Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αρκετά στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ σπεύδουν το τελευταίο διάστημα να πάρουν θεωρητικές «αποστάσεις» από την πολιτική της εξοντωτικής μνημονιακής λιτότητας, που επί δύο χρόνια επιβάλλουν βάναυσα και συνειδητά στην ελληνική κοινωνία.
Προφανώς αντιλαμβάνονται και εκείνοι ότι πλησιάζει η ώρα «μηδέν» της ριζικής ανασυγκρότησης του πολιτικού παιχνιδιού στη χώρα και σπεύδουν (πολύ καθυστερημένα είναι αλήθεια) να διεκδικήσουν ένα «διακριτό» ρόλο. Διακριτό όμως από ποιον και με ποιο σκοπό;
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική εδώ και 6 μήνες, παραδέχθηκε πρόσφατα ότι «το DNA του Μνημονίου οδηγεί σε αδιέξοδο». «Δυστυχώς, όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του αρχικού προγράμματος -του Μνημονίου- δεν επιβεβαιώθηκαν. Είμαι εξουθενωμένος, μένω εδώ από εθνικό καθήκον», δήλωνε με νόημα.
Επειδή αντιλαμβάνεται ωστόσο ότι η διαφοροποίηση στις σημερινές συνθήκες έχει όρια, μόλις χθες, αφού επανέλαβε την πίστη του στο ένα και μοναδικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας (αυτό που συμφωνήσαμε με την Ε.Ε.), συμπλήρωσε το τώρα είναι η ώρα να το διαπραγματευθούμε (πώς άραγε;).
Αλλά και ο έτερος δελφίνος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, Μιχ. Χρυσοχοΐδης, έφτασε στο σημείο να απαρνιέται τις πολιτικές λιτότητας του Μνημονίου και να προχωρά σε «δημόσιο αυτομαστίγωμα» για τη στήριξη που παρέσχε αφειδώς στον τέως πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, κυρίως στο θέμα του δημοψηφίσματος (παραδέχεται ότι κινήθηκε στα όρια του πολιτικού λάθος, όχι ότι το διέπραξε κιόλας).
Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι ο υπερφιλόδοξος πολιτικός δεν προσγειώθηκε ξαφνικά στον πλανήτη Ελλάδα, αλλά ήταν προβεβλημένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που συνδιαμόρφωνε και δικαιολογούσε όλο αυτό το διάστημα την κυβερνητική πολιτική, τότε μάλλον μας δουλεύει ψιλό γαζί.
Αλλά και ο Ραγκούσης, μέρος της ομάδας των 4, προσπάθησε να πάρει αποστάσεις από «αποτυχημένες πολιτικές του Μνημονίου», όπως π.χ. η εφεδρεία. Ο κ. Ραγκούσης όμως δεν το έκανε αμφισβητώντας τη λογική του Μνημονίου, αλλά υπερθεματίζοντάς την. Αν και αρμόδιος υπουργός, εμφανίστηκε περίπου να εξαπατήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο και να συμφώνησε, χωρίς να το θέλει, σε κάτι με το οποίο διαφωνούσε! Το απίστευτο του πράγματος είναι ότι έσπευσε να ταχθεί υπέρ των απ' ευθείας απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, ξεπερνώντας ακόμη και την τρόικα σε προκλητικότητα και έπαρση.
Στην ίδια με αυτόν κατεύθυνση κινείται άλλωστε όλη η ομάδα των «τεσσάρων» (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Μόσιαλος), η οποία επιχειρεί να αναδειχθεί σε προνομιακό συνομιλητή της τρόικας και εγγυητή της μνημονιακής αντίληψης για την αναδιάρθρωση (βλ. διάλυση) της χώρας. Είναι μια ομάδα πρόθυμη για όλα και για το λόγο αυτό, άκρως επικίνδυνη για τον τόπο. Πολλοί θεωρούν ότι μέσα από τέτοιου είδους πολιτικές παρεμβάσεις περνά ουσιαστικά η οριζόντια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, η πιθανή πολυδιάσπαση του ΠΑΣΟΚ και η δημιουργία ενός άφθαρτου κόμματος «Παπαδήμου». Η τεχνοκρατική αντίληψη διακυβέρνησης αποτελεί άλλωστε το νέο τρόπο άσκησης εξουσίας που αντικαθιστά το παλαιό, αποτυχημένο «κοινωνικό συμβόλαιο».
Την ίδια στιγμή, το πολιτικό σύστημα ξεπλένει τις ενοχές της γενικευμένης ατιμωρησίας του, δείχνοντας ως «εξιλαστήριο θύμα» τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Το δικό του «πόθεν έσχες» είναι το μοναδικό που κρίθηκε ανειλικρινές το 2010!
Αρκεί όμως αυτός ο φαρισαϊσμός της δήθεν αυτοκριτικής για να διασώσει από την κατάρρευση το παλαιό πολιτικό καθεστώς και τα στελέχη του; Πιστεύουν άραγε όλοι αυτοί οι παλαιοί πολιτευτές ότι με ένα υποκριτικό «mea culpa» μπορούν να διαγράψουν τις τεράστιες ευθύνες τους; Νομίζουν προφανώς ότι απευθύνονται σε πολίτες που δεν αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.