήμα.

♦  Να κατευνάσουν τις αντιδράσεις στο εσωτερικό των κομμάτων τους για πολιτικά επώδυνες αποφάσεις, κορυφαία των οποίων θεωρείται η εφεδρεία στο Δημόσιο.

Ένα «σκληρό πακέτο»

Όπως αναλυτικά θα δείτε στα σχε­τικά ρεπορτάζ στις σελίδες 16-19, η κυβέρνηση επιχειρεί, μεταξύ άλλων, να κερδίσει πολιτικό χρόνο τόσο για να αποφύγει το ενδεχόμενο να σκά­σει στα χέρια της μια μορφή χρεοκο­πίας όσο και για να μπορεί να ελπίζει πως μέσα στη χρονιά θα υπάρξει μια γενικότερη στροφή στην ευρωπαϊκή συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης του ευρώ, στο πλαίσιο της οποίας θα υπάρξει πιο ουσιαστική χαλάρωση των μνημονιακών υποχρεώσεων.

Το πρόβλημα ωστόσο σε αυτό το σκεπτικό είναι πως η εσωτερική κα­τάσταση είναι εκρηκτική. Και δεν χρειάζεται, προφανώς, να επαναλάβουμε τις τρα­γικές συνέπειες της ύφεσης, οι οποίες είναι ευ­διάκριτες σε όλα τα επίπεδα οικο­νομικής δραστηριότητας. Μια σειρά προβλήματα αρ­χίζουν να αποτελούν επιπλέον ωρολογιακές βόμβες στα θεμέ­λια της κοινωνικής συνοχής, με τη διάλυση του συστήματος προ­μήθειας φαρμάκων, την κα­τάρρευση του τομέα της προσχολικής αγωγής, αλλά και την απειλή μαζικών χρεοκοπιών των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οποία θα σημάνει και την εξαφά­νιση σημαντικών τομέων κοινωνικής πολιτικής.

Ένα δεύτερο επίπεδο σοβαρής ανησυχίας είναι αυτό της δημόσι­ας τάξης. Η έξαρση της εγκληματι­κότητας, και μάλιστα στις πιο βίαιες μορφές της, με «άρωμα», σε μια πε­ρίπτωση, και «νεοτρομοκρατίας», το ενδεχόμενο δυναμικών κινητοποι­ήσεων είτε με αφορμή τοπικά προ­βλήματα είτε με την επανεμφάνιση ενός πανελλαδικού κινήματος τύπου «πλατειών», αλλά και η εμφάνιση εγκληματικών ναζιστικών συμμορι­ών, που στρέφονται όχι μόνο ενα­ντίον μεταναστών, αλλά και της μου­σουλμανικής μειονότητας στη Θρά­κη, αποτελούν ένα σκληρό πακέτο.

Τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους ζητήματα, τα οποία αποτελούν πραγ­ματικό εφιάλτη για την κυβέρνηση, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: αφενός η έξαρσή τους είναι παρά­γωγο της κρίσης και αφετέρου είναι δυνατόν να αποτελέσουν παράγο­ντες αποσταθεροποίησης της συγκυβέρνησης.

Οι κυβερνητικοί φοβούνται ότι αυτό που θα τους προ­κύψει από το φθινόπωρο και μετά θα ισοδυναμεί με... χάος. Δεν φαίνεται, όμως, πέρα από κάποιες «τεχνικές» διευθετήσεις στο μοντέλο της κατα­στολής, να έχουν κάποιον αξιοσημεί­ωτο στρατηγικό σχεδιασμό.

Αυτό λοιπόν που διαφαίνεται, ως συμπέρασμα όλων των παραπάνω αναπάντητων πολιτικών ζητημάτων, είναι ότι στο εξής η τρικομματική συγκυβέρνηση θα υποχρεωθεί να βαδί­ζει διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί. Χω­ρίς κάποιον ορατό σχεδιασμό, χωρίς κάποια προοπτική για έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της κρίσης, θα βλέ­πει τη συνοχή και την αντοχή της να δοκιμάζεται καθημερινά.

Με τον ίδιο τρόπο που θα δοκιμά­ζεται και η συνοχή και αντοχή της κοινωνίας.

http://topontiki.gr/article/39366