Οι παρελάσεις του καθεστώτος

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Αυτή ήταν μια διαφορετική 25η Μαρτίου. Δεν ήταν η συνήθης γιορτή ελευθερίας της Άνοιξης. Δεν ήταν μια συνάντηση των ηλικιών και των αγώνων ενός Έθνους.

Δεν ήταν μια μέρα για το Λαό και το Έθνος. Ήταν τελικά μια πρώτη γιορτή για το καθεστώς, που έχει αναλάβει τη διοίκηση στη χώρα μας.

Για το λόγο αυτό οι χώροι των παρελάσεων ήταν σιδερόφραχτοι, οι συλλήψεις προληπτικές, οι αποστάσεις για το κοινό τεράστιες. Η γιορτή δεν συνέβη. Η επέτειος δεν τιμήθηκε.

Οι απόγονοι των οπαδών του Μέτερνιχ και της «Ιεράς Συμμαχίας» του τότε, βρίσκονται στις εξέδρες των επισήμων του σήμερα.
Δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, ούτε πολιτικής τοποθέτησης. Είναι ένα διαχρονικό, υπαρξιακό ζήτημα για τους Έλληνες. Η έννοια της Ελευθερίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, ποτέ δεν υλοποιήθηκαν στον απόλυτο βαθμό. Πάντα υπήρχαν δάνεια, εξαρτήσεις, δεσμεύσεις από ξένες μεγάλες δυνάμεις και πιστωτές. Ούτε και η κατάσταση χρεοκοπίας δεν είναι άγνωστη. Αντίθετα είναι πολύ συνήθης εξέλιξη στη νεότερη ιστορία του Ελληνισμού.

Αυτό που είναι καινούργιο, καινοφανές είναι ότι το πολιτικό καθεστώς διακυβέρνησης της χώρας σήμερα είναι ξενόδουλο. Ευρωπαϊκό, σε μια Ένωση που στις συνεδριάσεις της, μοιάζει απελπιστικά σε κλίμα με το Συνέδριο της Βιέννης και τις άλλες Συνόδους Κορυφής του 1800- 1820, όταν η Επανάσταση των Ελλήνων και η περίπτωση ανεξάρτητου εθνικού κράτους αντιμετωπιζόταν , ως ανταρσία, ως εκτροπή από την τάξη και τη νομιμότητα.

Τότε στην Ελλάδα κυριάρχησαν οι επαναστάτες, οι εθνικοί, οι προοδευτικοί. Καμία Φιλική Εταιρεία, κανένας Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Υψηλάντης, Μπουμπουλίνα, Κανάρης δεν θα κυριαρχούσαν αν οι Έλληνες, αποδέχονταν τις θεωρίες του Μέτερνιχ και της Ιεράς Συμμαχίας στην Ευρώπη των μεγάλων Δυνάμεων του τότε. Αν οι Έλληνες πάνω και πέρα από όλα δεν ήθελαν εθνικό κράτος, εθνική ενότητα.

Η Ελλάδα πάντα είναι το deal της Ευρώπης στους Οθωμανούς και τους Τούρκους. Από την πρώτη Άλωση της Πόλης και την πρώτη Φραγκοκρατία. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Όσο χάνουμε το εθνικό κράτος τόσο παραδιδόμαστε στους Τούρκους. Δεν ήταν τυχαία η παρουσία του τουρκικού ναυτικού στις Ελληνικές ακόμη θάλασσες , τις προηγούμενες, φορτωμένες από συμβολισμούς, μέρες.

Η Ευρώπη κάθε μέρα που περνάει, μοιάζει όλο και περισσότερο με την Ιερά Συμμαχία των ανακτοβουλίων του τότε. Η Ευρώπη του σήμερα και όχι εκείνη του '60, του '70, του '80 και του '90 ακόμη , με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, που ενταχθήκαμε με τη συναίνεση μας.

Αλλά και η Ελλάδα του σήμερα, κάθε μέρα που περνάει μοιάζει όλο και περισσότερο με την Ελλάδα, του τότε, τις παραμονές της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης. Είναι μια κοινωνία που βράζει, που εξεγείρεται, που αναζητά διέξοδο. Η Επανάσταση του τότε , άρχισε επίσημα από την Αγ. Λαύρα στις 25 Μαρτίου, στην αρχή της Άνοιξης. Ουσιαστικά είχε αρχίσει από πριν, όταν κάποιοι άρχισαν να σκοτώνουν, να «κουμπουριάζουν» τους φοροεισπράκτορες του Σουλτάνου και των τοπαρχών του.

Εθνικό κράτος δεν είναι μια θεωρητική έννοια . Είναι πέραν των άλλων και μια πρακτική διαχείρισης. Είναι μια διαδικασία απόκτησης ιδιωτικών περιουσιών, φορολογίας υπέρ αλλά και στα όρια του δημοσίου συμφέροντος, μια ιεράρχιση αξιών ως προς την Διοίκηση, που προσδίδει στην αυτοτέλεια , μοναδική προτεραιότητα. Στο εθνικό κράτος για παράδειγμα ποτέ δεν θα ήταν αποδεκτό , ότι η εξυπηρέτηση των χρεών των δανειστών, επικρατεί των αναγκών επιβίωσης των Ελλήνων.

Το σημερινό καθεστώς εξουσίας όμως το απεδέχθη. Και μάλιστα εξελίξει την πραγματικότητα το εσωτερικό της Ελλάδας, στη βάση αυτή. Είναι ένα καθεστώς, που λατρεύει τον Μέτερνιχ, όσο και τον Ράιχενμπαχ σήμερα στη Διοίκηση. Εκτιμά τους Έλληνες , αλλά και τον εαυτό του πολύ χαμηλά. Εκπαιδεύουν μάλιστα και τους Έλληνες να σκέπτονται έτσι. Είμαστε αποτυχημένοι, ανίκανοι, πονηροί, τεμπέληδες, διεφθαρμένοι. Η εθνική μας επανάσταση και το εθνικό μας κράτος, ένα ιστορικό λάθος.

Η απόσταση του καθεστώτος αυτού από την κοινωνία συνεχώς μεγαλώνει.Τόσο όσο έδειξαν και οι παρελάσεις για την 25η Μαρτίου. Οι Έλληνες μέσα στους επόμενους μήνες θα πρέπει να αποφασίσουν , όπως και τότε.

Ή θα αποδεχθούν τη νέα αυτή «Ιερά Συμμαχία» της Ευρώπης, χάνοντας οριστικά όχι μόνον την αυτοδιοίκηση τους αλλά και τις περιουσίες τους ή θα ξεσηκωθούν αναζητώντας ένα νέο εθνικό κράτος. Αυτή τη φορά βιώσιμο, για να μην τους συμβεί και πάλι , ότι και τώρα...

Πηγή: newsbomb.gr