Η Ευρωζώνη βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Ακόμη κι ο Όλι Ρεν μίλησε για "συστημική κρίση". Η Μέρκελ με την πολιτική της, που εκφράζει μερίδες του γερμανικού κεφαλαίου, επιχειρεί να ρίξει τις επιπτώσεις της κρίσης στις πλάτες των ευρωπαϊκών λαών, αρχής γενομένης από τους ασθενέστερους του Νότου. Να μετατρέψει τις ευρωπαϊκές χώρες σε φυλακές λιτότητας, με "χωροφύλακες" στις Βρυξέλλες που θα ελέγχουν τους προϋπολογισμούς, την Ευρωζώνη σε γερμανική ζώνη επιρροής.
Η πολιτική αυτή αποδιοργανώνει και τον γαλλο-γερμανικό άξονα, που υπήρξε το πολιτικό θεμέλιο της σοσιαλφιλελεύθερης Συνθήκης του Μάαστριχτ. Καθώς η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με δεύτερο κύμα ύφεσης, μόλις μέσα σε τέσσερα χρόνια, η αποδιάρθρωση και τελικά η διάλυση της Ευρωζώνης θα αποτελέσει δραστική παράμετρο επιδείνωσης της παγκόσμιας κατάστασης.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι εφιαλτική για τη γηραιά ήπειρο, καθώς η ενδεχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης, από επιλογή ή, το πιθανότερο, από "ατύχημα", δεν θα είναι αποτέλεσμα λαϊκών αγώνων, δεν θα οδηγήσει σε δικαιότερες κοινωνίες. Αντιθέτως, απελευθερώνει τους δαίμονες των εθνικισμών - οικονομικών, αλλά όχι μόνον... Και εγκλωβίζει τους λαούς σε νέες σφαίρες επιρροής, την αστάθεια και τελικώς σε ένα μέλλον που θυμίζει το ζοφερό παρελθόν της γηραιάς ηπείρου.
Εκφράζεται η αισιοδοξία ότι όσα ζούμε αποτελούν το προοίμιο ενός δύσκολου, αλλά αναπόφευκτου συμβιβασμού. Το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας είναι στενά δεμένο με την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Το μοντέλο του Μάαστριχτ καταρρέει μπροστά στις νέες πραγματικότητες και τις εσωτερικές του αδυναμίες. Η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με κοινή ευρωπαϊκή κίνηση, όπως το ευρωομόλογο. Αλλά τέτοιες κινήσεις, που όμως όσο καθυστερούν γίνονται λιγότερο αποτελεσματικές, ανατρέπουν τα όσια και τα ιερά της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Ευρωομόλογο σημαίνει κατ' ουσίαν νέο χρήμα. Σημαίνει αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής λιτότητας. Σημαίνει το πρώτο βήμα για τον πολιτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή την επιστροφή των πρωτείων από τις αγορές στην πολιτική εξουσία. Γενικότερα, μπορεί να σημάνει την αρχή μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, με καθοριστική τη συμμετοχή των λαών, για μια ευρωπαϊκή ενοποίηση που θα κυριαρχούν οι αξίες της αλληλεγγύης των λαών, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό είναι το ιστορικό στοίχημα της αριστεράς.
Αυτό που φαίνεται μακρινό, μπορεί να αποδειχθεί πολύ επείγον. Και προκαλεί ανησυχία η επιμονή της κυβέρνησης Παπαδήμου να υιοθετεί την ατζέντα της Μέρκελ, όταν ακόμη και το περιβόητο PSI είναι στον αέρα, μετά μάλιστα τη μαζική φυγή κεφαλαίων από την Ευρώπη και την αποδυνάμωση του ενδιαφέροντος των ιδιωτών να συμμετάσχουν στο "κούρεμα".
Όταν η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει το δίλημμα "αλλαγή ή βούλιαγμα", ο στόχος να εφαρμόσει η Ελλάδα "από μόνη της" την πολιτική που διαλύει την Ευρωζώνη, ώστε να προλάβει το τρένο του "σκληρού πυρήνα", είναι τουλάχιστον αναχρονιστική και επικίνδυνη.
Χρειάζονται νέες συμμαχίες, αρχής γενομένης από τις χώρες της ευρωπεριφέρειας, πολιτικές και κοινωνικές, προκειμένου η Ε.Ε. να αντιμετωπίσει την κρίση της, ιδιαίτερα μέσα στο πλαίσιο της αρχόμενης παγκόσμιας ύφεσης. Χρειάζεται η Ε.Ε. να σχεδιάσει με εξωστρέφεια, αλλά όχι ιμπεριαλιστικά, τη νέα διεθνή θέση της. Ο Σρέντερ πρότεινε συνεργασία με τη Ρωσία και την Τουρκία. Στην Αθήνα δεν ακούμε τίποτε απ' αυτά. Παρ' ότι έχουμε τρικομματική κυβέρνηση με κοσμοπολίτη πρωθυπουργό, τελικά βυθιζόμαστε σε μέρες επαρχιωτισμού και ικανοποιούμαστε κατά... δόσεις!
Τι θα υποστηρίξει η κυβέρνηση αύριο στο Eurogroup και την άλλη εβδομάδα στη Σύνοδο Κορυφής;
Η Ε.Ε. και το ευρώ είναι στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων. Για την επίτευξή της οι λαοί έχουν καταβάλει το τίμημα προσδοκώντας σε κοινωνική ανταπόδοση. Μπορεί όμως να διαλυθεί από κάποιο "ατύχημα". Είμαστε κοντά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.