Ο Λαμπράκης ....Πεταλώνεται

Της Μαρίας Σωτηροπούλου*


Παρακολούθησα τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Πεταλωτή, να περιγράφει (3.6.2011)τους προπηλακισμούς, που υπέστη έξω από κομματική εκδήλωση, προκειμένου δε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι διοργάνωσε αντισυγκέντρωση, να χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα την υπόθεση Λαμπράκη - τοποθετώντας σεμνά τον εαυτό του στη θέση του μάρτυρα της Ειρήνης.

Επειδή έχω ασχοληθεί με το θέμα** και επειδή πιστεύω ότι κάθε δημοκρατικός πολίτης με στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας έφριξε από τονβλάσφημο παραλληλισμό, θα ήθελα να υπογραμμίσω τα εξής:

1) Ο Γρ. Λαμπράκης ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ. Στη σύντομη ζωή του ήταν πολυβαλκανιονίκης αθλητής, εξαιρετικός επιστήμονας με πλούσιο συγγραφικό έργο, γιατρός που περιέθαλπε τους απόρους δωρεάν, ο άνθρωπος που φρόντισε για τα συσσίτια των αθλητών στην Κατοχή και για τη δημιουργία του Ταμείου Περίθαλψης Αθλητών αργότερα, ήταν βουλευτής της ημιπαράνομης Αριστεράς εξελέγη με την ΕΔΑ (με παράνομο το ΚΚΕ), αγωνιζόταν κατά της βίας και των πυρηνικών εξοπλισμών για τους καταπιεσμένους, τους πολιτικούς εξόριστους, τους πλημμυροπαθείς των φτωχομαχαλάδων του Πειραιά .
Ο Λαμπράκης είχε επίγνωση του κινδύνου, όταν έμπαινε μπροστά στις πορείες Ειρήνης, στην Αγγλία, το Μαραθώνα ή όταν πέρασε το οδόστρωμα για να διαπραγματευθεί την αναίμακτη έξοδο των άλλων ειρηνιστών κείνο το τελευταίο βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Δεν έμπαινε μπροστά εκ του ασφαλούς για να τον πάρουν οι τηλεοπτικές κάμερες, επειδή ήταν ο βουλευτής, ούτε προσπαθούσε να επιβάλει τους κανόνες των δανειστών μετά την χρεωκοπία των κυβερνήσεων και τα αναρίθμητα κομματικά σκάνδαλα που παραμένουν ατιμώρητα.
Χρησιμοποιούσε τη βουλευτική του ιδιότητα για ν’ ανοίγει δρόμο στους προοδευτικούς ανέμους. Και τους άνοιξε κι ακολούθησε ο χρυσούς αιώνας των αντιπολεμικών διαδηλώσεων, η διεκδίκηση της λευτεριάς και της Δημοκρατίας, η αφύπνιση των νέων, οι Λαμπράκηδες, το τράνταγμα απ’ τα θεμέλια του συντηρητικού κράτους του Παλατιού και της Δεξιάς. Η οργισμένη ερώτηση του Κων/νου Καραμανλή «Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο;» δεν ήταν παρά η αφετηρία των εξελίξεων που οδήγησαν στις λαϊκές κατακτήσεις, που σήμερα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση ισοπεδώνει. Η κηδεία Λαμπράκη ήταν η θρυαλλίδα της λαϊκής εξέγερσης σε όλη την Ελλάδα, μιας πένθιμης ειρηνικής πορείας, που μοιάζει με τις σημερινές συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» γιατί είχε απλωθεί σε κάθε πόλη και χωριό απ’ όπου η σωρός του πέρασε.
2) Οι «Κοτζαμάνηδες» όπως αποκάλεσε ο κ. Πεταλωτής τους συγκεντρωμένους πολίτες, ήταν παρακρατικοί, που είχαν σχέση με την εξουσία συχνά με αμοιβή, όμοιοι με κάποιους κουκουλοφόρους, που και σήμερα αποτυπώνονται σε κάποια βίντεο να δρουν σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής.
Αν όπως υποστήριξε ο κ. Πεταλωτής απέναντι σε μια κομματική συγκέντρωση 50 ατόμων του ΠΑΣΟΚ (του 20%) ο ΣΥΡΙΖΑ (του 4%) μπορεί να κατεβάσει 1.500 προπηλακιστές, τότε το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια κυβέρνηση, αλλά Φιλολογικός Κύκλος. Γιατί δε μπορεί να δει ότι απέναντί του είχε το υπόλοιπο 20% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που τώρα νιώθουν προδομένοι και σε βαθειά απόγνωση; Είναι ανοησία την ώρα μάλιστα, που μέχρι και ελάχιστα δημοκρατικοί ιεράρχες δηλώνουν ότι ευλογούν το κίνημα της πλατείας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να λέει ότι οι «γνωστές» ιστοσελίδες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ καλούν σε συγκεντρώσεις τις μάζες και να χαρίζει σε οποιοδήποτε κομματικό μηχανισμό την μαζικότερη και πλατύτερη λαϊκή κινητοποίηση που γνώρισε αυτός ο τόπος, την ώρα που το μόνο κοινό στοιχείο των «Αγανακτισμένων» είναι η αντίδραση στην κυβερνητική πολιτική.

Προφανώς όλοι οι εχέφρονες δεν επικροτούν την βία κατά των βουλευτών. Αυτό όμως το «είμαστε κατά κάθε είδους βίας» είναι υποκριτικό, ειδικά όταν διακηρύσσεται από εκείνους που απλώς δίνοντας εντολές την εφαρμόζουν. Όμως η βία κατά της εξουσίας δεν είναι ελληνικό φαινόμενο και από καιρό όλες οι χιουμοριστικές εκπομπές στην τηλεόραση συνιστούσαν το γιαούρτωμα σα μέσον εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Όλοι χειροκροτούσαμε τα παπούτσια κατά του Μπους στο Ιράκ και διασκεδάζαμε με τις εισαγόμενες εικόνες γιαουρτωμένων πολιτικών ανά την υφήλιο. Στην Ελλάδα ανέκαθεν οι υβριστικές χειρονομίες δεν κατακρίνονται από τους κρατούντες, γιατί θεωρούνται ασφαλιστική δικλείδα στη λαϊκή οργή, ενώ μόνο ο Γεώργιος Ράλλης τόλμησε να πει «Δε θέλω ΟΥ» στις κομματικές συγκεντρώσεις και έφαγε το κεφάλι του. Ο Μαυρογιαλούρος μούντζωνε τον ίδιο του τον εαυτό για τα έργα του και η μεταστροφή του οπαδού σε διώκτη ήταν πάντα αναμενόμενη από τα πολιτικά τζάκια. Αυτό που τρομάζει τώρα τους βουλευτές είναι η γενίκευση του φαινομένου.

Η σημερινή συλλήβδην απαξίωση του Κοινοβουλίου προκαλεί βαθύτατη θλίψη σε όσους έζησαν τη Δικτατορία και αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Όμως αυτή η αποδόμηση του θεσμού είχε ξεκινήσει από τα πρώτα συνθήματα της ΟΝΕΔ κατά ΠΑΣΟΚ «Χούντα είναι θα περάσει», που κατέληξαν στα σημερινά μαζικά μουντζώματα της Βουλής και την περιφορά αγχονών απέναντι από τον Άγνωστο.
Είναι αφέλεια του κυβερνητικού εκπροσώπου να ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε οποιοδήποτε κόμμα να ελέγξει αυτό το ετερόκλητο πλήθος να μη πετά πέτρες και γιαούρτια ή είναι η προσπάθεια να βρεθεί πρόσχημα για να ξεκινήσει επιχείρηση διάλυσης των συγκεντρώσεων, τώρα που τα βρήκαν με την Τρόικα; Ως πού θα πάει; Σκέπτεται η κυβέρνηση που έχει να λογοδοτήσει στους δανειστές. Άνεργοι είναι, μένουν στους δρόμους, πώς να τους ξορκίσουμε; Οι συγκεντρώσεις αντί να μειώνονται πολλαπλασιάζονται, δημοκρατικές συνελεύσεις συγκροτούνται, τα ΜΜΕ εμφανίζονται με στολές παραλλαγής, αλλάζουν στρατόπεδο και παραμορφώνουν την εικόνα που καταγράφεται άμεσα στο Διαδίκτυο. Η Ουτοπία της αδελφοσύνης με τα ΜΑΤ ως πότε θα αντέξει, όταν οι βουλευτές φυγαδεύονται νύχτα μέσα από τον εθνικό κήπο; Οι γνωστοί άγνωστοι δεν έχουν ακόμη εμφανισθεί και αυτό σίγουρα δεν οφείλεται στην περιφρούρηση από την οργάνωση της ετερόκλητης συμμαχίας. Πώς θα τελειώσει αυτή η Άνοιξη; Ποιος θα την εξαργυρώσει στο τέλος; Η γενιά του Πολυτεχνείου λοιδορήθηκε, επειδή συγκεκριμένοι αγωνιστές αγκάλιασαν τις καρέκλες της εξουσίας προδίδοντας τα όνειρα των συνομηλίκων τους. Θα μάθουν οι «αγανακτισμένοι» από τα λάθη των προηγούμενων γενεών; Μπορεί ο ανιστόρητος κυβερνητικός εκπρόσωπος να τους πεταλώσει;
Φοβού τους ανόητους, που -ως κακέκτυπα Μπους- χαμογελαστά κατασκευάζουν άξονες κακού. Πάντα δουλεύουν για τους Τραπεζίτες.

**Η Μαρία Σωτηροπούλου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Γρηγόρης Λαμπράκης ο πρωτοπόρος ειρηνιστής γιατρός»(1988)- έκδοση της «Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της πυρηνικής και Βιοχημικής απειλής» ελλ. κλάδος της IPPNW -Νόμπελ Ειρήνης 1985- Εταιρείας που είχε ιδρυθεί με τις ευλογίες του Ανδρέα Παπανδρέου, στην ιδρυτική της συγκέντρωση στο Χίλτον παρέστη ο ίδιος τότε πρωθυπουργός, ενώ πρώτος πρόεδρος υπήρξε ο μετέπειτα υπουργός του ΠΑΣΟΚ Κώστας Στεφανής....