4 Απρίλη 2012. Λίγο μετά τις 10.00π.μ. Πλατεία Συντάγματος. Η πιο κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η πλατεία, που βρίσκεται απέναντι από το Ελληνικό κοινοβούλιο, αυτή τη στιγμή ίσως είναι, το πιο μισητό από τον ελληνικό λαό δημόσιο κτίριο. Η πλατεία που, κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει κάθε λογής εκδηλώσεις και γεγονότα. Εκδηλώσεις χαράς, λύπης, θυμού και αγανάκτησης. Στις 4 Απριλίου του 2012, αυτή η πλατεία έγινε το σκηνικό της εκδήλωσης του πιο τρομακτικού ίσως συναισθήματος, της απόγνωσης. Ένας άνθρωπος επέλεξε αυτή τη πλατεία για να αποτελέσει το σκηνικό του θανάτου του. Φυτεύοντας μία σφαίρα στο κεφάλι του, αυτός ο άνθρωπος ενσυνείδητα επέλεξε να δώσει με τρόπο τόσο τραγικό, τέλος στην ζωή του, δίνοντας παράλληλα ένα τελείως διαφορετικό στίγμα, στην ιστορία αυτής της πλατείας.
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, μαρτυρίες του οδυνηρού αυτού γεγονότος λένε ότι ο ηλικιωμένος άνδρας, συνταξιούχος φαρμακοποιός, λίγο πριν αυτοκτονήσει μονολόγησε πως προβαίνει σε αυτή τη πράξη για να μην αφήσει χρέη στα παιδιά του ενώ λέγεται επίσης πως στο άψυχο σώμα του βρέθηκε ιδιόγραφο σημείωμα το οποίο εν ολίγοις έγραφε, πως η «κυβέρνηση κατοχής» δεν του αφήνει πολλά περιθώρια αξιοπρεπούς επιβίωσης και προτού αρχίσει να ψάχνει στα σκουπίδια, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του με τον τρόπο που επιλέγει ο ίδιος. Αν αυτές οι πληροφορίες διασταυρωθούν, τότε μία είναι η εύλογη ερμηνεία της τραγικής αυτής είδησης. Ο άνθρωπος αυτός βρήκε λιγότερο επώδυνη την επιλογή του θανάτου παρά την συνέχιση της ζωής του. Θεώρησε πως η μάχη για την διατήρηση της αξιοπρέπειας της ζωής του ήταν ήδη χαμένη και προτού γίνει μάρτυρας της ήττας αυτής, επέλεξε να χρησιμοποιήσει το λογικώς αδιανόητο μέσο της αυτοκτονίας για να την αποφύγει.
Ο καθηγητής Στάθης Καλύβας, σε ένα άρθρο του σχετικά με τη συμμετοχή κόσμου σε αντάρτικα κινήματα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε πει πως οι άνθρωποι αυτοί βάσει ορθολογικής επιλογής, συμμετείχαν στα κινήματα αυτά και αποφάσιζαν να θέσουν την ζωή τους σε τέτοιο κίνδυνο. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει πως οι πολλοί κίνδυνοι και οι στερήσεις της καθημερινότητας έκαναν τους ανθρώπους να θεωρήσουν ως λογική τη συμμετοχή τους στον αγώνα κατά του εχθρού, παρά το φανερό για τη ζωή τους ρίσκο που ενείχε αυτή η πράξη. Με άλλα λόγια, κάτω από αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες η μη συμμετοχή τους στα αντάρτικα κινήματα ήταν πιο επικίνδυνη από τη συμμετοχή τους σε αυτά και άρα το κόστος του πιθανού θανάτου τους από τον εχθρό ήταν μικρότερο για αυτούς εξαιτίας της τρομερής επιδείνωσης της κατάστασης της ζωής τους.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν είναι δόκιμο να χρησιμοποιήσουμε μία αντίστοιχη θεωρία για την ερμηνεία του γεγονότος του θανάτου του ηλικιωμένου άνδρα. Αν ο συλλογισμός αυτός είναι σωστός, τότε μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα. Αν και το γεγονός μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεμονωμένο και ακραίο, δεν παύει να είναι το αποτέλεσμα της συνεχούς και σταδιακά όλο και πιο αποτρόπαιας επιδείνωσης του επιπέδου ζωής των Ελλήνων. Σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, αυτός ο άνθρωπος υπολόγισε ότι, ο θάνατος του δεν κοστίζει τόσο για τον ίδιο, όσο η διατήρηση της αξιοπρέπειας του. Επέλεξε να αποφύγει να δει τα χειρότερα πριν αυτά καταφθάσουν. Αυτή η πράξη συμβολίζει την απώλεια κάθε ελπίδας και θετικής προοπτικής στη ζωή για αυτόν τον άνθρωπο. Και όταν η ελπίδα για τη ζωή πεθαίνει, τότε από ότι φαίνεται, λίγα πράγματα μπορούν να φοβήσουν κάποιον, και αυτό δεν είναι ούτε καν ο θάνατος.
4 Γενάρη 2011, Νοσοκομείο της πόλης Μπεν Αρουζ στην Τυνησία. Ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι άφησε την τελευταία του πνοή αφού λίγες μέρες νωρίτερα είχε αυτοπυρποληθεί μπροστά από το δημαρχείο της πόλης του, διαμαρτυρόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο για την αδικία,που ο ίδιος είχε βιώσει από τις αρχές. Αυτός ο θάνατος αποτέλεσε το έναυσμα για μία από τις συγκλονιστικότερες ,σειρές επαναστάσεων που έχει γνωρίσει ο αραβικός κόσμος. Σήμερα στην Ελλάδα, θρηνούμε έναν άνθρωπο που, ο ίδιος θεώρησε ως αίτιο του θανάτου του, το αδιέξοδο που φέρει στη ζωή η συνεχής υποτίμηση της από τους υπεύθυνους για το μέλλον της χώρας. Έχοντας αυτό ως σκέψη, το άρθρο αυτό κλείνει με το εξής ερώτημα: Ένας συμπολίτης μας υπολόγισε πως η ζωή, υπό αυτές τις συνθήκες είναι τόσο χαμηλής αξίας που προτιμότερος είναι ο θάνατος. Άρα εφόσον το κόστος του θανάτου είναι τόσο μικρό, τότε ποιο είναι το κόστος μιας προσπάθειας ανατροπής αυτού του σκηνικού?
είναι λογικό να υποτεθεί, πως το να υπομείνει κανείς αυτή τη ζωή είναι πιο επικίνδυνο από το να προσπαθήσει να την αλλάξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.