Η δήλωση του προέδρου της κυπριακής δημοκρατίας, αναμφισβήτητα έχει πολλούς αποδέκτες προς διάφορες κατευθύνσεις. Ανεξάρτητα από το αν είναι εφικτό στις παρούσες συνθήκες να διατηρήσει ο κυπριακός λαός την αξιοπρέπειά του, ώστε να μην εκποιηθεί η χώρα στους δανειστές, ο συμβολικός αντίκτυπος αυτής της δήλωσης είναι πανίσχυρος. Ακόμη κι αν η Κύπρος-μετά από εκβιασμούς-οδηγηθεί στη θηλιά του ΔΝΤ και των ευρωπαίων νεοαποικιοκρατών ιμπεριαλιστών, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην πλήρη καταστροφή, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι μια τέτοια εξέλιξη ταυτίζεται με την έλλειψη αξιοπρέπειας.
Τι λέει ακριβώς ο Χριστόφιας; Πρώτα απ’ όλα συνδέει την ηθική με την πολιτική. Υπάρχουν πολιτικές που κατά βάση είναι ανήθικες γιατί παραβιάζουν θεμελιώδη ηθικά συναισθήματα. Δεύτερον, επικαλείται τον λαό όχι ως μια αφηρημένη οντότητα, αλλά ως μια υπαρκτή πραγματικότητα με συγκεκριμένο αξιακό υπόβαθρο. Τρίτον, ταυτίζει την δυνητική εκποίηση της χώρας με την αναξιοπρέπεια του λαού και κυρίως του πολιτικού συστήματος. Για όσους προκαταβολικά θα εγείρουν το επιχείρημα ότι ο Χριστόφιας δεν εκπροσωπεί τον λαό, αλλά τον εαυτό του, θα αντιτείνουμε ότι απηχεί το διάχυτο λαϊκό αίσθημα, που θα μπορούσε να εκφρασθεί ποσοτικά μέσα από ένα δημοψήφισμα, όπως έγινε και στη περίπτωση του σχεδίου Ανάν.
Τα ηθικά συναισθήματα, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος, δεν είναι καλός σύμβουλος για την πολιτική, και ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Έτσι διατείνονται όσοι εμπνέονται από παραδόσεις μακιαβελικού τύπου, κατά τις οποίες η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με την ηθική. Δεν είναι όμως έτσι, για τον απλούστατο λόγο του ότι η πολιτική ως πρακτική, εξυπηρετεί πάντα κάποια συμφέροντα. Το ερώτημα είναι, τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί μια πολιτική ή ένα πολιτικό σύστημα ευρύτερα. Αντίθετα, για την αριστοτελική πολιτική φιλοσοφία η πολιτική είναι πρακτική ηθική που αναφέρεται στην συλλογικότητα. Η ευδαιμονία των πολιτών συνιστά το νομιμοποιητικό στοιχείο κάθε πολιτείας και πολιτικής και η παράβαση αυτού του κανόνα καθιστά την πολιτεία και την πολιτική, ανήθικη. Όμως αυτό που προϋποθέτει η ηθική, είναι μία δέσμευση έναντι της πράξης. Και αυτή η δέσμευση αφορά σε ένα αξιακό πλαίσιο που νοηματοδοτεί την ίδια την πράξη. Σε επίπεδο πολιτειακό, η ηθική δέσμευση αφορά το ίδιο το νομιμοποιητικό της στοιχείο, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτών. Όμως μια πολιτεία, παράλληλα με την νομική της έννοια, αντιστοιχεί σε μια πραγματικότητα. Όπως η αρχαία πόλη, η χώρα είναι ο χώρος της πολιτείας και αυτή είναι η πατρίδα. Και δεν είναι μόνο τα πεζούλια και οι πέτρες του Βελουχιώτη, αλλά και «οι γενιές που μας την παρέδωσαν ελεύθερη», «ο τρόπος του κοινωνικού βίου» όπως γράφει ο Θουκυδίδης στον επιτάφιο. Είναι η γλώσσα ακόμα και ένα πλήθος κοσμοεικόνων και πολιτισμικών διεργασιών που διαπλέκονται με τη ζωή του κάθε ατόμου και που το εντάσσουν σε ένα διϊστορικό-διαχρονικό όλο.
Αναμφισβήτητα ένας από τους αποδέκτες του μηνύματος του κύπριου προέδρου είναι και η πολιτικο-οικονομική ελίτ της χώρας, που «χωρίς αιδώ» και αξιοπρέπεια, όχι μόνο έχει παραδώσει την εθνική κυριαρχία και έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία του γερμανικού νεοαποικιακού ιμπεριαλισμού, αλλά επιπλέον, επιδιώκει την εκποίησή του πλούτου και την γενοκτονία των κατοίκων της. Όσο και αν το νεοφιλελεύθερο δόγμα, η ευρωπαϊκή ιθαγένεια και οι ευλογίες της ευρωπαϊκής ελίτ, νομιμοποιούν την εθνική αναξιοπρέπεια, όλοι τούτοι οι απάτριδες «έμποροι των εθνών», οι υπηρέτες των διεθνών τραπεζιτών και των αγορών, είναι καταδικαστέοι από τον ίδιο τον λαό. Και όταν οι εκφοβισμοί, οι εκβιασμοί και η κατατρομοκράτηση, αποδειχθούν ανίκανα μέσα ώστε να συγκρατήσουν την οργή του λαού, θα βρεθούν εκεί που τους αξίζει.
Η αναγγελία της εκποίησης του ΟΣΕ ως ένα από τα άμεσα μέτρα στα οποία θα προχωρήσει η τρόικα της συγκυβέρνησης, ώστε να πεισθούν οι ευρωδικτάτορες για την υποταγή στα κελεύσματά τους, είναι ενδεικτική της πλειοδοσίας σε εθνική αναξιοπρέπεια. Αυτό προετοίμαζε και το «σχέδιο Αρχιμήδης» της ΜΚΟ ΚΑΠΠΑ, των Στουρνάρα και Μάνου, το οποίο έχει υποβληθεί στην εταιρία R. Berger, που συνέταξε το πρόγραμμα «Εύρηκα», αν και γερμανοί νεοεθνικιστές, με συνεχείς δηλώσεις τους επιμένουν στην κατάρτιση ενός προγράμματος τύπου Τρόιχαντ, για εκποίηση με διαδικασίες εξπρές. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι τα κουραφέξαλα περί ανάπτυξης μέσω ιδιωτικοποιήσεων έχουν επιστημονικά καταρριφθεί από ένα πλήθος εμπειρικών ερευνών, τις οποίες είναι αδύνατο να αγνοούν οι εθνικοί εκποιητές. Αυτό που κρύβεται πίσω από τα φληναφήματα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, της παραμονής στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, της επαναδιαπραγμάτευσης και ανάπτυξης, που ευαγγελίζεται η ελληνική τρόικα, δεν είναι άλλο από την εκποίηση της χώρας σε τιμή ευκαιρίας.
Το κεφάλαιο ναι μεν δεν έχει πατρίδα, αλλά τώρα πια καταστρέφει πατρίδες. Στο επίκεντρο της όποιας αντίστασης, εκτός από το ζήτημα της ταξικής πάλης, πρέπει να υπεισέρχεται το ζήτημα της υπεράσπισης της πατρίδας, του κοινωνικού και εθνικού αυτοκαθορισμού, γεγονός αναπόσπαστο από τον πολιτισμικό αυτοκαθορισμό. Η αναξιοπρέπεια των εθνικών εκποιητών αντίθετα, είναι συνυφασμένη με την πατριδοκαπηλεία και την εκμετάλλευση των εθνικών συμβόλων και εννοιών, ως μέσων χειραγώγησης και κυριαρχίας. Σε κάθε περίπτωση, ζητείται εθνική αξιοπρέπεια.
Σουλτάνης Γρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.