Οποτε διαβάζω τον πρώην πρωθυπουργό και νυν αρθρογράφο, σχολιαστή, αναλυτή ή τον βλέπω σε από καθέδρας διαλέξεις, οπτασιάζομαι να επιστρέφει από ένα μακρινό φεγγάρι -ονομαζόμενο Ζέρμπα (απ' το μυθικό νησί των Λωτοφάγων)- στο καφενείο «Η Ελλάς», συνώνυμο της χρεοκοπίας, του συβαριτισμού, της χλεύης.
Στη Ζέρμπα, λοιπόν, τον απήγαγαν Μοίρες, Μούσες, Νεράιδες και τον μοίραναν μνήμη ελλειπτική κι επιλεκτική, όπως γινόταν με τους Λωτοφάγους. Απεκδύθηκε εαυτόν, απολησμόνησε «βίο και πολιτεία», τις χαίνουσες και αιμάσσουσες πληγές της εσταυρωμένης πατρίδας, που φέρουν ανεξίτηλα και τον τύπο της κάμας του και, εν ριπή οφθαλμού, μεταλλάχθηκε σε ασύστολο κριτή, τιμητή, ινστρούχτορα, διδάχο και εκκολαπτόμενο ψιμυθιωμένο Μεσσία. Στον περιορισμένο χώρο του άρθρου μου δειγματίζω απολησμονιές του.
Ξέχασε, λοιπόν, τούτος ο υπερεκτιμημένος «εκσυγχρονιστής» πως η εξίσωση «νόμιμου και ηθικού» υπήρξε, ακριβώς, η άλλη διατύπωση του ιδεολογήματός του: «Οποιος έχει στοιχεία, οφείλει να τα πάει στον εισαγγελέα», μόνιμη επωδός μπροστά στο φάσμα ποικιλώνυμων σκανδάλων και πολιτικής απάτης. Παρεμπίπτον: όταν πρωτοξεστομίσθηκε από τον Βουλγαράκη, έγινε σεισμός, ύβρις. Για τον ευένδοτο πρωτομάστορα και χρόνιο πιστό επαληθευτή της (απ' την εποχή του «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», μέχρι και το «δαχτυλίδι» της επιβουλής), τσιμουδιά. Είχαν γνώση οι Ηρακλειδείς του.
Ξέχασε το ειδεχθέστερο, επί «βασιλείας» του, οικονομικό έγκλημα στη νεότερη Ιστορία μας - τη φάουσα (κοινωνική, οικονομική, πολιτική, δικαστική) του χρηματιστηρίου, καθώς και την προσπάθεια συγκάλυψής του. Προκλητική, θλιβερή, δυσοίωνη η εικόνα της πολιτείας, με πρωθιερείς πρωθυπουργό και Γιάννο, στο χορό της κερδώας φρενίτιδας, του τζόγου - επένδυσης σικέ. Οι τριτοκοσμικοί Αλβανοί, σε ανάλογη περίπτωση, πήραν Καλάσνικοφ και γκρέμισαν κάστρα. Στα καθ' ημάς δεν «άνοιξε μύτη». Η στυγερή προπαγάνδα επέλαυνε γεμάτη επικοινωνιακά αλεξιφάρμακα.
Ξέχασε το σκάνδαλο Siemens - διαφθοράς, που δηλητηριάζει βδελυρά τον αγέρα της «υπό οικονομική κατοχή» πατρίδας μας. Ξιφήρης ο ιδεολόγος, ρέκτης υπουργός, Χάρης Καστανίδης, τον παραπέμπει στο εδώλιο της Ιστορίας, για πράξεις και παραλείψεις ειδεχθείς. Δίστομο λάζο ο λόγος του: «το μέλλον του τόπου θα ήταν διαφορετικό», εάν «αποκόπταμε τον ομφάλιο λώρο μεταξύ κράτους, πολιτικής και επιχειρηματιών».
Ξέχασε το «φιλοδώρημα» Siemens στον «στρατηγό» του κι αρχίζει κολοκυθοπαίγνιο: ο Τσουκάτος το έδωσε στο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ τον διαψεύδει, ο Σημίτης τηρεί σιγήν ιχθύος και ο Τσουκάτος υποστηρίζει την πλήρη άγνοια του τελευταίου για το όλο θέμα! Η ομερτά, η ανευθυνότητα, η κουτοπονηριά, η μικροψυχία, η υποτίμηση της νοημοσύνης μας, η πρόκληση της υπομονής μας -και μάλιστα «εν καιρώ πολέμου»- στην κορωνίδα της.
Ξέχασε τους, επί των ημερών του, «επαγγελλόμενους» ΠΑΣΟΚ και τα λοιπά αποφώλια του εκσυγχρονισμού, όπως και τους οπορτουνιστές, βολεμένους, μεταλλαγμένους «εκσυγχρονιστές» και τον ευγενή πόθο τους να μεταρρυθμίσουν in vitro το σοσιαλισμό, στο περιστύλιο Ε.Ε. και παγκοσμιοποίησης. Ανείπωτη στην Ιστορία του τόπου η κορυβαντική φρενίτιδα της μετριότητας να γράψει Ιστορία, της λογιστικής να συνθέσει πολιτική.
Ξέχασε το τείχος διαχωρισμού πληβείων και ποικιλώνυμων «δυνατών» του σοσιαλισμού, με κρυστάλλινη φιλοσοφία για ευδαιμονισμό, νεοπλουτισμό (σκάφη, βίλες, πισίνες, εξοχικά, υπηρέτες, μαγείρισσες, κηπουροί, σοφέρ, βυζαντινοί γάμοι στα Παρίσια κ.λπ.).
Ξέχασε, τέλος, την ταχυδακτυλουργική ευημερία των αριθμών και με σηκωμένα τα φρύδια της οίησης αυτάρεσκα διατυμπανίζει τη «χρυσή επταετία» του. Επαίρεται για τους ρυθμούς ανάπτυξης (που οφείλονταν, όμως, κύρια στα Ολυμπιακά έργα, τα οποία ποτέ δεν πίστεψε, γι' αυτό και ο άκρατος αρχοντοχωριατισμός, η έλλειψη προοπτικής σε βάθος χρόνου και δυναμικής αξιοποίησής τους). Καυχιέται για την εισχώρηση στην ΟΝΕ (ενώ δεν υπήρχε η αναγκαία παραγωγική-επιχειρηματική υποδομή και παράλληλα δεν μπόρεσε να τιθασέψει την επέλαση, εν μια νυκτί, της θηριώδους ακρίβειας και αισχροκέρδειας λόγω ευρώ). Ναρκισσεύεται για την «πρόστυχα» απαστράπτουσα πολυποίκιλτη Ελλάδα του 2004 (που από το 1989 δανειζόμενη βολεύει μισθούς, συντάξεις).
Κάθε φορά που διαβάζω ή βλέπω τον Σημίτη μια μυστηριώδης δυαδικότητα με εξιτάρει: από τη μια η εικονική πραγματικότητα της Ζέρμπας και των πολύπλαγκτων θεοτήτων κι απ' την άλλη η αλήθεια της νόσου «Αλτσχάιμερ», που ίσως να κρύβει τούτος ο μύθος των Λωτοφάγων. Και οι δύο περιπτώσεις δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν ηγέτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.