Η ελληνική κρίση εξελίχθηκε μοιραία σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια, όμως όχι σαν φτερούγισμα πεταλούδας στην παγκοσμιοποίηση. Ούτε επειδή στη χώρα μας παίζεται παραδειγματικά το δράμα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομίας.
Η Ελλάδα σήμερα εμφανίζεται ως πειραματόζωο και παγκόσμιο σύμβολο, επειδή συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο οργανικά και όχι απλώς παραδειγματικά.
Το ελληνικό είναι πλέον πρόβλημα όλων, ακόμη και της Αμερικής, της Κίνας, της Ρωσίας, της Βραζιλίας, όπως και όλων των άλλων. Οι πάντες έχουν εκφραστεί και τοποθετηθεί ως προς τη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος, ακόμη και οι πιο μικροί, όπως οι Φινλανδία, Ολλανδία, Αυστρία, Εσθονία. Για το ελληνικό πρόβλημα, όλων η τοποθέτηση είναι γνωστή, πλην ενός: του Ελληνα πρωθυπουργού. Οι ομοιοπαθείς ευρωπαϊκές χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, σε ό,τι τις αφορά, θέτουν ως «κόκκινη γραμμή» το να μην περάσει η οικονομία σε ύφεση. Ο Ελληνας πρωθυπουργός ουδέποτε διανοήθηκε ότι θα μπορούσε να θέσει οιαδήποτε «κόκκινη γραμμή», με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα η χώρα μας θλιβερό αρνητικό υπόδειγμα προς αποφυγήν για το σύνολο των εταίρων, όπως και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών του κόσμου.
Οι πιστωτές και εταίροι μας δεν χρειάστηκε να απορρίψουν καμιά ελληνική πρόταση, διότι απλούστατα ουδεμία ελληνική πρόταση αρθρώθηκε καν σε οιοδήποτε στάδιο της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Την ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση για την Ελλάδα υλοποίησαν άλλοι, με τον Ελληνα πρωθυπουργό στην πειθήνια και άνευ όρων παθητική αναμονή.
Ωστόσο, αυτό που δεν ετόλμησε -ούτε καν διανοήθηκε- ο πρωθυπουργός, εκδηλώνει έμπρακτα ο ελληνικός λαός και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο, ιδίως από την πρόσφατη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Σε ολόκληρη τη χώρα, ο λαός δεν περιορίστηκε στην αποδοκιμασία των κυβερνητικών εκπροσώπων, αλλά, μετά την αποχώρησή τους, τίμησε την ιστορική επέτειο με σεβασμό προς τους πεσόντες, με την επιβεβλημένη τελετουργία και συναίσθημα ιστορικής ευθύνης. Το μέγεθος και η σοβαρότητα της λαϊκής συμμετοχής ανέδειξαν αφ' ενός δραματικό κενό εξουσίας, αφ' ετέρου επιβλητική είσοδο των κοινωνικών δυνάμεων στην πολιτική σκηνή.
Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε ότι η σχεδιαζόμενη κοινωνική κατεδάφιση, η αιώνια και ανεπίστρεπτη κοινωνική πτώχευση δεν απομειώνουν το δημόσιο χρέος, αλλά το επαυξάνουν, από τη στιγμή που αποκαλύπτεται ότι τα μεγάλα «λαμόγια» της προηγούμενης περιόδου είναι σήμερα οι περισσότερο διαπρύσιοι κήρυκες της πολιτικής των θυσιών για το λαό, επόμενο είναι ότι το κυβερνητικό εγχείρημα περιέρχεται σε βαθιά κοινωνική απονομιμοποίηση και στρέφεται πλέον εναντίον όσων το είχαν επινοήσει.
Με το πρωθυπουργικό σύστημα να έχει καταλήξει σε φιάσκο και το σύστημα εξουσίας σε πανικό, ο κύριος υπεύθυνος γι' αυτό δεν διανοείται τη δική του ευθύνη, αλλά ενοχοποιεί για την αποτυχία του όλους τους άλλους -πολιτικά κόμματα, τραπεζίτες, χρηματιστές, κερδοσκόπους, συγκροτήματα Τύπου και ΜΜΕ-, με την ελπίδα ότι έτσι θα αναβαπτισθεί στη λαϊκή συνείδηση. Ομως είναι δυστυχώς πολύ αργά για παρόμοια προσδοκία. Ιδίως όταν ο ίδιος στιγματίστηκε ανεξίτηλα με τα απίστευτα και επαναληπτικά νομοθετικά μπαράζ της τελευταίας διετίας κατά λαϊκών κατακτήσεων, που σηματοδοτούσαν την ελάχιστη κοινωνική πρόοδο και σταθεροποίηση της χώρας μας σε μια ιστορικά περιορισμένη χρονική περίοδο. Και ακόμη περισσότερο, όταν ο ίδιος έχει ανεπανόρθωτα αποβεί πολιτικός και ιδεολογικός απολογητής της κοινωνικής αποδιάρθρωσης και κατεδάφισης, υπό το αξιοθρήνητο πρόσχημα ότι δήθεν έτσι οικοδομεί τη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα της ανταγωνιστικότητας και σε κάποιο βαθμό την κοινωνία του σοσιαλισμού!
Με την ιδέα δημοψηφίσματος, ο ίδιος επιχείρησε να θολώσει ακόμη μία φορά τα νερά. Αντί να αποδεχθεί τις συνέπειες της κοινωνικής κατακραυγής που ο ίδιος έχει πυροδοτήσει, φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να συγκαλύψει την προσωπική του αποδοκιμασία, εάν την παρουσίαζε ως απόρριψη όχι μόνον της δανειακής σύμβασης, αλλά επίσης της Ευρώπης και του ευρώ. Οτι έτσι θα απομόνωνε κάποιους ακραίους και θα διασωζόταν ο ίδιος ως ακόμη ένας «μονόδρομος» για την εξασφάλιση ευρωπαϊκής λύσης.
Δεν διανοήθηκε το πιθανότερο: ακόμη και όσοι παραμένουν στην ευρωπαϊκή λύση του ελληνικού δράματος δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του ούτε στο περιβάλλον του, αλλά δυσπιστία, ανησυχία και απόγνωση. Σε ερωτήματα αδέξια, παραπλανητικά, πονηρά, οι απαντήσεις δεν διασώζουν τον εμπνευστή τους και «μονόδρομος» αποβαίνει πλέον ο καταποντισμός του. Η ετυμηγορία του δημοψηφίσματος έγινε για τον εμπνευστή του χειρότερη από την απλή εκλογική ήττα που επιδιώκει να αποφύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.