"Nέα "γκεμπελίστικη" προπαγάνδα: Το μεγάλο «κούρεμα» απελευθερώνει την Ελλάδα από τα δεσμά του χρέους

Zέζα Ζήκου

O φόβος ενός έθνους μήπως χρεοκοπήσει...

μολονότι βρίσκεται εντός της ΕΕ, αποδείχτηκε δικαιολογημένος. Ναι, όσον αφορά στην Ελλάδα... Στη Φρανκφούρτη θεωρείται δεδομένο ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Το μεγάλο «κούρεμα» των «τοξικών» ελληνικών ομολόγων ισοδυναμεί με επίσημη πτώχευση. Ουδείς αμφισβητεί πλέον τις προθέσεις τους, ούτε καν τα φαντάσματα της ελληνικής Ιστορίας.     Το ερώτημα είναι τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτή τη χαριστική βολή στην επιβίωση της χώρας. Τι μπορεί να κάνει η εκλεγμένη κυβέρνηση ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους για να αλλάξει τη μοίρα που της υπαγορεύουν; Θα αφήσει τις επικοινωνιακές ασκήσεις και τις ομηρικές αλληγορίες για να παλέψει με τη Λερναία Ύδρα; Θα αποδεχτεί ο λαός την «γκεμπελική» προπαγάνδα, πως το μεγάλο «κούρεμα» από τους εταίρους μας απελευθερώνει την Ελλάδα από τα δεσμά του χρέους;!  Στην Αργεντινή λένε ότι «υπάρχουν δύο τύποι τρελών: οι τρελοί που δανείζουν και οι θεότρελοι που τους ξεπληρώνουν». Και αυτοί οι θεότρελοι δεν θα πρέπει να είμαστε εμείς. Δεν μας απομένει, λοιπόν, άλλο από το να κηρύξουμε στάση πληρωμών στο εξωτερικό χρέος μας. Να υποστούν κι αυτοί τις συνέπειες... από την κατάρρευση της Ελλάδας.  Το σύνθημα «την κρίση να πληρώσουν οι τραπεζίτες» βρίσκει μεγάλη απήχηση στους οικονομικούς «σοφούς» της Γερμανίας και στον υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους που φτάνει έως και το 50%, που το παρουσιάζουν ως επιχείρηση βοήθειας για την Ελλάδα, αλλά θα έχει ολέθριες συνέπειες μόνο για εμάς. Επειδή θα την πληρώσουν οι δικές μας τράπεζες, τα δικά μας ασφαλιστικά ταμεία, η δική μας οικονομία, τα δικά μας νοικοκυριά και οι δικές μας επιχειρήσεις. Επειδή εξαιρούνται από το «κούρεμα» τα δάνεια της τρόικας, τα ελληνικά ομόλογα που είναι στην κατοχή της ΕΚΤ και, φυσικά, όλοι οι ιδιώτες ξένοι επενδυτές που δεν θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα της ΕΕ.   Οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες έχουν τα περιθώρια να καταγράψουν απώλειες, καθώς στηρίζονται σε μεγάλες οικονομίες. Με αδιευκρίνιστο το ερώτημα πώς και από πού θα ανακεφαλαιοποιηθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες –πόσους πόρους θα χρειαστούν ειδικότερα οι δικές μας, πόσους τα ασφαλιστικά μας ταμεία και, αν δοθούν, τι θα περισσέψει για τις άλλες ανάγκες της οικονομίας–, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει συγκατατεθεί σε μια πολύ μεγάλη μείωση της ονομαστικής αξίας, κατ’ ανάγκην όχι πια εθελοντική, των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Η συμφωνία της 21ης Ιουλίου είναι η μοναδική «ελεγχόμενη χρεοκοπία», αφού ο εθελοντικός χαρακτήρας «επιτρέπει» τις απώλειες χωρίς να ενεργοποιεί τα ασφάλιστρα κινδύνου και χωρίς τα ελληνικά ομόλογα να καθίστανται ακατάλληλα ως ενέχυρα που καταθέτουν οι τράπεζες στην ΕΚΤ για την ανακύκλωση της ρευστότητας. Μεγαλύτερη περικοπή του δημόσιου χρέους ακυρώνει τον εθελοντικό χαρακτήρα, ισοδυναμεί με μη ελεγχόμενη χρεοκοπία και καταδικάζει σε χρεοκοπία και το τραπεζικό σύστηµα.    Η φράου Μέρκελ φαίνεται πως, υπό την πίεση όλου του κόσμου για να δράσει, αποφάσισε να αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και όχι να κοινοτικοποιήσει τα εθνικά χρέη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Ας πάρουμε την Ιταλία για παράδειγμα, λένε οι Γερμανοί. Με το που παρενέβη η ΕΚΤ στην αγορά ομολόγων για να μειώσει το κόστος δανεισμού της χώρας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αναδιπλώθηκε από το πρόγραμμα λιτότητας που είχε εξαγγείλει, υπό την πίεση του κυβερνητικού του συνασπισμού. Επομένως, μόνο ο φόβος της τιμωρίας μπορεί να συνετίσει τους αμαρτωλούς. Καμιά φορά, πρέπει να την ταΐζουμε κιόλας, απαιτώντας, για παράδειγμα, από τους ιδιώτες δανειστές να αποδεχτούν απώλειες επί των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν.  Για τους Γερμανούς, λοιπόν, η λύση στην οικονομική κρίση δεν είναι να μοιράζεις συγχωροχάρτια στους αμαρτωλούς, αλλά η μετάνοια, η πίστη στο δόγμα της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και οι καλές πράξεις: η αποπληρωμή των χρεών, η ισορροπία στα δημόσια οικονομικά, η καταπολέμηση της επιθυμίας για υψηλότερους μισθούς, ο περιορισμός της απληστίας των δανειστών. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί η Ευρώπη να αποφύγει την καταδίκη. Υπάρχει, όμως, ένα ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα σε αυτή την οπτική. Ο πανικός αποδεικνύεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αφού η απώλεια της εμπιστοσύνης στα κρατικά ομόλογα αποδυναμώνει τις τράπεζες και οι αποδυναμωμένες τράπεζες αποδυναμώνουν, με τη σειρά τους, τα κράτη. Για να παρακαμφθούν οι μεγάλες αντιστάσεις των Γερμανών «οικονομικών σοφών», όπως μου λένε οι Γερμανοί της οικογένειας, χρειάζεται ένα «υπαρξιακό σοκ». Όπως ακριβώς το σοκ από την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 επέτρεψε στο Κογκρέσο να εγκρίνει τη διάσωση της Wall Street από το κράτος, έτσι ακριβώς μια ελληνική χρεοκοπία μπορεί να «αξιοποιηθεί» για να διασωθεί η Ευρωζώνη.  Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"