Χρήστου Δημήτρης
Αυτές τις ημέρες διαβάζω το βιβλίο του Τάκη Μπενά για τη ρήξη στο ενιαίο ΚΚΕ και τη γέννηση του ΚΚΕ εσωτερικού. Πρωταγωνιστής και μάρτυρας των γεγονότων, ιστορικό στέλεχος του κόμματος, έπειτα από 44 χρόνια (από τη μεγάλη διάσπαση του 1968) γράφει την ιστορία χωρίς δόλο και πάθος. Στη σελίδα 99 του βιβλίου (εκδόσεις Θεμέλιο) ένα κείμενο της επιτροπής διαφώτισης της ΚΟΑ το 1970, έτσι όπως αναδημοσιεύτηκε στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση, με υποχρέωσε να σταματήσω και να το διαβάσω τουλάχιστον πέντε φορές. Σας το παραθέτω.
Δεν λέω να μην είμαστε υπέρ της ενότητας της Αριστεράς. Απλά λέω να μην κοροϊδεύουμε τους πολίτες (και τους εαυτούς μας), αυτούς που μας ψηφίζουν και πολλούς περισσότερους που το επιθυμούν, αλλά εμείς τους εμποδίζουμε
«...Η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ νοοτροπία καθηλώνει το κίνημα σε μια στείρα άρνηση στον πολιτικό τομέα, στο όνομα δήθεν της επαναστατικής αδιαλλαξίας, απορρίπτει γενικά σαν 'οπορτουνιστική' την τακτική της προώθησης του κινήματος προς τους τελικούς σκοπούς, μέσω διαδοχικών βαθμίδων και σταθμών και με την άσκηση μιας θετικής πολιτικής στα πλαίσια μιας γενικότερης προσπάθειας, σταθερής απομόνωσης και εξουδετέρωσης των πιο επικίνδυνων κάθε φορά εξτρεμιστικών αντιδραστικών δυνάμεων. Με βάση αυτήν την αντίληψη, που εκφράζει στην πράξη την τυχοδιωκτική αρχή 'ή όλα ή τίποτε' η δογματική νοοτροπία ήταν και είναι βαθύτατα εχθρική προς την αρχή της ισοτιμίας στις συμμαχίες, πράγμα που οδήγησε στην άρνηση της ίδιας της αναγκαιότητας των πραγματικών συμμαχιών. Η δογματική νοοτροπία καταδικάζει, έτσι, το κίνημα στην παθητική αναμονή μιας 'ευκαιρίας' που θα κάνει δήθεν δυνατή την ποθητή έφοδο προς την εξουσία, ενώ το αφήνει στην πράξη ανέτοιμο, απροσάρμοστο και ανήμπορο να αντιδράσει αποτελεσματικά στις απότομες στροφές της κατάστασης.
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ την επανάσταση σαν πραξικόπημα, τις συμμαχίες σαν ελιγμό τακτικής για να ξεγελάσουμε, να ξεσκεπάσουμε και να απογυμνώσουμε προς όφελός μας τους ενδεχόμενους συμμάχους, το ίδιο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης το καταλαβαίνει σαν ομάδα συνωμοτών, χωρίς εσωτερική δημοκρατική ζωή, απαραίτητη για την ύπαρξη ορθής πολιτικής γραμμής και συνειδητής αγωνιστικής πειθαρχίας. Δεν πιστεύει στην αξία των δημοκρατικών ελευθεριών και των δημοκρατικών θεσμών, των ανθρωπιστικών αρχών και θεωρεί τις σχετικές διακηρύξεις σαν χρήσιμη μόνο φρασεολογία, σαν μέσο για να τραβηχτούν οι μάζες προς την Αριστερά. Στη θέση της αλήθειας στην πολιτική, ο δογματισμός τοποθετεί το ψέμα, στη θέση της επιστημονικής μελέτης τον αυτοσχεδιασμό και την προχειρότητα, μισεί την κριτική σκέψη και εκθειάζει την αμάθεια, διακηρύσσει την αρχή της εμπιστοσύνης προς τις μάζες -τους 'δημιουργούς της ιστορίας'-, ενώ στην πράξη τις περιφρονεί βαθύτατα, φοβάται τις πρωτοβουλίες και το κριτήριό τους και θεοποιεί τις κάθε φορά 'αλάθητες ηγεσίες', καλλιεργεί μια μόνιμη διάσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, στις διακηρύξεις και στην πράξη, διαπαιδαγωγεί το κίνημα στη μακιαβελική αρχή 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα'. Ο δογματισμός συνυφαίνεται έτσι οργανικά, με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, με μια βαθιά γραφειοκρατική παραμόρφωση του πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης.
ΕΙΝΑΙ αδύνατο να κατανοήσει και να εξηγήσει κανείς σωστά τις αποτυχίες και τις σοβαρές μέχρι σήμερα ήττες του κινήματος, μα επίσης και τη σημερινή κρίση και διάσπαση του κόμματος, αν δεν πάρει υπόψη τη βαρύτατη κληρονομιά που δημιούργησε η μακρόχρονη επικράτηση του δογματισμού στο ΚΚΕ. Αν δεν υπολογίσει την τεράστια καθυστέρηση που προκάλεσε στην ανάπτυξη της θεωρητικής και πολιτικής σκέψης στο ΚΚΕ, την αιμορραγία και τη φθορά στο στελεχικό του δυναμικό, τη μακρόχρονη διαστρέβλωση των κριτηρίων στην ανάδειξη της ηγεσίας του".
ΑΥΤΟ το κείμενο, που γράφτηκε το 1970, δεν θα μπορούσε να γραφτεί, ακριβώς το ίδιο, σήμερα και να περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση στο ΚΚΕ; Δεν είναι συγκλονιστικό, μετά από 42 χρόνια, να μην έχει γίνει ούτε ένα βήμα μπρος; Και τουλάχιστον τότε υπήρχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, η ανίκητη στα όπλα Σοβιετική Ένωση, η μάχη απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Σήμερα; Ο “σοσιαλισμός” κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, τα πανίσχυρα κομμουνιστικά κόμματα της ανατολικής Ευρώπης εξαϋλώθηκαν, οι εργάτες δεν υπερασπίστηκαν καμιά από τις περίφημες σοσιαλιστικές κατακτήσεις, η Κίνα (και το Βιετνάμ) μεταμορφώθηκε σε άγρια καπιταλιστική μηχανή και η Κούβα του Φιντέλ, που παραχώρησε την εξουσία στον αδερφό του (!), ψάχνει διεξόδους στη μεικτή οικονομία. Τι έμεινε; Το αδελφό Κόμμα Εργατών της βασιλευομένης Λ.Δ. της Κορέας, το οποίο συλλυπήθηκε η ηγεσία του ΚΚΕ για τον πρόσφατο θάνατο του ημίθεου Κιμ Ιλ Γιόνγκ!
ΔΕΝ ΛΕΩ να μην είμαστε υπέρ της ενότητας της Αριστεράς και της δημοκρατικής σοσιαλιστικής προοπτικής. Απλά λέω να μην κοροϊδεύουμε τους πολίτες (και τους εαυτούς μας), αυτούς που μας ψηφίζουν και πολλούς περισσότερους που το επιθυμούν, αλλά εμείς τους εμποδίζουμε. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ουδεμία σχέση έχει με τα εγκόσμια βάσανα.
ΥΓ.: Το σημερινό άρθρο το αφιερώνω στον νεαρό Αλέκο Χαλβατζή, ευχόμενος καλή δύναμη και αντοχή στις συκοφαντικές επιθέσεις που τον περιμένουν.
d.xristou@avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.