H προσφυγή της Ισπανίας στους μηχανισμούς στήριξης της Ε.Ε., προκειμένου να διασώσει τις τράπεζες της, συνέβη εσπευσμένως, μία μόνον εβδομάδα πριν από τις αμφίρροπες εκλογές στην Ελλάδα. Το φαινόμενο της πεταλούδας ή της επιμόλυνσης των οικονομιών επηρέαζει πλέον άμεσα τις αποφάσεις στην κορυφή της ευρωζώνης, παρότι επισήμως επαναλαμβάνονται μονότονα οι διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Οι αγορές το έθεταν σαφέστερα, από την αρχή της κρίσης χρέους: Η Ελλάδα ήταν αρκετά μεγάλη για πέσει, και η Ισπανία αρκετά μεγάλη για να σωθεί.
Δυστυχώς για μας τους Ελληνες, καμία πρόβλεψη δεν περιέχει άμεση ανακούφιση: είτε η ευρωζώνη προχωρήσει σε ακρωτηριασμό της Ελλάδας είτε διατηρήσει εν καταστολή το άρρωστο μέλος με στάγδην παροχή χρήματος, η χώρα είναι πλέον αναξιόχρεη, η οικονομία της στεγνή και η κοινωνία στο όριο θραύσεως. Η εκλογή της 6ης Μαϊου κατέγραψε και πολιτικά την απόγνωση του κερματισμένου κοινωνικού σώματος, ενώ και η επερχόμενη κάλπη της 17ης Ιουνίου δεν αναμένεται να γεννήσει θαύμα. Μπορεί οι προσδοκίες του απεγνωσμένου και φοβισμένου λαού να ρέουν αντιστοίχως προς τους δύο πόλους «αντιμνημόνιο – αντισύριζα», εντούτοις καμία προσδοκία, όσο ισχυρή, δεν άλλαξε ποτέ τον ρου της ιστορίας. Ο ρους μπορεί να επηρεαστεί, αν και όχι να εκτραπεί, μόνον από την συγκεντρωμένη, ενεργητική εκδήλωση της βούλησης του ιστορικού υποκειμένου.
Μέγα μέρος της αναξιοπιστίας της χώρας οφείλεται στην ιδιοτέλεια, την αδράνεια, την ανικανότητα και τα κατά συρροή σφάλματα της εγχώριας ελίτ. Το έχουν πει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο οι επικεφαλής του ΔΝΤ και πρόσφατα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε. Τούτο σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι ο ξένος παράγων δεν έχει αξιόπιστο συνομιλητή, ικανό να διαπραγματευτεί ρεαλιστικά επ’ ωφελεία του ελληνικού λαού, και ικανό να τηρήσει όσα συμφωνεί. Τα πολλά και εύκολα «ναι» διολίσθησαν ταχύτατα σε «δεν μπορώ» και «δεν γίνεται».
Οποιο κόμμα κι αν πρωτεύσει, δεν θα έχει αυτοδυναμία, άρα δεν θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση ισχυρή, ικανή να διαπραγματευτεί στο εξωτερικό, να πείσει και να εμπνεύσει στο εσωτερικό. Μια λύση, ίσως η μόνη, θα ήταν ο σχηματισμός πατριωτικού μετώπου προς εθνική σωτηρία, υπό την έννοια ότι το πρώτο κόμμα θα προτείνει κυβέρνηση με πρόσωπα κύρους, με απήχηση υπερβαίνουσα τα κομματικά, ακόμη και τα ιδεολογικά, όρια. Μια τέτοια κυβέρνηση, με επικεφαλής τον αρχηγό του πλειοψηφήσαντος κόμματος, θα είχε την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση και επιπλέον θα αποκτούσε το ηθικό πλεονέκτημα στα μάτια του οργισμένου και δύσπιστου λαού: τα μέλη της δεν θα είχαν αμαρτίες παρελθόντος ούτε προσδοκία πολιτικού κέρδους, αλλά ιστορικό καθήκον έναντι του κινδυνεύοντος μέλλοντος. Η συγκέντρωση άξιων και άφθαρτων θα λειτουργούσε σαν υπερκομματική δεξαμενή σκέψης και δράσης, και θα κινητοποιούσε και άλλους πολλούς να δουλέψουν υπέρ του κοινού καλού. Επιπλέον, μια τέτοια κίνηση θα επανέφερε μέρος της χαμένης διεθνούς αξιοπιστίας.
Η χώρα χρειάζεται χρόνο. Ο χρόνος μπορεί να κερδηθεί μόνο με συμπυκνωμένη βούληση, κεραυνοβόλο ενεργητικότητα και προ πάντων γενναίες υπερβάσεις. Η ιστορία δεν περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.