Άγρυπνοι (Αμερικανοί) στην Αθήνα

του Γιάννη Τριάντη Η εμπλοκή στις συζητήσεις με την «τρόικα» και η περιστροφή της χώρας γύρω από τον μουτρωμένο και καταθλιπτικό εαυτό της δεν επέτρεψαν να φωταγωγηθούν όσο έπρεπε τα «αμερικανικά» της εβδομάδας.

Προπάντων όμως η αμηχανία των ΜΜΕ συνέβαλε στην υποβάθμισή τους. Αλλιώς, οι αποκαλύψεις για εμπλοκή της αμερικανικής πρεσβείας στην παρακολούθηση συνομιλιών του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Κ. Καραμανλή, καθώς και οι συντονισμένες προσπάθειες των Αμερικανών να αναχαιτίσουν, μέσω πρόθυμων ΜΜΕ, τον εν Ελλάδι αντιαμερικανισμό, θα είχαν καλύτερη τύχη. Για πρώτη φορά παραδίδονται στην ελληνική κοινή γνώμη τόσο καθαρά, χωρίς καμία διάψευση ή ερμηνευτική επιφύλαξη, δύο επιχειρήσεις ωμής εμπλοκής των ΗΠΑ στα πράγματα της χώρας. Μιλώντας για την πρώτη επιχείρηση, το πόρισμα του Εισαγγελέα Εφετών εμπεριέχει αδιάσειστα στοιχεία για υποκλοπές από την αμερικανική πρεσβεία. Υποκλοπές συνομιλιών του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και υπουργών, του διοικητού της ΚΥΠ, του Αρχηγού της Αστυνομίας και δεκάδων πολιτών. Η αποκάλυψη αυτή δεν ξαφνιάζει. Όλοι το ξέρουμε ότι αγρυπνούν οι Αμερικανοί και θέλουν να ελέγχουν τα πάντα στο τιμάριο Ελλάς. Όμως όταν η διάχυτη υποψία μετατρέπεται σε αναντίρρητο γεγονός, τότε αποκτά άλλες διαστάσεις. Πρώτον, βάζει στην μπάντα εκείνους που σπεύδουν έκπαλαι να αποδώσουν σε θεωρίες συνωμοσίας ακόμη και τις βάσιμες υποψίες. Αυτό έχει ως συνέπεια να απομυθοποιείται ο λόγος και η δημόσια παρουσία τους, ιδιαίτερα πυκνή στα Μέσα Ενημέρωσης. Δεύτερον, εμπεδώνεται στον λαϊκό κόσμο η πεποίθηση ότι οι Αμερικανοί δρουν ως επικυρίαρχοι στη χώρα μας, λειτουργώντας προκλητικά και ασύστολα. Ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός. Και ότι τα κηρύγματα ορισμένων πολιτικών του τόπου μας, για τη γενναιόδωρη και φιλική Αμερική, είναι εκ του πονηρού. Και, τρίτον, ανοίγει ξανά ο φάκελος «Αμερικανοί - Καραμανλής», καθώς με την αποκάλυψη για τις υποκλοπές ενισχύεται σοβαρά η άποψη ότι κάποιες κομβικές –και υψίστης σημασίας για την Ελλάδα– επιλογές του Καραμανλή, τον έφεραν αντιμέτωπο με τις ΗΠΑ. Και ενδεχομένως να προδιέγραψαν τη μοίρα του ως πρωθυπουργού... Μια στάση εδώ. Η κοινή αίσθηση ότι το άνοιγμα του Καραμανλή στη Ρωσία και το βέτο στο Βουκουρέστι για τη FYROM (έν τινι μέτρω και το Σχέδιο Ανάν) είχαν δυσαρεστήσει σφόδρα τους Αμερικανούς, άρχισε να σαρκώνεται ως γεγονός στη συνείδηση της κοινής γνώμης, όταν εισέβαλαν οι ηχηρές αποκαλύψεις των Wikileaks στη ζωή της υφηλίου. Τα τηλεγραφήματα των εν Αθήναις πρεσβευτών προς την Ουάσινγκτον δεν άφηναν περιθώριο αμφιβολίας. Ο Καραμανλής προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα στους Αμερικανούς. Έβλεπαν ότι «φαλτσάρει» και δεν συμμορφώνεται, τουλάχιστον σε ορισμένα πεδία... Τα υπόλοιπα, το κατά πόσον δηλαδή μπήκε στο στόχαστρο της υπερδύναμης ως ανεπιθύμητος –και οδηγήθηκε εκτός εξουσίας– είναι ζήτημα για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Προς αποφυγήν παρερμηνειών ή αυθαίρετων συμπερασμάτων, οφείλει κανείς να σημειώσει ότι για τα εσωτερικά χάλια της χώρας –την οικτρή οικονομική εξέλιξη, τον ερειπιώνα του κράτους, το Βατοπέδι και τα συναφή– ούτε οι Αμερικανοί ευθύνονται ούτε κάποιος εξωγήινος. Απλώς, όταν επικρατεί τέτοια κατάσταση στη χώρα, διευκολύνονται οι έξωθεν παρεμβάσεις. Ένα «τσακ», μια απλή ώθηση θέλει το ομιχλώδες, αρνητικό κλίμα για να μετατραπεί βαθμηδόν σε κόλαση. Και από τέτοιες παρεμβάσεις ξέρουν καλά οι Αμερικανοί και όλοι οι μεγάλοι... Η δεύτερη αποκάλυψη των ημερών έγινε από τα Wikileaks. Και αφορά στις συντονισμένες προσπάθειες της αμερικανικής πρεσβείας να επηρεάσει τα ελληνικά ΜΜΕ, προκειμένου να αναχαιτίσει τον έντονο και ακατάβλητο αντιαμερικανισμό των Ελλήνων. Το σχέδιο, όπως φαίνεται από τις εκθέσεις των εν Αθήναις πρεσβευτών Ρις και Σπέκχαρντ, ήταν καλά συγκροτημένο. Περιελάμβανε «δοσοληψίες με τις σχολές δημοσιογραφίας και τους φοιτητές» σε αυτές, με την ελπίδα ότι «η επόμενη γενιά δημοσιογράφων μπορεί να είναι πιο ελεύθερη από τις προκαταλήψεις (σ.σ.: έναντι της πολιτικής των ΗΠΑ), που χαρακτηρίζουν την παρούσα και προηγούμενες γενιές». Δοσοληψίες, λοιπόν, αλλά και μια εκδήλωση τον Ιούλιο του 2008 σε παραλιακό ξενοδοχείο, με προσκεκλημένους αρκετούς δημοσιογράφους που εργάζονται σε free press (εφημερίδες και περιοδικά). «Δεδομένης της ανταπόκρισης που είχαμε», σημειώνει ο κ. Σπέκχαρντ στην αναφορά του, «σχεδιάζουμε να μοχλεύσουμε πολλαπλασιαστικά αυτήν την έκθεση της επόμενης γενιάς ελλήνων δημοσιογράφων σε μοντέλα των ΗΠΑ». Φυσικά, από τις αναφορές των πρεσβευτών δεν έλειψαν και επαινετικά σχόλια για ορισμένη τηλεοπτική εκπομπή. Εξαιρείται η «καλοδιαλεγμένη παρουσίαση των θεμελιωδών θέσεων των ΗΠΑ», καθώς και «η σπουδαία συνεισφορά της στο να βγάλει το μήνυμα των ΗΠΑ προς τα έξω στην Ελλάδα (ονοματίζει την εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά στον ΣΚΑΪ). Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της στήλης, μετά την εκδήλωση του Ιουλίου υπήρξαν γεύματα στα οποία μετείχαν δημοσιογράφοι γνωστών καθημερινών εφημερίδων, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν εκ του σύνεγγυς, σε κλειστό κύκλο, τις απόψεις των δύο αμερικανών πανεπιστημιακών, οι οποίοι συμμετείχαν στην εν λόγω διήμερη εκδήλωση... Ασφαλώς, δεν αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως η συμμετοχή δημοσιογράφων σε γεύματα πρεσβευτών. Είναι μέρος της δουλειάς τους και δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο σ’ αυτές τις αυτονόητες και αναγκαίες επαφές. Ωστόσο, όταν ο στόχος τέτοιων επαφών είναι συγκεκριμένος –εν προκειμένω, η αναχαίτιση του αντιαμερικανισμού–, τότε η συμμετοχή ξεφεύγει από το όριο της θεμιτής ενημέρωσης, τουλάχιστον εις ό,τι αφορά τις προθέσεις της πρεσβείας. Διότι δημιουργείται ένας δίαυλος επικοινωνίας ο οποίος δύναται να μετατρέψει την ανεπίληπτη επαφή σε εξαρτημένη δορυφορική τροχιά. Τούτο εξαρτάται κυρίως από τις άμυνες και τους προσωπικούς κώδικες συμπεριφοράς –και ηθικής– των δημοσιογράφων... Εν πάση περιπτώσει, τα «αμερικανικά» των ημερών, γεγονότα βαρύνουσας πολιτικής και μιντιακής σημασίας, δεν ευτύχησαν στην προβολή τους. Ενδεχομένως οι επόμενες αποκαλύψεις να έχουν καλύτερη τύχη. http://www.paron.gr/