Ανέκαθεν η εξουσία αντλούσε μεγάλο μέρος της ισχύος της μέσα από την προνομιακή χρήση της γλώσσας. Ο τρόπος επικοινωνίας αποτελεί σημαντική πτυχή της ηγεμονίας που ασκεί το πολιτικοοικονομικό σύστημα στο κοινωνικό σώμα.
Σε εποχές κρίσης και πλήρους ανατροπής η αξιοποίηση της γλώσσας γίνεται πιο σπουδαία ακόμη και από την ωμή βία. Πρέπει να πείσει για την αναγκαιότητα και την τεχνοκρατική ουδετερότητα των κυρίαρχων πολιτικών.
Η χρήση της γλώσσας γίνεται τότε ολοκληρωτική, ισοπεδωτική, αδυσώπητη. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλοτε ακούγονται ειρωνικά, άλλοτε ως ευφημιστικές συνωνυμίες, ενίοτε και ως «προφητεία».
Το παιχνίδι με τις λέξεις πήρε διαστάσεις όταν η τραγική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας επέβαλε να διασκεδαστούν οι πρωθυπουργικές προεκλογικές υποσχέσεις ότι «λεφτά υπάρχουν». Για να διαχύσει τις ευθύνες του, το καθεστώς (Πάγκαλος) εφηύρε το προκλητικό «όλοι μαζί τα φάγαμε», ενώ την ίδια στιγμή τα μέτρα του Μνημονίου χαρακτηρίζονταν «κοινωνικά άδικα, αλλά αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας».
Οσο βάθαιναν τα οικονομικά αδιέξοδα, τα άδικα μέτρα μετουσιώνονταν σταδιακά σε δίκαια και απαραίτητα. Πρωθυπουργός και υπουργοί έγιναν «Ηρακλείς» του Μνημονίου, άρχισαν να το παρουσιάζουν ως «ευλογία», ακόμη και ως «προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα».
Στο πλαίσιο της γλωσσικής χειραγώγησης, η πτώχευση των πολιτών αποκαλείται «εσωτερική υποτίμηση», οι δραστικές μειώσεις των συντάξεων, οι περικοπές στην υγεία, την πρόνοια και την παιδεία, η εξουθένωση της κοινωνίας από τους συνεχείς βαρείς κεφαλικούς φόρους στα ίδια υποζύγια (μισθωτούς-συνταξιούχους), όλα εντάσσονται στο σχέδιο «σοσιαλιστικής αναγέννησης του έθνους», όπως ανέφερε χθες ο κ. Παπανδρέου μιλώντας στους Γερμανούς βιομηχάνους.
Πριν από λίγες ημέρες, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλος, όταν κατάλαβε ότι δεν πείθει για το πόσο κοινωνικά δίκαιο είναι το νέο χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ, το αποκάλεσε κάτι σαν «ασφάλιστρο κινδύνου». Ανέλαβε όμως έτσι το ρίσκο να θεωρηθεί ο ίδιος και η κυβέρνησή του «μαφία», που απαιτεί λύτρα «σωτηρίας» από τους αποδεκατισμένους πολίτες!
Το χαράτσι θα ήταν πράγματι κοινωνικά δίκαιο και θα έπιανε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, εάν εστιαζόταν αποκλειστικά στα μεγάλης αξίας ακίνητα, μέσω των οποίων γίνεται το ξέπλυμα, και όχι στη μικροϊδιοκτησία των πολλών.
Και το παιχνίδι με τις λέξεις συνεχίζεται. Η «απώλεια μέρους εθνικής κυριαρχίας», την οποία επικαλέστηκε πέρσι ο κ. Παπανδρέου, μεταφράστηκε σε «μειωμένη δημοσιονομική κυριαρχία» τώρα από τον κ. Βενιζέλο, η συνεχής λιτότητα για τους πολλούς αποτυπώνεται με τον τεχνικό όρο «δημοσιονομική προσαρμογή», ενώ η αόριστη έννοια του «ασύμμετρου πολέμου» χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τη μονιμότητα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης».
Η κοινωνική εξαθλίωση, που προκαλούν τα μέτρα του Μνημονίου, αποδίδεται όχι στην αποτυχία των σχεδιαστών τους, αλλά στην ανικανότητα της κυβέρνησης να τα εφαρμόσει γρήγορα και αποτελεσματικά. Η διάλυση της οικονομίας και της παραγωγής αποκαλούνται «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές», οι καταργήσεις σχολείων και δημόσιων υπηρεσιών «συγχωνεύσεις», οι απολύσεις υπαλλήλων εφεδρεία, οι άγριες περικοπές αποδοχών ενιαίο μισθολόγιο και κατάργηση φοροαπαλλαγών, η περιστολή του δημόσιου τομέα και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις «οικονομικός εξορθολογισμός», η απόλυτη, μονομερής λιτότητα «δημοσιονομική προσαρμογή».
Με τον ίδιο τρόπο, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων αποτελεί προκάλυμμα για την ισοπεδωτική κατάργηση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων, η υπονόμευση της εργατικής νομοθεσίας θεωρείται συνώνυμο της «ανταγωνιστικότητας», η κοινωνική αλληλεγγύη χαρακτηρίζεται πολυτέλεια και η αξιοκρατία γίνεται όρος όχι προσλήψεων, αλλά απολύσεων από το Δημόσιο.
Η καταστροφή που κάποιοι δήθεν προσπαθούν να αποφύγουν έρχεται καταπάνω μας, αν δεν μας έχει ήδη πλακώσει. Στο νέο εφιαλτικό τοπίο της νέας Ελλάδας που σχεδιάζουν οι δανειστές μας, οι ασθενέστεροι της κοινωνίας απειλούνται πλέον ανοικτά με εξαφάνιση -«αναδιάταξη του παραγωγικού δυναμικού», στη γλώσσα των τεχνοκρατών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.