Οταν αλλάζει το μυαλό

Tου Παντελη Μπουκαλα

Επειτα από κάποια πρόσκαιρη κάμψη άρχισαν πάλι να σημειώνονται εξαιρετικές επιδόσεις στον ελληνικό αθλητισμό. Οι τελευταίες ημέρες μάλιστα απέδειξαν πως η παρααθλητική βία, φυσική και συμβολική, διαθέτει απεριόριστο ρεπερτόριο: από την ανατίναξη των γραφείων όπου στεγάζονται σύνδεσμοι οπαδών έως τον εξαναγκασμό ποδοσφαιριστών να μετακινηθούν, δίκην φυγάδων, στριμωγμένοι σε ταξί και όχι με το άνετο λεωφορείο της ομάδας. Με τέτοια ευρηματικότητα, η προσοχή φεύγει από τους πατροπαράδοτους ξυλοδαρμούς αντίπαλων παικτών, ακόμα και από την παρ’ ολίγον πυρπόλησή τους με την εκτόξευση φωτοβολίδων, για την οποία πάντως τα αθλητικά δικαστήρια έκριναν ότι δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, άρα και βαριά τιμωρητέο. Δεν έχουν λόγο λοιπόν να ανησυχούν οι αντιγερμανιστές παλαιάς και νέας κοπής· δεν πρόκειται να γίνουμε Γερμανία, όπου για ένα ακίνδυνο πλαστικό ποτήρι που πέφτει στο γήπεδο διακόπτεται πάραυτα ο αγώνας.
Πάντοτε γίνονταν επεισόδια στα γήπεδά μας, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα και σίγουρα σε όλα τα πρωταθλήματα, που δεν τα σώζουμε βέβαια όταν, στροθοκαμηλίζοντας γλωσσολογικώς, τα βαφτίζουμε αγγλιστί. Τι δηλαδή, η β΄ κατηγορία εξευγενίστηκε μετά την αναβάπτισή της σε Φούτμπολ Λιγκ; ΄Η μήπως ομόρφυνε η Α΄ Εθνική αφότου μετονομάστηκε αγγλοπρεπώς σε Σούπερ Λιγκ; Χωρίς πάντως να διαθέτω κάποια στατιστικά στοιχεία για να στηρίξω τη διαίσθησή μου, τείνω να πιστέψω ότι στη μεταμνημονιακή εποχή τα επεισόδια αφενός πολλαπλασιάστηκαν, αφετέρου εκδηλώνονται βιαιότερα. Αν ισχυριζόμουν ότι έχουν κοινωνική ρίζα όλα τους (μολονότι και η σκέτη όρεξη για τσαμπουκά, από «επώνυμους» των καλών θέσεων ή από «ανώνυμους» των σκληρών θυρών, κοινωνική πληγή είναι), μάλλον θα κρυβόμουν πίσω από έναν ρηχό κοινωνιολογισμό, όπως κρύβονται οι ομάδες μας πίσω από τον δικολαβισμό, εκμεταλλευόμενες όλες τις δυνατότητες που τους παρέχει η ελληνική γλώσσα, δεδομένου ότι άλλη ποινή επισύρει ο χαρακτηρισμός των επεισοδίων ως «ευρείας κλίμακας» και άλλη ως «εκτεταμένων».
Κάτι θα βλέπει πάντως, και όχι μόνο ως ποδοσφαιριστής, ένας τρίτος, ένας μετανάστης (πολυτελείας έστω), ο Ραφίκ Τζεμπούρ, για να δηλώνει τις προάλλες και τα εξής: «Το μυαλό των Ελλήνων αλλάζει. Κάτι δεν πάει καλά, κάτι που παλιά δεν υπήρχε». Οταν αλλάζει δραματικά η καθημερινότητά μας, όταν γίνεται όλο και πιο πνιγηρή, το μυαλό δεν μπορεί να μείνει άθικτο, όποια κι αν ήταν η αρματωσιά του. Θολώνει συχνότερα, αρπάζεται εύκολα, πέφτει πιο γρήγορα σε θλίψη όταν άλλοτε μπορούσε να επινοήσει αντοχές (το λένε και οι ψυχολόγοι πως αυξήθηκε η δουλειά τους), διαλέγει τη μοναξιά για να μην «κολλήσει» μελαγχολία, αφήνεται και σε «διαφυγές», όπως η βία (και όχι μόνο η φραστική), που άλλοτε τις απεχθανόταν και τις καταδίκαζε. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα γήπεδα.

http://www.kathimerini.gr/