Ένα παλιό καλό κόλπο υποδούλωσης

Του Δ. Χρήστου

Στη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο καθηγητής πολιτικής οικονομίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιώργος Σταθάκης, 24 ώρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης, προέβλεπε αυτό που βιώνουμε σήμερα. Το θυμήθηκα και ανέτρεξα για την ακριβή διατύπωση. Έλεγε: “Η παραδοχή της χρεωκοπίας της Ελλάδας θα εγκαινιάσει αναπόφευκτα και σύντομα έναν κύκλο διαδοχικών χρεωκοπιών στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με τη σειρά Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία. Ο κλοιός θα σφίξει γύρω από το απόλυτο διακύβευμα, τη Γαλλία”.

ΜΕΧΡΙ πριν από λίγο καιρό θεωρούσαμε την κρίση χρεών ευρωπαϊκή υπόθεση. Σήμερα ξέρουμε ότι δεν είναι. Στον χορό έχει μπει η πρώτη οικονομία του κόσμου, οι ΗΠΑ, αλλά και η τρίτη, η Ιαπωνία. Η κρίση χρέους δεν είναι κάτι σαν έκτακτο καιρικό φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα της απληστίας του κεφαλαίου και κυρίως της ασύδοτης δράσης του χωρίς κανόνες και διαιτητή. Τελικά το κεφάλαιο ανέτρεψε όλες τις ισορροπίες και κυριάρχησε επί της πολιτικής.Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο “Τραγωδία και Ελπίδα” το 1966: “Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν έναν άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα ελέγχοντας μέσω των χρεών της κάθε χώρας την οικονομία του κόσμου στο σύνολό της. Αν ο λαός είχε δική του συλλογικά την τράπεζα, οι τόκοι και τα κέρδη πάνε πίσω στην κυβέρνηση και τον λαό, που επωφελούνται από μείωση φόρων, αύξηση των δημόσιων υπηρεσιών και φθηνότερες δημόσιες υποδομές. Η αποκοπή των τόκων έχει δείξει ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων έργων από 30% έως 50%”.

Η ΒΟΡΕΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ είχε δική της δημόσια (η μοναδική σήμερα στις ΗΠΑ) τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους από τους τραπεζίτες της Wall Street. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από τον νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσιλβανία, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομίας. Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη σήμερα στις ΗΠΑ για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες.

ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ συμφωνία συνήφθη το 1973, κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια, με συνέπεια η τιμή του πετρελαίου να αυξηθεί δραματικά. Μέχρι το 1974 οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400% από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες. Το 1981 ο διοικητής της Fed Πολ Βόλκερ αύξησε το επιτόκιο στο 20%! Με επιτόκιο στο 20%, το χρέος θα διπλασιαζόταν εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά.

Μέχρι το 2001 αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί λόγω της αποπληρωμής τόκων. Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβαινε με δάνεια και δεσμεύσεις, τα γνωστά μέτρα λιτότητας.

ΟΠΩΣ γράφει η Ellen Brown-Truthout, για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες, την εξουσία για τη δημιουργία του χρήματος πρέπει να την αναλάβουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Νόμιμο χρήμα που εκδίδεται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία (υπουργεία Οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς. Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο Δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα. Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν “too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωση προς την κοινωνία για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση να εξαλείφεται η φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους.

ΕΧΕΤΕ ακόμα αμφιβολίες για το πού το πάει η ελληνική κυβέρνηση και οι δανειστές μας. Αντί να διατηρήσει ισχυρό ρυθμιστικό μερίδιο στον τραπεζικό τομέα, ξεπουλάει ό,τι έχει απομείνει στο ιδιωτικό κεφάλαιο αναλαμβάνοντας ρόλο υπαλλήλου. Έριχνε το χρήμα άφθονο στη mini bank του κ. Λαυρεντιάδη ο κ. Βενιζέλος, παρανομώντας, χωρίς να σκεφτεί πως όποια μαγαζιά δεν αντέχουν κρατικοποιούνται ή κάνουν στην πάντα. Δεν μπορεί εσαεί τα κέρδη να είναι δικά τους και οι ζημιές δικές μας. Είναι ή δεν είναι σοσιαλιστές; Αφελές, αλλά για ρητορικούς λόγους υποβάλλω το ερώτημα.

Απ' την ΑΥΓΗ μέσω http://www.inprecor.gr/