Τι γυρεύει η αλεπού (Σόρος) στο παζάρι (Μπρέτον Γουντς);

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ

Οι πολιτικοί ηγέτες της Δύσης αναζητούν εναγωνίως λύσεις στην παγκόσμια οικονομική κρίση με την υιοθέτηση μέτρων προκειμένου να συντηρηθεί η, έστω και μικρή (και μάλλον επίπλαστη),οικονομική ανάκαμψη μετά την κρίση των υπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, που συμπαρέσυρε και τον υπόλοιπο κόσμο.

Βέβαια η πραγματικότητα καταδεικνύει πως όποιες πρωτοβουλίες και αν αναλαμβάνουν οι πολιτικοί,οι αγορές βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς και ειλικρινείς, οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες των αγορών καθορίζουν τις εξελίξεις αυτές, και οι πολιτικοί απλώς τρέχουν πίσω τους.

Προς επιβεβαίωση αυτής της άποψης, ο «γνωστός» μας Τζορτζ Σόρος, που συνάντησε πρόσφατα τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου και τον Υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, διοργανώνει ένα τετραήμερο οικονομικό Συνέδριο με τίτλο «Αλλαγή του Κόσμου» (Change the World) από την Παρασκευή 8 Απριλίου στο Bretton Woods, του New Hampshire των ΗΠΑ.

Στην συνάντηση, η οποία τελεί υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Νέας Οικονομικής Σκέψης (Institute for New Economic Thinking), που χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Σόρος, αναμένεται να συμμετέχουν πάνω από 200 ξεχωριστές προσωπικότητες, όπως ο Νομπελίστας οικονομολόγος και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Τζόζεφ Στίγκλιτς, σημαίνοντα στελέχη από τον επιχειρηματικό κόσμο, διευθυντές μεγάλων μέσων ενημέρωσης, ενώ το παρόν θα δώσει και ο πρώην Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, και διαπρύσιος κήρυκας μιας νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων, Γκόρντον Μπράουν.

Όσοι γνωρίζουν τη συμβολική σημασία της συγκεκριμένης τοποθεσίας, αλλά και τις εκπεφρασμένες θέσεις του Σόρος το 2009 ότι «χρειάζεται μια μεγάλη διαπραγμάτευση που θα επανατοποθετήσει την παγκόσμια οικονομική τάξη», καταλαβαίνουν πως η επιλογή της μόνο τυχαία δεν είναι. Η περιοχή του Bretton Woods έχει συνδεθεί με αποφάσεις που έθεσαν τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας στην μεταπολεμική περίοδο το 1944, με σημαντικότερες αυτές της υιοθέτησης του δολαρίου ως το αποθεματικό νόμισμα του κόσμου, και τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Ο στόχος του Bretton Woods II, όπως έχει χαρακτηριστεί, είναι η χάραξη ενός νέου παγκόσμιου οικονομικού πλαισίου που θα περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της παγκόσμιας οικονομικής και νομισματικής πολιτικής. Το ενδιαφέρον, και συνάμα περίεργο, σε βαθμό συνωμοσιολογικής παρεξηγήσεως, είναι πως παρά το γεγονός ότι έχουν κληθεί να μιλήσουν στο Συνέδριο διευθυντικά στελέχη μεγάλων αμερικανικών Μέσων Ενημέρωσης, όπως το Reuters, η Financial Times, το PBS, η Washington Post κλπ τα μέσα που εκπροσωπούν προσφέρουν ελάχιστη κάλυψη στα δρώμενα της συνάντησης.

Πάντως ο Σόρος, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στο Bloomberg TV, που καλύπτει το γεγονός, ανέφερε, χωρίς περιστροφές, πως το δολάριο δεν αποτελεί πλέον το παγκόσμιο νόμισμα. Ίσως η απάντησή του αυτή να υπέκρυπτε μια ενδόμυχη επιθυμία, ή ακόμα και τη μελλοντική πρόθεσή του να κινηθεί «επιθετικά» εναντίον του δολαρίου. Ας μην ξεχνάμε ότι το 1992 η Τράπεζα της Αγγλίας σχεδόν κατέρρευσε μετά την κερδοσκοπική του κίνηση κατά της στερλίνας, που του απέφερε 1 δις δολάρια κέρδος. Συνεχίζοντας, δεν έκρυψε την ανησυχία του για τον αυξανόμενο πληθωρισμό της Κίνας, προσθέτοντας πως οι ανοδικές τάσεις στο εργασιακό κόστος της Κίνας (κατώτερος μηνιαίος μισθός 140+ δολάρια!!) επιβάρυναν ακόμα περισσότερο τον πληθωρισμό της χώρας.

Η ΕΕ παλεύει να θέσει υπό τον έλεγχό της την κρίση χρέους. Οι πολιτικές δυνάμεις των ΗΠΑ απέφυγαν, μόλις την ύστατη ώρα, την μερική στάση πληρωμών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης συμφωνώντας τελικά την Παρασκευή στην κατάθεση του προϋπολογισμού με κάποιες περικοπές. Οι τιμές των προϊόντων ανηφορίζουν σταθερά, με το πετρέλαιο και τον χρυσό να συνεχίζουν το ράλι τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της οικονομικής αβεβαιότητας, και της ανικανότητας των εκλεγμένων αντιπροσώπων των λαών να προσφέρουν λύσεις, δεν αποτελεί έκπληξη που οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες παίρνουν τα ηνία στα χέρια τους και θέτουν την ατζέντα των μελλοντικών εξελίξεων. Το ερώτημα είναι πόσο, και αν μπορούν να αντισταθούν οι κυβερνήσεις στις ορέξεις τους.

http://www.statesmen.gr/