Γράφει ο Σταύρος Λυγερός
Για μία ακόμα φορά, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του (με το Θόδωρο Πάγκαλο να υπερβαίνει κάθε όριο) επιστράτευσαν τους πιο δραματικούς τόνους για να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη και τους «πράσινους» βουλευτές, ώστε να περάσει από τη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο. Για να ανασχέσει, μάλιστα, η κυβέρνηση τις κοινωνικές αντιδράσεις, έχει κλιμακώσει τη χρόνια εκβιαστική τακτική της, αυξάνοντας τη δόση σοκ και φόβου που διοχετεύει συστηματικά στην κοινωνία. Είναι αξιοσημείωτο ότι το «κόμμα του Μνημονίου» χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα πολεμικού και ιατρικού χαρακτήρα, επειδή παραπέμπουν στην επιβίωση και αποτρέπουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Είναι αξιοσημείωτο ότι απ’ όλες τις κυβερνητικές δηλώσεις έχει λάμψει δια της απουσίας της η οποιαδήποτε αυτοκριτική. Οι κυβερνώντες δεν έκαναν τον κόπο ούτε να δώσουν εξηγήσεις για το ναυάγιο της οικονομικής πολιτικής τους. Είναι κοινός τόπος ότι απέτυχαν να θέσουν τα δημόσια οικονομικά σε τροχιά εξυγίανσης, παρά το γεγονός ότι με την πολιτική τους υποβάθμισαν δραστικά το βιοτικό επίπεδο και έριξαν την πραγματική οικονομία στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Τώρα, με τον πέλεκυ της χρεοκοπίας επιβάλλουν ένα νέο κύμα φοροεπιδρομής, το οποίο στρέφεται κυρίως εναντίον όσων όλα αυτά τα χρόνια πληρώνουν, ενώ σε μεγάλο βαθμό αφήνει στο απυρόβλητο τους συστηματικούς φοροφυγάδες.
Πριν ενάμισυ χρόνο, η απότομη και ανώμαλη προσγείωση στο χείλος της χρεοκοπίας είχε προκαλέσει σοκ στην κοινωνία. Λόγω της βαθιάς ψυχολογικής επίδρασης που της είχε ασκήσει τότε, την είχε μετατρέψει σε «πλαστελίνη». Από πολιτικής απόψεως είχε καταστήσει εφικτό αυτό που μέχρι τότε ήταν ανέφικτο. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μοναδική ευκαιρία για την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου με σκοπό την αντικατάσταση του καταρρέοντος κλεπτοκρατικού, σπάταλου κι ανορθολογικού μοντέλου από ένα υγειές και παραγωγικό.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, ούτε καν το προσπάθησε σοβαρά. Ακολούθησε τον εύκολο δρόμο των οριζόντιων περικοπών, αλλά διακρίθηκε στον ψυχολογικό πόλεμο εναντίον της κοινωνίας και στον προπαγανδιστικό διασυρμό της κάθε φορά επαγγελματικής ομάδας-στόχου. Απειλούμενοι ότι δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις κι ότι θα απαξιωθούν οι οικονομίες-καταθέσεις τους, οι Έλληνες ανέχθηκαν τις αλλεπάλληλες δέσμες επώδυνων μέτρων, με την παρηγοριά ότι ίσχυε η διαβεβαίωση πως μόνο η εφαρμογή του Μνημονίου εγγυάται την έξοδο από την κρίση.
Τα γεγονότα, όμως, διέψευσαν το καλοσερβιρισμένο ιδεολόγημα του μονόδρομου προς τη σωτηρία. Αναμφίβολα, η Τρόϊκα επέβαλε ορισμένα μέτρα, που έπρεπε να είχαν προ πολλού ληφθεί. Συνολικά, όμως, η συνταγή της έχει βυθίσει την οικονομία στην ύφεση, προκαλώντας ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Αποδείχθηκε από τα γεγονότα ότι το προβληθέν δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» πρέπει να αντικατασταθεί από τη νεόκοπη εκδοχή του «Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία» για να μην καταλήξει στην εξίσωση «Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία».
Το πρόβλημα με το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι τόσο η ψήφισή του, όσο η απόδοσή του. Η προσπάθεια άντλησης 6,5 δισ από μία στεγνωμένη αγορά θα ρίξει ακόμα πιο βαθειά την πραγματική οικονομία στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, πολλαπλασιάζοντας τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Ακόμα κι αν δεν εκδηλωθεί κάποιου είδους κοινωνική ανάφλεξη, η βύθιση στην ύφεση θα μειώσει τα έσοδα. Το εγχείρημα θυμίζει το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Η αποτροπή της στάσης πληρωμών μέχρι το 2014 είναι πολύ σημαντική, αλλά δεν μπορεί να γίνει πάση θυσία. Υπενθυμίζουμε ότι η ελληνική κρίση δεν είναι η εξαίρεση ενός σωστού κανόνα, αλλά η ακραία εκδήλωση της συστημικής κρίσης του ευρώ. Η Ελλάδα δεν είναι το μαύρο πρόβατο σ’ ένα άσπρο κοπάδι, αλλά ο πιο αδύνατος κρίκος – μίας όχι και τόσο – στέρεης αλυσίδας. Εάν επέστρεφε στη δραχμή, η κρίση θα μεταφερόταν αυτομάτως σ’ άλλους αδύνατους κρίκους. Γι’ αυτό και είναι κοινό ζωτικό συμφέρον η ελληνική κρίση να λυθεί στο ευρωπαϊκό πλαίσιο γρήγορα και με οικονομικοκοινωνικά αποτελεσματικό τρόπο.
Το Μεσοπρόθεσμο δεν προσφέρει τέτοια λύση. Αντιθέτως, καταδικάζει την οικονομία να σέρνεται μέχρι το 2014. Δεν αποκλείεται τότε η Ευρωζώνη, πιο οχυρωμένη από το συστημικό κίνδυνο, να μεθοδεύσει την εκδίωξη της Ελλάδας. Γι’ αυτό, έχουμε ζωτική ανάγκη ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης, που να συνδυάζει τρία στοιχεία:
- Πρώτον, το από μηδενική βάση δημοσιονομικό νοικοκύρεμα (έσοδα και δαπάνες).
- Δεύτερον, την αξιοποίηση των πολλών λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Η Ευρωζώνη πρέπει να χρηματοδοτήσει τέτοια επενδυτικά προγράμματα.
- Τρίτον, την αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι εξώφθαλμο πως το χρέος δεν μπορεί να καταστεί εξυπηρετήσιμο, χωρίς «κούρεμα» και εάν δεν καταστεί εξυπηρετήσιμο οι πόρτες των Αγορών δεν πρόκειται να ξανανοίξουν για την Ελλάδα. Εάν για τους δικούς της λόγους η Ευρωζώνη θέλει να αποφύγει το «κούρεμα» ας βρει εναλλακτική λύση. Τέτοιες λύσεις υπάρχουν, πολιτική συμφωνία για την εφαρμογή τους δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.