Νά 'μαστε λοιπόν τώρα μπροστά σε κάτι καταπληκτικό: η δήθεν γερμανική «αλληλεγγύη» προς την Ελλάδα εκφράζεται με τις πιέσεις προς τους ιδιώτες για χαμηλότερα επιτόκια στο PSI, την ώρα που τα επιτόκια που εξακολουθεί και απολαμβάνει η ίδια η Γερμανία, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, από το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα, είναι πολύ μεγαλύτερα, περίπου τοκογλυφικά! Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα, η Γερμανία όχι μόνον δεν βοηθά, αλλά, αντίθετα, με την ασφυκτική διασύνδεση που ασκεί ανάμεσα στο PSI και την καταστροφή των νέων όρων που επιβάλλει για τη νέα δανειοδότηση, το δυσκολεύει.
Ακόμα και ο Νταλάρα δεν ασχολείται με μισθούς και συντάξεις. Δεν εξαρτά από εκεί την ανταλλαγή. Κουβέντα δεν λέει. Η Γερμανία το κάνει και, βεβαίως, πολύ σκληρά, το κάνει και ο Τόμσεν. Πέραν του ότι είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος του «κακού» στον Τόμσεν είναι ερήμην της γερμανικής πλευράς, που απλώς τον βάζει μπροστά, θα πρέπει και να θυμηθεί ότι πριν από την προσφυγή στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, η Γερμανία ήταν πάλι που έθετε ως απαράβατο όρο την εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πακέτο. Εκείνη επέβαλε την εμπλοκή του. Ετσι μπήκε το ΔΝΤ στο «παιγνίδι». Αν είχε κρίση χρέους η Οκλαχόμα, δεν θα το έβαζε ποτέ η Ουάσιγκτον: και αυτό ακριβώς σημαίνει πολιτική ένωση, την οποία κατά τα λοιπά η κυρία Μέρκελ διαρκώς επικαλείται... Και, φυσικά, ούτε που να ακούσει το Βερολίνο για ενδεχόμενο συμμετοχής της ΕΚΤ ή και των ευρωπαϊκών χωρών στο PSI: δεν περιλαμβάνεται λένε κάτι τέτοιο στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Φυσικά. Πώς να περιλαμβάνεται; Εκείνοι την έφτιαξαν. Δεν πρόκειται περί συμφωνίας, αλλά περί δικής τους μονομερούς απόφασης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους και μόνον... Επίσης, ούτε που να ακούσει και για το ευρωομόλογο, το οποίο ζητούν άπαντες σήμερα.
Εν τω μεταξύ, μόνον τις τελευταίες 48 ώρες, ευθέως ή εμμέσως έχουν επιτεθεί στην κυρία Μέρκελ μεταξύ άλλων ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών, για πολλοστή φορά ο Ιταλός πρωθυπουργός, ειδικά στα ζητήματα των επιτοκίων, η Κριστίν Λαγκάρντ, εσχάτως, στο Νταβός, μέχρι και ο Τζορτζ Σόρος, που την κατηγόρησε – ποιος;… - για τη συνταγή θανάτου που το Βερολίνο επέβαλλε στις κρίσεις χρέους… Όμως εκείνη προχωρά ακάθεκτη. Δεν ακούει τίποτα και κανέναν. Παρά το γεγονός ότι και η ίδια, πριν από τρεις ημέρες παραδέχθηκε δημόσια, για πρώτη φορά, ότι η συνταγή της ήταν λανθασμένη. Αυτό, το πρόσεξαν πολλοί. Και απογοητεύθηκαν όταν την άκουσαν στο Νταβός: περίμεναν ότι, με βάση αυτή την παραδοχή, θα υπήρχε κάποια μεταστροφή. Αντίθετα, η ομιλία της στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ήταν όλη στραμμένη γύρω από την επιμονή της Γερμανίας να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Μα δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Οι προσδοκίες ήταν αφελείς. Γιατί; Για τον πολύ απλό λόγο, ότι ο δρόμος του Βερολίνου δεν είναι ο δρόμος της κοινής Ευρώπης, αλλά της γερμανικής Ευρώπης…
Το εντυπωσιακό είναι ότι, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να το αντιληφθούν, παρά το γεγονός ότι η Γερμανίδα καγκελάριος, σχεδόν το λέει πια καθαρά: ξεχάστε ότι θα μειωθεί η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας για να πλησιάσουν οι άλλοι, είπε στο Νταβός. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, ότι όποιοι δεν μπορούν να έχουν τέτοια ανταγωνιστικότητα, ή θα πρέπει να λιώσουν, ή θα πρέπει να αποβληθούν, πιθανότατα δε, και τα δύο μαζί…
Υπό το βάρος της τρομακτικής πίεσης, οι κυβερνήσεις των χωρών που υποφέρουν, φοβούνται και αρνούνται να δουν ένα βήμα παραπέρα: να δουν ότι όλη αυτή η διάλυση που επιβάλλει το Βερολίνο, την ώρα που λ.χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες τυπώνουν για τρίτη φορά χρήμα μέσα στα δύο τελευταία χρόνια, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Τα προγράμματα θανάτου, ακόμα κι αν εφαρμοστούν, ισοπεδώνοντας χώρες ολόκληρες που η ύφεση τις αποσυνθέτει όλο και ταχύτερα, δεν θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις οικονομιών ανταγωνιστικών σαν τη Γερμανική. Την ώρα που στην Ιταλία η Fiat κλείνει εργοστάσια, η Mercedes ανοίγει στην Κίνα… Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι «άλλο η Μέρκελ, άλλο το Βερολίνο»: αυτή είναι η καινούργια «καραμέλα» με την οποία επιχειρείται να κατανοηθεί / εξηγηθεί η γερμανική στάση τώρα που κάθε της πρόσχημα έχει πλέον καταρρεύσει. Φυσικά, είναι μια ανούσια, θλιβερή παρηγοριά…
Το Βερολίνο ερημοποιεί συνειδητά και συστηματικά την Ευρώπη. Αυτό κάνει και το κάνει επειδή η πλεονασματικότητά του το επιτρέπει. Το κάνει γιατί έτσι πιστεύει ότι θα κυριαρχήσει πλήρως, μετατρέποντας ολόκληρή την ευρωζώνη, ή πολύ μεγάλο τμήμα της, σε «ζωτικό χώρο» της γερμανικής παραγωγής. Είναι μια συνειδητή και απόλυτα ξεκάθαρη εθνική πολιτική, ενδεδυμένη τον μανδύα μιας δήθεν ευρωπαϊκής δημοσιονομικής εξυγίανσης. Κάθε μέρα που περνάει, η Γερμανία κερδίζει σε ισχύ, όσο οι άλλες χώρες βυθίζονται στο χάος. Γι' αυτό και δεν κάνει πίσω. Ξέρει πολύ καλά ότι η συνταγή της είναι λάθος και το παραδέχεται, αλλά είναι λάθος αν θέλεις να λύσεις την κρίση. Δεν είναι λάθος αν θέλεις να την εκμεταλλευθείς. Ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύουν εκεί στην πρωτεύουσα της παλιάς Πρωσίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.