Την ώρα που η τρόικα ζητούσε την κατάργηση του βασικού μισθού, δηλαδή και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που προβλέπει το... μυθώδες ποσό των 751 ευρώ μηνιαίως, οι πολιτικοί της προϊστάμενοι στο Eurogroup σχεδίαζαν με τη γοτθική τους αυστηρότητα τις επόμενες φάσεις του «ελληνικού πειράματος».
ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ στον Νοέμβριο την εκταμίευση της 6ης δόσης, της ίδιας δόσης που η κυβέρνηση είχε σίγουρη για τον Οκτώβριο, και στο όνομα της οποίας εδώ και εβδομάδες «πολυβολούν» με χαράτσια τους ιθαγενείς, στέλνουν και την κυβέρνηση ένα βήμα κοντύτερα στην πτώχευση.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ τού «ναι σε όλα» στους έξω, τους δανειστές και τους επικυρίαρχους, και του «όχι σε όλα» στους μέσα, στους απλούς ανθρώπους, που οι κυβερνώντες θεωρούν αριθμούς σε κατάστιχα που στέλνουν στην τρόικα, αποκαλύπτεται, αφτιασίδωτη, σε όλες της τις διαστάσεις.
ΕΝΑΣ εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια -ή τουλάχιστον ένας, όπως το μακιγιάρισε ο πρωθυπουργός- θα δουλεύει διπλά και τρίδιπλα σε ώρες, θα παίρνει τα μισά απ' όσα έπαιρνε, θα δίνει το ένα τρίτο από αυτά σε φόρους και χαράτσια και θα βλέπει το χρέος της χώρας μέρα τη μέρα να γίνεται μεγαλύτερο και επαχθέστερο.
ΚΑΙ οι δανειστές, εκπρόσωποι ενός συστήματος που αγνοεί τις λέξεις αλληλεγγύη και πρόνοια και κερδοσκοπεί από την εξαθλίωση και την υποταγή, θα ρυθμίζουν τις υποθέσεις μιας χώρας που κάποτε ήταν κράτος, θα φυτεύουν γερμανικά φωτοβολταϊκά, θα στήνουν αμερικανικά γεωτρύπανα και θα περνούν τις διακοπές τους all inclusive στα θέρετρά της.
ΣΤΗ δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Εκτός εάν μια κυβέρνηση, που έχει χάσει προ πολλού κάθε ουσιαστική νομιμοποίηση, αρνείται κάθε πρόταση δημοκρατικής διεξόδου, όπως θα ήταν ένα δημοψήφισμα για το Μνημόνιο ή όπως είναι οι εκλογές, ώστε να μην υπάρξει καμιά πιθανότητα επαναδιαπραγμάτευσης όσων ζητεί η τρόικα, πριν δοθούν, τελεσίδικα, εμπράγματες εγγυήσεις για τα πάντα.
ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ βέβαια κουκιά τρώνε και κουκιά μαρτυράνε. Ουδείς πλέον τους πιστεύει και οι πάντες γνωρίζουν ότι βλάπτουν σοβαρά τη χώρα και τους ανθρώπους της. Το ζήτημα πλέον για τη χώρα και τη δημοκρατία είναι η ουσιαστική αδράνεια της αντιπολίτευσης, που αυτοπεριορίζεται σε ρόλο σχολιαστή των κυβερνητικών αποφάσεων.
ΓΙΑ μεν τη Ν.Δ. και τη νεφελώδη πρότασή της για επαναδιαπραγμάτευση, που δεν θα θίγει την ουσία των Μνημονίων, τα πράγματα έχουν την εξήγησή τους. Παρακολουθεί την κυβέρνηση να σαπίζει και περιμένει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
ΓΙΑ την Αριστερά όμως, που δεν μπορεί να επενδύει σε στρατηγικές (;) «ώριμων φρούτων», το πρόβλημα είναι κρίσιμο. Γιατί ο καιρός της απλής κριτικής έχει προ πολλού παρέλθει. Τώρα είναι η ώρα της πολιτικής. Και η αδυναμία της να συνεργαστεί στοιχειωδώς για την ενοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων αποκαλύπτει μεγάλο πολιτικό έλλειμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.