Της Ευγενίας Λουπάκη
Από τον Ιούνιο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2011, ακριβώς δηλαδή στην καρδιά της οικονομικής κρίσης που γονάτιζε την Ελλάδα, μια μεγαλειώδης έκθεση μοντέρνας τέχνης παρουσιάστηκε στο Λονδίνο, στην περίφημη Whitechapel. Επρόκειτο για την πρώτη εμφάνιση της ιδιωτικής συλλογής ενός εκ των 100 ισχυρότερων προσωπικοτήτων στον χώρο της Τέχνης παγκοσμίως, μέλους των διοικητικών συμβουλίων της Tate Gallery και του μουσείου Guggenheim και μανιώδους συλλέκτη. Του προέδρου του Συνδέσμου Ελληνικών βιομηχανιών, Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Λίγους μήνες αργότερα, στο τέλος του 2011, η έκθεση μετακόμιζε στο θρυλικό μουσείο Guggenheim του Μπιλμπάο. Ανάμεσα στα σημαντικά έργα που είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν οι φιλότεχνοι του εξωτερικού, ήταν και το μνημειώδες έργο του Marcel Duchamp “La fontaine”, το διάσημο “ουρητήριο” που άλλαξε την πορεία της μοντέρνας τέχνης. (Για την ακρίβεια ένα από τα έξι “ουρητήρια” που έφτιαξε ο Duchamp, όταν καταστράφηκε το αρχικό, που ήταν ένα απλό πορσελάνινο αντικείμενο από δημόσιο ουρητήριο)
Διότι ο κ. Δασκαλόπουλος, δεν είναι ένας τυχαίος συλλέκτης. Η συλλογή του αποτελείται από 500 έργα, μεταξύ των οποίων τεράστιας έκτασης σύνθετες εγκαταστάσεις, όπως το περίφημο “Unplugged” του Cristoph Büchel, που εκτέθηκε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2010, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Έργο που δείχνει τη σύγχρονη Έρημη Χώρα, μια καθημαγμένη, εγκαταλελειμμένη χώρα, όπως ακριβώς είναι η πατρίδα μας σήμερα, με την αρωγή και ευδοκίμηση του κ. Δασκαλόπουλου και της ολιγαρχίας που εκπροσωπεί. Αυτό είναι -συμβολικά ίσως- και το μοναδικό έργο της συλλογής του που έχει καταδεχθεί να εκθέσει στην Ελλάδα, έως ότου κάποια στιγμή, αποκτήσει το δικό του μουσείο, όπως επιθυμεί.
Όχι, ο κ. Δασκαλόπουλος, δεν είναι ένας τυχαίος συλλέκτης. Το 2009, εντυπωσίασε και πάλι την αλλοδαπή αγοράζοντας σε δημοπρασία του Λονδίνου το γλυπτό του David Hammons “Fight Fantasy”, στην τιμή - ρεκόρ του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων. Και μην φαντασθείτε ότι αγοράζει έργα για να τα κρατάει στο σπίτι του. Λόγω του μεγέθους τους, τα περισσότερα βρίσκονται σε αποθήκες και κοντέινερς, όταν δεν εκτίθενται στο εξωτερικό. Μακριά πάντως από το άξεστο ελληνικό κοινό...
Η τέχνη θέλει θυσίες - των άλλων
Η καταγωγή του προέδρου δεν είναι “αριστοκρατική” ούτε οι σπουδές του είναι κάτι το ιδιαίτερο. Τελείωσε την ΑΣΟΕΕ και πήρε κάποιο μεταπτυχιακό στο μάνατζμεντ σε κάποιο κολέγιο του Λονδίνου.
Ο πατέρας του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, Αριστείδης, δημιούργησε την κραταιά Δέλτα, με σκληρή προσωπική δουλειά και επιχειρηματικό ταλέντο, ξεκινώντας από ένα μικρό γαλακτοπωλείο στα Εξάρχεια. Όταν απεβίωσε, το 2000, το τιμόνι της δημοφιλέστατης βιομηχανίας ανέλαβε ο γιός του, ο οποίος το 2007 αποφασίζει να πουλήσει την αυτοκρατορία της Vivartia (όπως έχει μετονομασθεί η Δέλτα) στον ορμητικό κύριο MIG, τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Η συμφωνία κλείνεται εν αγνοία του συνεταίρου και φίλου του Δ. Δασκαλόπουλου, Σπύρου Θεοδωρόπουλου, με τον οποίο οι σχέσεις ψυχραίνονται και παραμένουν έκτοτε παγωμένες. Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος αποκομίζει 450 εκατομμύρια ευρώ και ανοίγει τα φτερά του για τη μοντέρνα τέχνη του καπιταλισμού, που είναι βέβαια ο χρηματοοικονομικός τομέας. Από βιομήχανος, γίνεται “περιζήτητος επενδυτής”, όπως έγραφαν τότε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα , που ασχολούνται με την οικονομία. Μπαίνει αμέσως στο Δ.Σ. της “Μυτιληναίος”, αλλά δηλώνει ότι στοχεύει να κάνει “κάτι διαφορετικό, μοντέρνο και μεγάλο” ("Greek Money").
Και το πραγματοποιεί: Δημιουργεί ένα γιγαντιαίο fund, το “Damma holdings fund”, με αρχικό μετοχικό κεφάλαιο 600 εκατομμύρια ευρώ και έδρα το... Λουξεμβούργο! Ουδείς ενοχλείται από αυτή τη δραστηριότητα, την τόσο συμβολική και ουσιαστική για την οικονομική πραγματικότητα και την πραγματική οικονομία της Ελλάδας. Ο κ. Δασκαλόπουλος εξακολουθεί να βρίσκεται στο τιμόνι του ΣΕΒ, να κάνει πολιτικές παρεμβάσεις και υποδείξεις και να δηλώνει χωρίς αιδώ, σε ερώτηση του "Βήματος" (5-2-2012) για τους επιχειρηματίες που βγάζουν τα λεφτά τους έξω, ότι “υπάρχουν και κακοί επιχειρηματίες”, αλλά δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται όλοι από τη συμπεριφορά ολίγων!!!!
Παρ' όλα αυτά ή εξ αιτίας όλων αυτών, θεωρείται από τους “συναδέλφους” του βιομηχάνους εξαιρετικά επιτυχημένος πρόεδρος. (Μέχρι τουλάχιστον την περασμένη Κυριακή, 27-5-2012, που η "Καθημερινή" δημοσιεύει πληροφορίες για αλλαγές στον ΣΕΒ.) Επιτυχημένος συνδικαλιστής του μεγάλου κεφαλαίου, με πολιτικούς φίλους και στα δύο κόμματα που κυβερνούσαν εναλλάξ τη χώρα. Η σχέση του με τον κ. Βενιζέλο μέχρι πριν λίγες μέρες περιγραφόταν ως εξαιρετική.
Επιτυχημένος, διότι ο κ. Δασκαλόπουλος, για να σταθούμε σε ένα μόνο στοιχείο, με παρασκηνιακές και φανερές κινήσεις, χάρισε στους εργοδότες 7 δισ. ευρώ, μέσα σε μια μόνο χρονιά (!), όσο δηλαδή μειώθηκε η μισθολογική δαπάνη το 2010-2011...
Η ανθρώπινη ματαιοδοξία και το χρήμα δεν γνωρίζουν σύνορα. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος που από το τιμόνι του ΣΕΒ πρωταγωνίστησε -όπως αποκαλύφθηκε σχεδόν κατά λάθος- στη μεγαλύτερη επιχείρηση εργοδοτικής απληστίας των τελευταίων εκατό χρόνων, ο άνθρωπος που υπαγόρευε στην τρόικα την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την ταπεινωτική μείωση των μισθών, προς όφελος μιας φανταστικής ανταγωνιστικότητας, αδιαφορεί πλήρως και επί της ουσίας για την Ελλάδα και τη σύγχρονη τραγωδία της, αφού ο ίδιος έχει άλλα συμφέροντα και άλλα ενδιαφέροντα. Όλα με έδρα εκτός Ελλάδος. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 ετών και ειδικά των τελευταίων 5, που συναλλάσσονταν και υπήκουαν στις διαταγές του, μετατρέποντας σε νόμους τις επιθυμίες του, πού άραγε έχουν την έδρα των συμφερόντων τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.