Και πάνω στην αιχμή της κρίσης, με τη θηλιά στο λαιμό της χώρας, η υπερήφανα και αγωνιστικά απούσα κοινοβουλευτική Αριστερά!
Οταν κάποτε γραφτεί η Ιστορία της Μεταπολίτευσης περιόδου 1974-2011, εκείνο που σίγουρα θα καταγραφεί θα είναι ότι, με εξαίρεση την, αμφιλεγόμενη, «συγκυβέρνηση» τού '89-'90, από όσα συνέβησαν αυτά τα 37 χρόνια, θετικά είτε αρνητικά αλλά που πάντως επηρέασαν τη ροή των γεγονότων και καθόρισαν την πολιτική φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας, η Αριστερά απουσίασε· υπερήφανα μεν και αγωνιστικά, αλλά απουσίασε.
Εκανε διαδηλώσεις, οργάνωσε απεργίες και καταλήψεις, κατήγγειλε, διαμαρτυρήθηκε, προκάλεσε κοινωνικές αναστατώσεις, κάποιες κινητοποιήσεις της ζημίωσαν οικονομικά τον δημόσιο τομέα, έκανε όλα αυτά... Αλλά σε προσκλήσεις θεσμών και προκλήσεις καιρών να συμμετάσχει, με ιδέες, προτάσεις και αριστερό λόγο, σε ευρύτερες σχεδιάσεις θωράκισης της χώρας έναντι επερχομένων κινδύνων ή διαμόρφωσης προϋποθέσεων εξόδου από κρίσεις, κράτησε εύσχημες αποστάσεις και απουσίασε εκκωφαντικά.
Αυτό σημαίνει ότι περιποιήθηκε με τα δέοντα ...κοσμητικά επίθετα τον δικομματισμό των «δύο μονομάχων» και τους «νεροκουβαλητές» τους άλλων κομμάτων, ταμπουρώθηκε πίσω από την «πλουτοκρατία», βασικό πυλώνα κοινωνικά άδικου συστήματος, που αν δεν ανατραπεί, όποια αλλαγή επέλθει θα είναι «κουτσουρεμένη» και «σαθρή», προέβαλλε στο παρόν το, μελλοντικό, «λαϊκό κίνημα», μόνη δύναμη που, οργανωμένη, μπορεί να ανατρέψει «πλουτοκρατία» και σύστημα ανοίγοντας δρόμο στην «πραγματική» αλλαγή.
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα, οι «δύο μονομάχοι», στην «αρένα» της «ντόπιας» και «διεθνούς πλουτοκρατίας», γκρέμιζαν, έχτιζαν, νομοθετούσαν και διαμόρφωναν τη σύγχρονη Ελλάδα κατά τα γούστα και τις πλειοψηφίες τους. Με την κοινοβουλευτική Αριστερά να «προσεύχεται» για την έλευση της «βασιλείας» του λαού στο «παρεκκλήσι» της, πλάι στη «μητρόπολη» όπου γίνονταν οι μεγάλες εθνικές «λειτουργίες» και μοιράζονταν στα πανέρια τεμαχισμένα «αντίδωρα» από το σώμα της Ελλάδας! Ετσι ήταν εκείνα τα χρόνια τα πράγματα... θα γράψει μια μέρα η Ιστορία. Και η τότε Αριστερά -αν υπάρχει ακόμα- ίσως δακρύσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.