Πολύς λόγος γίνεται για το πότε θα γίνουν εκλογές. Ο Αντ. Σαμαράς ανυπομονεί να γίνουν το συντομότερο δυνατό, γιατί πιστεύει ότι θα τις κερδίσει και θα κυβερνήσει. Θεμιτή η φιλοδοξία του, αλλά τι θα κυβερνήσει, τι πρωθυπουργός θα είναι και με ποιες αρμοδιότητες;
Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και δεν αφορούν μόνο τον Αντ. Σαμαρά. Προκύπτουν από τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται πλέον οι αποφάσεις για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας και στην ευρωζώνη.
Η «εθνική κυριαρχία», όσον αφορά τον καθορισμό και την άσκηση της οικονομικής πολιτικής, ιδίως στη χώρα μας αλλά όπως φαίνεται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν υπάρχει. Οι πρωθυπουργοί πλέον είναι μαριονέτες των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης και των αγορών και αντικαθίστανται ανά πάσα στιγμή αν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Δεν αντικαθίστανται από το λαό αλλά από τους ισχυρούς. Είναι αναλώσιμα είδη. Η εν μια νυκτί αντικατάσταση στην Ελλάδα και στην Ιταλία των Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι από τους οικονομολόγους, και εκλεκτούς των τραπεζών και των αγορών, Παπαδήμο και Μόντι είναι το κορυφαίο παράδειγμα.
Το τέλος της πολιτικής είναι ήδη εδώ και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι οι εκλογές είναι μια διαδικασία που απλώς πρέπει να γίνει. Οποιος διάβασε τη λεγόμενη «πράσινη βίβλο» της Κομισιόν για το πλαίσιο της οικονομικής διακυβέρνησης στην ευρωζώνη, παύει πλέον να έχει ψευδαισθήσεις για την πολιτική. Τι προβλέπει:
- Αυστηρή οικονομική επιτήρηση από την Κομισιόν με μόνιμη παρουσία εκπροσώπων της στη χώρα που βρίσκεται σε κρίση και δέχεται οικονομική βοήθεια. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο εγχώριος υπουργός Οικονομικών απλώς θα βάζει την υπογραφή του σε όσα οι επιτηρητές επιβάλλουν και θα τα εκτελεί. Η εξουσία του πλέον θα είναι περιορισμένη. Θα είναι ένα εκτελεστικό όργανο.
- Η Κομισιόν θα έχει εκτενείς αρμοδιότητες στην κατάρτιση των προϋπολογισμών κάθε χώρας και θα έχει δικαίωμα να απορρίπτει τα σχέδια. Μια πρωτοφανής εξουσία που επί της ουσίας καταργεί τα εθνικά κοινοβούλια, καθώς αυτά είναι αρμόδια να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν τους προϋπολογισμούς. Ομως καταργεί και τις κυβερνήσεις, αφού η πιο σημαντική αρμοδιότητα μιας κυβέρνησης είναι η κατάρτιση του προϋπολογισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση της Ιρλανδίας προ δεκαημέρου ενημέρωσε πρώτα τη γερμανική Βουλή για τον προϋπολογισμό της χώρας και μετά το ιρλανδικό κοινοβούλιο. Πλήρης υποταγή. Επίσης και στην Ελλάδα, το σχέδιο προϋπολογισμού εγκρίθηκε πρώτα από την τρόικα και ύστερα πήγε για επικύρωση στο υπουργικό συμβούλιο.
- Εισάγεται ρήτρα στα εθνικά Συντάγματα για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, όπως ισχύει στη Γερμανία.
Κι όλα αυτά γίνονται για να καθησυχαστούν οι αγορές, που καθορίζουν πλέον τις οικονομικές τύχες της Ευρώπης.
Το τέλος της πολιτικής είναι εδώ και η άποψη ορισμένων φιλόδοξων αρχηγών ότι αυτοί θα αλλάξουν τον ρου των πραγμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μια μεγάλη κοροϊδία. Ο Αντ. Σαμαράς, πολύ πριν να γίνει πρωθυπουργός, γεύθηκε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Μπήκε στην κυβέρνηση και συναίνεσε τελικά στο «λάθος» που αρνιόταν στα λόγια για ενάμιση χρόνο. Θα ψηφίσει τον προϋπολογισμό, που θα καταψήφιζε αν ήταν εκτός κυβέρνησης. Εστειλε επιστολή στους δανειστές, υποσχόμενος ότι θα τηρήσει κατά γράμμα το πρόγραμμα στήριξης και την πολιτική που επιβάλλουν αυτοί, όταν θα γίνει πρωθυπουργός. Εχει ξεχάσει την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου προ πολλού. Προσαρμόζεται πολύ γρήγορα στις ανάγκες των Βρυξελλών για να γίνει ο επόμενος... μετακλητός νομάρχης, τον οποίο και αυτόν θα τον αντικαταστήσουν όταν χρειαστεί, εν μια νυκτί, με μια τεχνητή κρίση, πιθανόν με έναν άλλο τραπεζίτη. Κι αυτός και το ΠΑΣΟΚ πλέον, χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη, τους νοσταλγούς της χούντας και τα ακροδεξιά σταγονίδια, κάνουν ότι κυβερνάνε, με το λαό στο περιθώριο και την πολιτική στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.